Celis’ zus Ellen en Anouar Amansor, een goede vriend van Mariën, hadden voor de basketbalhelden aan de Rijnkaai een verrassingsfeestje op poten gezet om hen te eren voor hun opvallende prestatie. “Als je ziet wat zij teweeg hebben gebracht, medaille of niet, verdient dat een gepaste erkenning”, zegt Anouar.

Ei zo na lekte de verrassing nog uit, maar Nick Celis, die als enige lucht kreeg van de hulde, wist de ‘dreiging’ net als op het veld te counteren. “Mijn tante had de uitnodiging deze week onbewust op sociale media gedeeld. Ik kon het gelukkig snel offline laten halen”, lacht hij.

“Deze ochtend (zondag, red.) verscheen er ook nog een bericht dat we vandaag in Antwerpen zouden worden onthaald. Ik maakte de anderen wijs dat dit pas iets voor volgende week was, in het stadhuis.”

Groepje vrienden

Onder het mom van een interview bij ATV werden de nieuwbakken helden naar de Rijnkaai gelokt. Omstreeks 17u maakten in Sommar de zowat honderdvijftig verzamelde familieleden, vrienden en basketmakkers het muisstil. Toen even later het viertal met hun begeleider een voor een het dak van de bar opklommen voor een ‘koninklijke balkonceremonie’ en er een luid applaus opsteeg, konden ze hun ogen amper geloven.

“Dit is echt maf. Wij zijn aan dit avontuur begonnen als een groepje vrienden en hadden nooit kunnen vermoeden dat zoveel mensen er zot van zouden zijn”, staan ze te glunderen.

Op het podium namen achtereenvolgens Erik Celis (de papa van Nick), Mimoun Essoubhi (een collega van Thierry Mariën) en ex-basketinternational Wim Van Haele het woord. Of hoezeer er met de 3x3 Lions in alle geledingen, basket-insiders of niet, werd meegeleefd.

“Slapeloze nachten, hartkloppingen en zweetpollekes hebben ze ons bezorgd, maar we zijn zo trots”, zegt papa Celis. “Ik wil toch ook aanstippen dat zonder de begeleiding van Mathieu het resultaat anders was geweest”, benadrukt hij. “Ik weet zeker dat zij als blijvers in de geschiedenisboeken terechtkomen.”

“Goud waard”

“Zelfs mensen in Pepinster, die nu in de modder staan te ploeteren, verkondigen dat deze jongens hen hoop en moed geven door het karakter dat ze tonen. Dat is goud waard”, zegt Wim Van Haele.

Ook Bryan De Valck en Jonas Foerts, teamgenoten bij Team Antwerp die thuis bleven, genieten. “Helaas konden wij niet meer naar Tokio, maar het geeft ook voldoening dat dit de vrucht is waar je samen naartoe heb gewerkt. Ze hebben dit dubbel en dik verdiend.”

Niet anders dan trots ook bij de ouders uiteraard. “Het feit dat ze maatschappelijk iets teweeg hebben gebracht, daar ben ik nog het meeste trots op”, zegt Conny Busschaert, de mama van Thierry Mariën. “Volgens mij is dit iets wat de jeugd nodig had.”

“Ze hebben iets in gang gezet waarvan we het einde niet kennen”, sluit Ingrid Beeckman, de mama van Rafaël Bogaerts, zich hierbij aan. “Dit is iets om de rest van hun leven trots op te zijn.”

Rust is de mannen de komende weken nog niet gegund. “Bijna elke week staat er nog een buitenlands toernooi geprogrammeerd: in Hamburg, Lausanne, Debrecen en met een beetje geluk Montreal om dan in september aan treden op het EK in Parijs. Hopelijk sprokkelen we genoeg punten voor het ‘einddoel’ van heel dit avontuur: de World Tour Final in Saudi-Arabië met de twaalf beste ploegen van de wereld”, spreken de vier hun ambities al meteen uit. En dan op naar Parijs 2024.