Klaas Dewyngaert doet z'n verhaal over Paulien en Paulien: “Of hoe diep emotioneel sport kan raken”

“De afgelopen 48 uur waren één van de mooiste uit mijn professionele loopbaan. Nina Derwael was zo, zo, zo schoon. Hoe puur, echt en ontwapenend, maar ook spontaan en vriendelijk Nina ook the day after iedereen te woord stond... Vertederend. Ze was al een vedette, maar is nu écht een wereldster. Hopelijk verandert ze nooit.”

“Maar wat Paulien Couckuyt deed, was óók straf. Ze liep een fabelachtige halve finale op de 400 meter horden. Een Belgisch record dat net niet volstond om zich te plaatsen voor de finale. Na afloop van haar race, kreeg ik in een propvolle mixed zone, terwijl ik mijn interview met Paulien voorbereidde, plots tientallen berichten van... Paulien. Niét Couckuyt, wél Dewijngaert. Mijn zus is namelijk één van de allerbeste vriendinnen van de loopster. Mijn zus heeft vroeger ook atletiek gedaan. In de jeugdcategorieën waren zij en Paulien eerst concurrenten, maar nadien werden ze dus vriendinnen.”

“En zo kwam het dat Paulien me onder de berichten bedolf, of ik toch niet aan Paulien kon vragen om na afloop eventjes met elkaar te FaceTimen. ‘Doe dat, Klaas!’, klonk het licht dwingend. Ik had weinig keus. En na enorm lang wachten, want Paulien bleef lang weg en moest daarna nog verschillende interviews geven, heb ik daar dus nog tien minuten met mijn gsm in de lucht gestaan, zodat Paulien en Paulien even konden praten. Geen idee wie er het gelukkigst was. Paulien, met haar Belgisch record, of Paulien die met haar kon FaceTimen. Of hoe diep emotioneel sport kan raken.”