Zenuwslopend was het. Deze zondag, deze week, deze maand, de hele voorbereiding op de Spelen. Maar wat betekent dat nog als de bekroning volgt? “Ik voel me echt fantastisch”, zei Nina Derwael. “Ik kan het nog altijd niet geloven. Het is een heel lange voorbereiding geweest en een heel lange week hier in Tokio. Ook vandaag was een enorm lange dag, want die finale viel laat en liep ook nog eens vertraging op. Nóg langer wachten. Vanmorgen heb ik gezegd: je hebt er alles voor gedaan, je hebt je niets te verwijten, nu gaan we gewoon proberen om ervan te genieten, en hopelijk hebben we dat klein beetje geluk. Ik had goed geslapen en zondag heb ik de routine gevolgd die ik gewoon ben op een finaledag: naar de fitness en na het middageten een dutje, wat wonderlijk is gelukt. Ik heb ook nog gebeld met Siemen en dat hielp ook om mijn gedachten een beetje te verzetten.”

“Nee, zoals altijd wou ik haar oefening en haar score niet zien. Ik had wel de indruk dat haar routine langer duurde dan normaal – wat kon betekenen dat ze verbindingen gemist had – maar daar heb ik niet bij stilgestaan. Het helpt mij gewoon niet om die score te kennen. Het brengt mij mentaal tot rust om het niet te weten. Uiteindelijk moet ik toch gewoon mijn ding doen, ik moet focussen op mezelf en me geen stress op de hals halen door wat er met anderen gebeurt. Er was stress genoeg, bij iedereen. De spanning hing gewoon in de lucht.”

“Het was rommelig. Mijn Tkachevs waren wat dichter dan ik had gewild. Daarna ging het heel erg snel en voelde ik mijn armen pijn doen. Die draai op het einde was scheef en toen dacht ik: kom, we smijten dat hier gewoon omhoog. En dat is wat er gebeurd is. Bij de landing zette ik een stapje. Ik wist dat het geen topscore ging zijn, maar ik denk dat 15.200 correct is. Eigenlijk zou ik blij geweest zijn met elke kleur van medaille. Zo lang ik alles had gegeven wat ik had, zo lang ik mijn oefening had gedaan als ik ze wou doen, was ik tevreden geweest, ook als iemand anders beter had gedaan. Ik wou gewoon geen spijt hebben van iets.”

“Dat was echt een magisch moment. Ik dacht dat ik stond te dromen, dat ik nog wakker moest worden en beginnen aan mijn dag. Een onbeschrijfelijk gevoel.”

“Dat waren gymnasten van mijn club, Sta-Paraat Hasselt, die waren samengekomen. Jammer dat ik dit niet kon delen met mijn familie. Maar ik zal ze over twee dagen zien, want ik moet het land nu bunnen de 48 uur verlaten. Japan maakt geen uitzondering voor gouden-medaillewinnaars.”

“De ellende met de trainers heeft ons sterker gemaakt, we zijn hechter geworden als groep. Het extra jaar door het corona-uitstel heeft mij ook deugd gedaan. Begin vorig jaar zat ik echt met heel veel stress. Die heb ik nu van me af kunnen zetten. In dat jaar ben ik gegroeid.”

“Dat is bijgeloof. We zijn dat vroeger beginnen doen en het werkte. Dan kan je op de Spelen niet anders doen.”