De zevende Nederlandse olympische kampioene van deze Spelen was in de finale sneller dan e Nieuw-Zeelandse Ellesse Andrews en de Canadese Lauriane Genest. “Ik snap er echt niks van”, reageerde Braspennincx bij de NOS. “Toen ik over de streep ging, dacht ik: wat heb ik gedaan? Ik ben gewoon olympisch kampioen. Ik weet het niet meer.”

Haar vriend Jeffrey Hoogland, eerder deze week winnaar van het goud op de teamsprint, was één van de eersten die Braspennincx feliciteerde.

Door het oog van de naald

Vijf jaar geleden was de Nederlandse nog reserve voor de Olympische Spelen in Rio en kwam ze uiteindelijk niet in actie. Al was dat toen al een straffe prestatie want in 2015 had Braspennincx een hartaanval gekregen.

“Tijdens een hoogtetraining op een trainingskamp in Colorado kreeg ik pijn op de borst”, legde de Nederlandse uit. “Pijn hebben hoort bij topsport, vooral tijdens de wedstrijden, maar deze pijn herkende ik niet. Ik ging ervan uit dat het met rust wel over zou gaan, maar ’s nachts gutste het zweet van mijn lijf. Toen realiseerde ik me dat ik op de bel moest drukken. Hartfalen was me op zich niet onbekend. Toch dacht ik bij die pijn oprecht niet aan mijn hart. Goed, heel eventjes dan, maar het leek me met mijn 24 jaar niet realistisch.”

Haar vader had in zijn leven twee hartaanvallen gehad en Braspennincx had zelf hartritmestoornissen toen ze jonger was. “Toen ben ik een controletraject doorgegaan. Ik moest een toestel dragen waarmee je hart 72 uur lang wordt geregistreerd. Vooral na inspanning had ik een overslaande hartslag, maar dat bleek in mijn geval niet gevaarlijk. Op mijn 18de was ik er helemaal overheen gegroeid. Toen de dokters constateerden dat het om een hartinfarct ging, was het enorm schrikken. Ik werd geopereerd en er werd een stent geplaatst. Ik doorleefde alles in een waas.”

Twee maanden zonder fiets

Het leed voor de Nederlandse was toen nog niet voorbij. Braspennincx mocht lange tijd niets doen en ze moest een tweede keer geopereerd worden.

“Ik had me meteen beter moeten gaan voelen, maar dat gebeurde niet. Na een MRI bleek dat de stent dichtzat. Feitelijk hadden de Amerikanen een grotere stent moeten plaatsen. Bij atleten zijn de aders nu eenmaal groter. Na die operatie kon ik eindelijk mijn conditie weer opbouwen. Eerst wilde ik niet meer fietsen. Dat hartinfarct had ik tijdens het fietsen gekregen dus dat moest ik maar niet meer doen. Dat was mijn eerste reactie. Ik ben toen twee maanden gestopt. Ik zag niet in waarom ik ooit nog op een fiets zou willen stappen. Maar toen ik wat gekalmeerd was, kwamen de sportkriebels terug. In het latere deel van mijn revalidatietraject ging ik weer op de baan fietsen.”

Met succes dus, want in 2016 mocht ze dus mee naar de Spelen.” Weliswaar als reserve, maar het was feitelijk een compliment van de coaches. Ik was écht op niveau om in te vallen”, aldus de Nederlandse, die toen ook het volgende zei: “De Olympische Spelen van Tokio zijn mijn hoofddoel.”

Nu heeft Braspenninckx, die nog steeds “bloedverdunners en andere pillen” pakt, dus goud. Haar grote droom komt daarmee uit want in 2015 zei ze nog: “Voor velen ben ik nog steeds het meisje van die hartaanval. Dat is wel het laatste wat ik eigenlijk voor ogen heb. Ik zou uiteindelijk willen dat mijn prestaties dat verhaal overschaduwen.”