De moeder van Christiane leed aan de ziekte van Alzheimer. “Maar de laatste keer dat ik mijn mama zag – toen ik haar ophaalde bij mijn zus – zei ze: ‘Bedankt, meiden’. Dus ze herinnerde zich dat ze twee dochters had. En mijn zus vertelde me onze moeder toen ook zei: ‘Ik hou van jullie allemaal’. Misschien was haar geest even teruggekeerd.”

Wat nu rest, is enkel nog “de hoop om mijn moeder terug te vinden, want ze heeft het recht om waardig begraven te worden. Verder heb ik niets meer. Maar we zullen ook dit obstakel overwinnen, het zijn slechts dingen.”

Woede

Het verlies weegt desondanks op Christiane, die zegt dat ze “boos en woedend” is. “Ik geef de hele wereld de schuld, zonder iemand de schuld te geven.” Al begrijpt ze naar eigen zeggen nog steeds niet wat er juist gebeurd is. “Ik zag het waterpeil op 14 juli zakken, ik kon gerust naar bededen komen in mijn huis. Maar op 15 juli was dat peil weer op een onvoorstelbare manier gestegen. Waarom werden we dan niet geëvacueerd toen we op 14 juli omstreeks 23 uur hoorden dat de regen zou aanhouden? Dat is waar ik boos over ben.”

Christiane vindt dan ook dat de dag van nationale rouw op 21 juli had moeten vallen, en niet op 20 juli. “Dat men ons vooral niet vraagt om ergens naartoe te gaan om op een stoel te gaan zitten. Ik ga niet.”