Direct naar artikelinhoud
ReportagePepinster

Na de zondvloed likt Pepinster zijn wonden: ‘Ik wil hier nooit meer wonen’

Na de zondvloed likt Pepinster zijn wonden: ‘Ik wil hier nooit meer wonen’
Beeld Eric de Mildt

Honderden burgers die eerder geëvacueerd werden, keerden gisteren terug naar de door de overstromingen zwaarst getroffen gemeenten Pepinster en Verviers om de schade op te meten. ‘We zijn ons huis, onze wagens en ons dorp kwijt.’

“Met de kracht van de natuur valt niet te twisten.” Een wanhopige zestiger met verwilderd haar dwaalt door wat ooit zijn woonkamer was. Veertig jaar lang woonde de familie Marechal aan de oever van de rivier Vesder in het centrum van Pepinster, maar aan dat tijdperk kwam woensdag minstens tijdelijk een einde. De hevige regenval deed het waterpeil in verschillende delen van de gemeente tot zo’n vier meter hoog stijgen. Talloze burgers konden pas op het laatste moment aan de waterstroom ontsnappen. Vijftien inwoners stierven in Pepinster en het nabijgelegen Verviers. 

Voor de familie Marechal is de terugkeer naar de gezinswoning bijzonder pijnlijk. De kracht van het water deed hun ramen barsten, waarna de volledige inboedel van de nabijgelegen supermarkt in hun leefruimtes belandde. In hun woonkamer zijn verwoeste meubels en familiestukken daarom op een berg van blikjes ansjovis, bussen wasverzachter en toiletpapier dat in promotie stond beland. “Het heeft geen zin om hier nog iets aan te doen”, zegt vader Jean. Zijn familieleden zoeken al een uur naar objecten die gespaard bleven door de zondvloed, maar met weinig resultaat. Net onder het plafond van het gelijkvloers geeft een bruine streep op de muur het hoogste peil aan dat het water bereikte. “Het is rampzalig: we zijn ons huis, onze wagens en zelfs ons dorp kwijt”, zegt de man.

Wanneer het waterpeil in de gemeente begint te dalen, wordt pas duidelijk voor welke schade het noodweer zorgde. Op verschillende plekken waar ooit huizen stonden, zijn nu enkel kraters te zien. In de dorpskern zijn zowat alle ramen van handelspanden verdwenen en wie de gebouwen betreedt, komt terecht in een dystopische versie van een openbaar zwembad. Ondertussen dwalen mensen door het bruine water waarin autowrakken, kledingstukken en familiefoto’s rakelings langs elkaar heen drijven. Medewerkers van de gemeente ruimen puin, brandweerlieden proberen de waterstroom onder controle te krijgen en politiehelikopters zetten in op evacuatie en de zoektocht naar vermiste burgers. Dat is nodig: in Verviers en Pepinster zijn nog verschillende mensen spoorloos.

Na de zondvloed likt Pepinster zijn wonden: ‘Ik wil hier nooit meer wonen’
Beeld Eric de Mildt

Bij het treinstation van Pepinster uit Philippe Rombeaux (50) zijn bezorgdheid over de toestand van twee tachtigers die in een huis wonen dat hij verhuurt. “Ik kan ze al sinds woensdag niet bereiken en belde de politie woensdagavond met de vraag om een evacuatieteam langs te sturen. Alleen weet ik niet of dat daadwerkelijk gebeurd is voor het gebouw donderdagochtend instortte”, vertelt de man. Wanneer hij het door metershoog water omgeven gebouw aanwijst, wordt onze fotograaf Eric even stil. Gisteren sprak hij met buurtbewoners die de tachtigers voor het raam zagen zwaaien enkele minuten voor de woning instortte. Rombeaux krijgt de tranen in de ogen wanneer hij het nieuws hoort. Hij leunt op de balustrade naast het perron en staart naar het water.

Filip en Mathilde

De verhuurder van het ingestorte gebouw is niet de enige inwoner van Pepinster die vrijdag niet zeker is welke schade de overstroming precies aanrichtte. Karinne Rensonnet (62) kan haar huis in het noordelijke deel van de gemeente nog steeds niet bereiken. “Ik ben woensdag halsoverkop vertrokken toen het water in mijn woning al op heuphoogte stond. Mijn man was niet thuis, ik kan niet zwemmen en ik wilde mijn zes honden meenemen, dus het heeft heel wat moeite gekost om weg te komen. Ik dacht op een bepaald moment dat ik zou sterven”, vertelt ze. Rensonnet wijst op haar outfit: een blauwe hoodie van een transportbedrijf en een besmeurde joggingbroek. “Het zijn alle kleren die ik nog heb. Ik denk dat al mijn bezittingen in het water verdwenen zijn. Hoe dan ook wil ik hier nooit meer wonen, het trauma is te groot.”

In zijn woonkamer treft Jean Marechal een berg producten aan die vanuit een supermarkt bij hem naar binnen zijn gedreven.Beeld Eric de Mildt

Net voor de avond valt, duiken plots blauwe zwaailichten op in de straten van Pepinster. Politiewagens zetten verschillende straten af en vrachtwagens die puin ruimen, moeten uitwijken om hun bestemming nog te bereiken. Even later maken koning Filip en koningin Mathilde hun opwachting in Pepinster. Ze praten met huilende buurtbewoners, betuigen hun steun aan de hulpverleners die naar vermiste mensen zoeken en steken burgemeester Philippe Godin een hart onder de riem.

Net nadat hun gesprek met het koningspaar erop zit, wisselen Diana (18) en Evguenia (46) Legros een veelbetekenende blik met elkaar uit. “We hebben al twee dagen geen internet, gas of elektriciteit en zijn volledig afgesloten van de buitenwereld. De aanwezigheid van Filip en Mathilde verandert daar weinig aan, al hopen we dat hun bezoek politici kan aansporen om fondsen vrij te maken waarmee Pepinster heropgebouwd kan worden”, zegt Diana. Een andere buurtbewoner houdt meer afstand van het staatshoofd. Vanop de drempel van een vernielde kapperszaak staart hij naar de televisieploegen die elke actie van Filip en Mathilde vastleggen: “Wetenschappers geven aan dat overstromingen als deze door de klimaatverandering steeds vaker zullen voorkomen. Zal het koningspaar elke keer langskomen als het water onze huizen vernielt?”

Filip en Mathilde
Beeld Eric de Mildt
Filip en Mathilde
Beeld Eric de Mildt