Direct naar artikelinhoud
De dreigementen van rechtse extremisten stapelen zich op. Gaan we echt opnieuw begripvol zitten wachten?
StandpuntBart Eeckhout

De dreigementen van rechtse extremisten stapelen zich op. Gaan we echt opnieuw begripvol zitten wachten?

Bart Eeckhout is hoofdredacteur. 

Vanuit Nederland vatte – zo meldden althans politiebronnen – een groep rechts-extremisten het plan op om het gebouw waar de redactie van deze krant gehuisvest is, binnen te vallen. Zo wilde een knokploeg desnoods met geweld de geheime verblijfplaats van viroloog Marc Van Ranst uit de mond van de aanwezige journalisten slaan. Een dronkemanseed van enkele heetgebakerde Nederlanders of een reële terreurdreiging? Wie zal het zeggen? En is de onzekerheid over de ernst van deze zaak al niet zorgwekkend genoeg?  

Nog meer verontrustend zijn de persoonlijke bedreigingen of intimidaties die enkele collega’s hier op de krant te verduren krijgen. De betrokken journalisten volgden de voorbije week het onderzoek naar de nog altijd voortvluchtige militair Jürgen Conings. 

Een zwaarbewapende man met terreurplannen die nog altijd spoorloos verdwenen is, een moskee en een bekende topwetenschapper die bedreigd worden, een mediagebouw dat ontruimd moet worden, journalisten die belaagd worden... De gebeurtenissen van de voorbije week zijn best heftig, als je ze nuchter naast elkaar plaatst. Maar verrassend zijn ze niet. Internationale, Europese en Belgische veiligheidsrapporten waarschuwen al jaren voor de wedergeboorte van een gewelddadig extremisme ter rechterzijde. Zo ver zijn we nu dus. 

Wat wel verrast, is het meel in de mond. De fluwelen handschoen. Het niet durven benoemen. Het wegkijken. Het debat lijkt momenteel niet te gaan over hoe dit risico op geweld en slachtoffers kan ingedamd worden, wel over de vraag of de geviseerde wetenschapper, viroloog Marc Van Ranst, dit niet allemaal zelf gezocht heeft met zijn grote mond. Terwijl de professor met zijn gezin ondergedoken moet leven, lijken vooral ’s mans ego en ijdelheid voorwerp van kritiek. Alsof het ook in 2021 in dit land nog altijd aan het rokje ligt als een vrouw verkracht wordt. 

We zijn hier al eens geweest. Toen in 2010 het agressieve islamradicalisme met Sharia4Belgium een binnenlands gezicht kreeg, keken velen ter linkerzijde weg. Betekenisloze marginalen, zo luidde het toen. Clowns, geen aandacht aan besteden. Ook toen werd er door sommigen weggekeken en verdoezeld, en begrip gevraagd voor geradicaliseerde volgelingen vol onvrede en frustratie. 

Tot de aanslagen kwamen. 

Vandaag is de vergoelijking van kamp gewisseld. Natuurlijk dient maatschappelijke onvrede en onbehagen ernstig beluisterd te worden. Maar we luisteren al zo lang. Behalve naar wie geviseerd of bedreigd wordt. Aan hen vragen we om zich stil te houden of te verdwijnen. Omdat ze te donker, te kritisch of te virologisch onderlegd zijn. 

De rapporten liggen er. De incidenten en dreigementen stapelen zich op. De groepjes treden uit de marge. Het is allemaal erg herkenbaar voor wie de herhaling van zetten wil zien. Gaan we nu echt opnieuw begripvol en luisterbereid zitten wachten tot dit nog meer uit de hand loopt?