Direct naar artikelinhoud
GetuigenisWatersnood

De jonge vrouw die urenlang mensen uit het water redde nabij Luik: ‘Je denkt daar niet bij na, je doet dat gewoon’

Het beeld van Marguerite della Faille, tot de oksels in het water in Angleur, is velen bijgebleven.Beeld BELGA

Een  beeld uit het overstroomde Angleur bij Luik, dat nog altijd op het netvlies plakt en de cover van Paris Match haalde: een jonge vrouw, tot aan de schouders in water vol wrakhout en puin. Marguerite della Faille (20) evacueerde vijf uur lang inwoners.

Om haar verhaal te doen, is Della Faille, die bij haar ouders woont in het naburige Neupré, teruggekeerd naar de Rue Garde-Dieu in Angleur. “Mijn papa verhuurt hier op de hoek een huis. In de ochtend van 15 juli kreeg hij telefoon van een van de huurders wiens kelder onder water stond. Papa, mijn zus Capucine en ik zijn met een waterpomp meteen naar hier gekomen. Maar al snel viel de elektriciteit uit en zagen we hoe de straat onder water liep. Het leek de apocalyps, ik herkende de straat gewoon niet meer.”

“Overal hoorde ik mensen in paniek roepen wat ze in godsnaam moesten doen”, gaat ze verder. “Zelfs de politie wist niet of er kon worden geëvacueerd, want er waren op dat moment geen brandweerlui. Ik stond op het droge stuk aan het huis van papa, keek uit over de straat en was in shock.”

“Op dat moment hoorde ik een bejaard koppel – ik schat tachtigers – vanuit hun raam zeggen dat ze de kracht niet hadden om uit hun huis weg te geraken en dus zouden blijven. Dan heb ik bij mezelf gedacht: ‘Nee. Héél die straat moet worden geëvacueerd, want God weet hoeveel hoger het water nog kan komen te staan.’

‘Je doet dat gewoon’

“Zonder nadenken heb ik mijn schoenen en mijn pull uitgetrokken en ben ik het water in gelopen. En met mij nog een tiental andere mensen, onder wie ook mijn zus Capucine. Je denkt daar niet bij na, je doet dat gewoon. Ik zal wel gevaar hebben gelopen, ja. Maar ik heb niet gevoeld dat ik gevaar liep. Omdat ik mijn limieten ken. En ook: er was geen stroming daar. Het enige waar ik mij wel van bewust was, was dat ik goed moest oppassen voor bubbels in het water. Die zouden erop wijzen dat er een rioolput lag en daar mocht ik vooral niet in terechtkomen, of het water zou mij letterlijk verzwelgen.”

“Eerst ben ik dat bejaarde koppel gaan helpen. Ik zag een stuk tuinhek drijven en heb die oude vrouw daar op gezet, als was dat hek een vlot. En zo hebben we haar naar het droge getrokken.”

Al ploeterend door het water ging Della Faille huis per huis af om te vragen of de bewoners hulp nodig hadden om weg te geraken. Ze weet niet hoeveel keer ze op en af is gegaan, hoeveel mensen ze daadwerkelijk uit hun huizen heeft geholpen. Maar ze weet wel dat ze het vijf uur lang heeft volgehouden in dat water. “Ik heb gewoon gedaan wat ik vond dat ik moest doen.”

Ze wil ook niet hebben gezegd dat ze levens heeft gered. “Dat zullen we nooit zeker weten. Toen ik thuiskwam, dacht ik dat ik alles had gedroomd. Ik zat maar te denken: ‘Het kan toch niet dat ik hier nu warm en droog zit, terwijl ik nog geen uur geleden in dat water mensen heb geholpen?’ Dat contrast was gewoon te groot opdat alles tot mij kon doordringen.”