“We lopen altijd sneller, maar het zijn altijd de anderen die op het podium staan”: Kevin Borlée ontroostbaar na vierde plek Belgian Tornados

Kevin Borlée was er werkelijk kapot van. Voor de zesde keer in zijn carrière stond de 33-jarige spurter in een olympische finale en weer draaide het op niets uit. En te vrezen valt dat Tokio zijn allerlaatste kans was op olympisch eremetaal. De Belgian Tornados finishten net als vijf jaar terug in Rio als  vierde, in een nieuwe nationale recordtijd (2:57.88), maar de VS (2:55.70), Nederland (2:57.18) en Botswana (2:57.27) waren hen te snel af.

Kevin Borlée’s ontgoocheling was onmeetbaar, hij kreeg ze niet in woorden uitgedrukt. Maar zijn lichaamstaal zei meer dan genoeg. De Brusselaar moest zich inhouden om niets te vernielen. Hij smeet zich dan maar uit frustratie op de grond, met een luide kreet - ‘f*****ck!’ - er achteraan. Ontroostbaar was hij. Zelfs zijn vriendin Camille Laus, kapitein van de Belgian Cheetahs, kreeg hem niet opgemonterd.

In de interviewzone was hij nog altijd aan het koken. Een vraag over zijn ontgoocheling wilde hij niets eens beantwoorden. “Ik ben het beu, kotsbeu,” zei hij. “Ik gaf altijd àlles. We lopen ook altijd sneller maar het zijn altijd de anderen die op het podium staan.”

Gisteren offerde zijn broer Jonathan zijn hamstrings op om de Tornados voor de finale van de 4x400m te kwalificeren. Maar ook Kevin Borlée was lang geen honderd procent, bekende hij. “Ik wist niet eens zeker of ik wel zou kunnen lopen. Ik voelde mijn hamstrings heel de race. Ik had de indruk dat ze elk moment kon knappen. Maar ik moest ervoor gaan. In een olympische finale kan je niet anders: ça passe ou ça casse. Ik loste niet. Niemand haalde me in, maar zelf kreeg ik de kloof ook niet gedicht.”

Of hij geloofde dat hij Ngori uit Botswana of Angela van Nederland nog kon inhalen? Borlée blies. “Je kent me toch? Ik blijf er altijd in geloven. Ik geef nooit op. Ik ga ervoor tot aan de streep. Ik wist ook wel dat het snel zou gaan, maar zo snel....neen, dat had ik niet gedacht.” Over zijn toekomst wilde Kevin Borlée niet praten - “ik wil vooral rusten nu” - en over wat het hem deed om voor de vierde keer met de Tornados in de finale te staan, nog minder. Hij kreeg het niet gezegd. De tranen welden op.

Zijn jongere broer Dylan kwam hem redden. Een troostende arm, een schouderklopje. “Niets aan te doen, de andere teams waren beter,” zei hij.  “We wisten dat het een gevecht zou worden. We streden ook mee voor de prijzen, maar we schoten tekort - dan heb je het recht om triest te zijn. Je probeert een droom te realiseren, maar dat vraagt veel werk en harde trainingen en hadden we graag beloond gezien met een olympische medaille.” 

Jonathan Sacoor, die in Tokio z’n olympisch debuut maakte, was er ook het hart van in. Hij schuddde het hoofd vol ongeloof. “De vierde plek is zo ondankbaar. Het doet pijn om met een Belgisch record vierde te worden. We gunden het elkaar zo hard. Zeker aan Kevin. Als teamkapitein neemt hij een enorm gewicht op z’n schouders en ik snap dat dit voor hem waarschijnlijk nog harder aankomt. We gaan met opgeheven hoofd naar huis maar nu zijn we nog even teleurgesteld. Het zou raar zijn als we hier huppelend naar buiten wandelen. We komen van heel ver en komen er dan zó dicht bij...  dan zit je echt op een roller coaster van emoties.”

Ook Alexander Doom, die de taak van startloper op zich nam, nam met een zuur gevoel afscheid van z’n eerste Spelen. “Vierde... veel dichter kan je niet komen. Iedereen heeft alles gegeven en we lopen een prachtig Belgisch record. Maar dat hadden we graag ingeruild voor een olympisch medaille.”