Stijn en Kobe Ilsen, broers: ‘Vroeger noemde Stijn me ‘boulette’’

Kobe

“Over een maand kom ik bij Stijn om de hoek wonen, hier in Zwijndrecht. Ons geboortedorp. Ondanks het nieuws over de 3M-fabriek kijk ik uit naar de verhuis. Al sinds onze jeugd werd gefluisterd dat je beter geen eitjes van eigen kippen at; het enige verschil is dat het nu officieel is. En niets weegt op tegen de warmte van de mensen hier. Na jaren in de stad kijken mijn vriendin Sara en ik uit naar meer groen. Ook voor de kinderen die we ooit willen, is een grote tuin welkom. Straks kunnen Stijn en ik te voet bij elkaar langsgaan om samen iets te drinken of te barbecueën. Man, wat kijk ik daarnaar uit. Stijn ook. Hij heeft me een sms gestuurd: ‘Blij dat ge hier komt wonen, ik zie u graag, broerke.’

“Pas op, het is wel nog een innerlijke strijd, die verhuis. Ik wil ook niet inzakken... Stijn zegt altijd: ‘Jij leeft tegen tweehonderd per uur.’ Mijn job vraagt zoveel energie dat ik vaak in het rood ga. En al die jaren dat ik vrijgezel was, kwam daar ook het nachtleven bij. Hoe vaak ik uitgeput bij Stijn gearriveerd ben: ‘Hebt ge geen dafalganneke?’ Eigenlijk heb ik de eerste veertig jaar van mijn leven een egocentrisch bestaan ­geleid. Voor ik Sara leerde kennen, had ik geen klankbord, ik bleef maar gaan. Nu die grote vier in zicht is, doet dat wel iets met me. Ik voel me rustiger en heb meer vertrouwen dat de opdrachten wel op mijn pad zullen ­komen.

“Stijn heeft veel meer balans, hij weet zijn werk en zijn gezinsleven met vier kinderen perfect te combineren. Als hij wilde, had hij voor de ESA of de NASA kunnen werken, misschien wel op Cape Canaveral. Na wat internationale omzwervingen koos hij heel bewust voor een job dicht bij huis. Nu bouwt hij satellieten, op tien minuten fietsen van zijn huis (bij ­QinetiQ Space in Kruibeke, red.), wat eigenlijk een wonder is met zo’n internationaal diploma. Het zal hem niet gauw overkomen dat hij een weekend lang in de zetel moet uitblazen omdat zijn job hem te veel opslorpt, zoals dat bij mij wél lang het geval is geweest. Eigenlijk is het wel gek, hij met zijn job en ik met de mijne, dat we weer hier belanden, waar we zijn opgegroeid. Onze kinderen zullen zelfs nog een paar dezelfde juffen en meesters hebben.

“Ik bewonder zijn intelligentie. Hij is zelfs officieel een Mensa-genie. Stijn kan heel moeilijke dingen heel simpel uitleggen en daarom zit hij ook geregeld in De afspraak of Nieuwe feiten. Ik koester de droom om ooit samen met hem een tv-programma te maken. Zijn manier van denken is heel creatief, en dat gebruikt hij op een positieve manier. Met één uitzondering, misschien. Als tiener was ik mollig, ik moet nog altijd heel hard werken om op gewicht te blijven. Stijn wist dat dat mijn zwakke plek was, dus thuis werd ik vanaf mijn veertiende ‘boulette’ genoemd. En soms ‘gehaktbal’.” 

Stijn

“Ik heb pas onlangs beseft dat dat echt kwetsend was. Sorry, broer. Eigenlijk had ik me daar al veel eerder voor moeten excuseren. Hoewel ik twee jaar ouder ben, wist ik dat ik het fysiek nooit van Kobe zou kunnen halen. Hij kon echt naar mij kijken met een blik van: ‘Ik ga op u zitten, man.’ Ik kon vechten wat ik wou, altijd eindigde ik onderaan met Kobe die op mij zat. Als ik hem een keer wilde hebben, dat moest het met woorden zijn... Nee, niet proper, hè.

“Wij zijn totaal anders. Als er hier vrienden komen eten, zeggen mijn vrouw Nele en ik tegen tien uur ’s avonds: ‘Mannekes, we gaan het niet te laat maken...’ Ik denk niet dat ik in mijn jeugd naar tien fuiven ben geweest. Ik keek een filmpje in het weekend, terwijl Kobe eropuit trok met zijn maten, naar het jeugdhuis, naar de cinema, pinten pakken om dan ’s nachts half zat terug naar huis te fietsen... Om een centje bij te verdienen verkocht hij op de speelplaats VHS-cassettes met Red Shoe Diaries, of andere soft-erotische programma’s die hij thuis stiekem opnam. Voor 150 frank per stuk. (lacht)

“Omdat onze moeder er alleen voor stond (hun biologische vader vertrok vlak na de geboorte van Kobe, red.) hadden wij het thuis niet breed. Daar maakte zij zich veel zorgen over, maar ze heeft ons altijd een warme, gelukkige thuis kunnen geven. Toen Kobe en ik 8 en 10 jaar oud waren, leerde ze Lode kennen. Hij is onze adoptievader geworden en met hem erbij werd het alleen nog maar beter. Doe je best op school, zei mama altijd, dan kun je worden wat je wilt. Dat probeer ik ook aan mijn kinderen mee te geven. Al denk ik niet dat ze ruimtevaartingenieur zullen worden, het komt nu al hun oren uit. (lacht)

“Ik zou ook aan wasmachines kunnen werken, maar het geeft me voldoening om te bouwen aan iets wat zoveel groter is dan jezelf. Trouwens, dat doet Kobe ook met een programma als Op één. Een miljoen kijkers zagen hoe hij op dat idyllische strand in Hawaï plastic stond te rapen met een klein jongetje. Dat heeft impact, hoewel hij dat zelf relativeert en zijn werk als ‘vluchtig’ omschrijft. Ik wil ook impact hebben, maar dan achter de schermen. Een van onze telescopen maakt elke dag een foto van de hele aarde. Dag per dag, maand per maand kan dan bekeken worden of de Braziliaanse president Bolsonaro zich wel houdt aan de afspraken rond bosbeheer, of er hongersnoden zijn, hoe de landbouw op de Filipijnen evolueert... Politici baseren zich op onze beelden om beslissingen te ­nemen over klimaatbeleid. Dat geeft me vol­doening.

“En dit ook: ergens in de ruimte, op anderhalf miljoen kilometer van hier, zweeft er een satelliet rond met een stukje isolatiefolie waar mijn naam op staat, en die van de twee oudste kinderen. Die telescoop komt nooit meer terug, die is daar voor eeuwig en altijd.”