De toestand van de mensen zonder papieren die in de hoop op een regularisatie een hongerstaking houden in de Brusselse Begijnhofkerk en lokalen van de Vrije Universiteit Brussel en de Université Libre de Bruxelles, gaat er dagelijks op achteruit. Sinds 23 mei zijn ze in hongerstaking en er is nu al sprake van een 30 tot 45 hospitalisaties per dag.

Op 30 januari startte de bezetting van de Begijnhofkerk in het centrum van Brussel. Enkele weken later volgde ook de bezetting van een lokaal van zowel de VUB als de ULB. Na tientallen acties en betogingen zien de mensen zonder papieren de hongerstaking als hun laatste strohalm. Ze voelen zich samen met duizenden niet-geregistreerde burgers en werknemers zonder papieren onzichtbaar gemaakt.

Tarik, een hongerstaker die zelf al twee keer gehospitaliseerd werd, vertelt hoe zwaar het is: “We zijn het wel gewoon om 14 uur per dag te werken, maar een hongerstaking is ons lichaam niet gewoon”, vertelt hij. “We zijn hier niet voor ons plezier, maar om ons gebrek aan rechten aan te klagen. We worden doodgezwegen en vragen de overheden om niet langer te zwijgen en alles uit te klaren”, vervolgt Tarik.

De sans-papiers strijden al verschillende jaren voor het recht op werk en vragen dat ze ingezet worden in knelpuntberoepen en andere sectoren waar het tijdens de coronacrisis moeilijk is om jobs in te vullen. Een beroep uitoefenen is namelijk nodig om te voldoen aan de voorwaarden van de regularisatie op grond van werk.

“Zal niet helpen”

Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V) roept de mensen zonder papieren op een einde te maken aan hun hongerstaking in de hoop zo een regularisatie af te dwingen. “Dit zal niet helpen voor hun concrete situatie”, zegt Mahdi. “De regularisatie is een uitzonderingsprocedure en moet dat blijven.”

Hij wijst erop dat hij de voorbije maanden heeft overlegd met vertegenwoordigers van de sans-papiers en benadrukt dat hij blijft openstaan voor dialoog. Wel roept Mahdi de hongerstakers op hun actie stop te zetten. “Dit is gevaarlijk voor hun gezondheid en kan op lange termijn ernstige gevolgen hebben”, luidt het. “Dit zal niet helpen voor hun concrete situatie.”

Zoals bekend is Mahdi geen voorstander van een collectieve regularisatie. “Elk dossier wordt individueel behandeld want elke situatie is anders. Een individuele behandeling is een menselijke behandeling”, legt hij uit. “Een beslissing om collectief af te wijken van de regels en mensen papieren te geven die hier al jaren onwettig verblijven, komt neer op een collectieve uitholling van het recht op internationale bescherming en de bestaande legale migratiekanalen.”

Hij merkt ook op dat de regularisatierondes van 2000 en 2009 de situatie op het terrein niet hebben verbeterd. Elke tien jaar is er een nieuwe generatie die hier lang genoeg is gebleven en die een regularisatieronde eist, luidt het. Dat betekent volgens Mahdi dat mensen hier heel lang onwettig kunnen verblijven en niet genoeg opgevolgd worden, en daar wil hij met een aanklampend beleid iets aan doen.

“Als je dit toelaat, dan geef je aan iedereen die een bevel krijgt om het grondgebied te verlaten, het signaal dat ze daar geen gevolg aan moeten geven en lang genoeg moeten wachten in onwettig verblijf. Het antwoord op een regularisatie zal nooit voor iedereen positief zijn en het zal altijd hard aankomen voor wie een nee krijgt op de vraag. Ik wil mensen die een negatief antwoord krijgen, ondersteunen en werken aan hun toekomst in hun herkomstland”, besluit Mahdi.