70 fans en echtgenote van bronzen Bashir Abdi gaan door het dak in atletiekclub: “Over 3 jaar zijn we er allemaal bij in Parijs”

Een vluchtelingenkind dat op zijn 13de in Gent belandde, perfect integreerde, ging voetballen bij Standard Muide en SKV Oostakker, en daar vooral uitblonk in lopen. Bashir Abdi in een notendop. “Wij kennen elkaar van toen we 15 waren", vertelt boezemvriend Bert Misplon. “Ik heb Bashir en zijn grote broer Ibrahim meegenomen naar de atletiekclub hier. De rest is geschiedenis. Ibrahim was trouwens ook enorm goed, maar kreeg af te rekenen met verschillende blessures.”

_{(Lees verder onder de foto)}

De nachtelijke uren hielden de fans niet tegen. Rond middernacht zat zowat 70 man te nagelbijten in de cafetaria van atletiekclub KRC Gent in Gentbrugge, waar naast het gewone tv-scherm ook een groot scherm was geïnstalleerd. Het is in die club dat Bashir zijn carrière startte, het is ook die club die hij nog steeds een warm hart toedraagt. Ook present: Bashirs echtgenote Nimo Mustafa. Voor haar werd het écht een zenuwslopende avond. Voor de wedstrijd gaf ze mee: “Hij voelde zich goed, hij was er klaar voor. Ik hoop op een medaille, ja. Hij heeft er echt hard voor getraind.” Ook broer Ibrahim zag Bashir wel kans maken. Bij de pronostieken die in de zaal werden gemaakt, klasseerde niemand hem lager dan de 9de plaats. Nochtans waren de omstandigheden voor de wedstrijd niet ideaal. Om en bij de 28 graden in Japan, dat is niet echt ‘loopweer’. Heel wat deelnemers haakten al vroeg in de wedstrijd af, zelfs enkele topfavorieten. 

Maar Bashir deed wat van hem verwacht werd: lopen, niet opgeven, en op het einde nog een sprintje trekken. Razend spannend was het, zeker toen het op een kilometer voor de eindmeet even leek alsof Abdi toch nog het groepje waar hij al de hele wedstrijd mee liep, zou moeten lossen. Maar Bashir Abdi vocht terug, leek vierde te gaan worden, maar perste er met zijn allerlaatste krachten toch nog een sprintje uit. Derde plaats, bronzen medaille, en de fans bij KRC Gent werden zot, iets na 2 uur ‘s nachts. Nimo barstte in tranen uit, Ibrahim wist met zijn vreugde geen blijf, de jeugd van de atletiekclub danste in het rond. 

“Bashir had gezegd dat hij van de warmte geen last zou hebben”, zegt Misplon, “maar wel van de luchtvochtigheid in Sapporo, de stad in het noorden waar de marathon plaatsvindt. Het bleef dus afwachten hoe zijn wedstrijd zou verlopen. Hij heeft het echt gewéldig gedaan. Ik had gegokt op een top 8 voor hem, en gehoopt op een top 3. Dat hij die medaille heeft, is zo keihard verdiend.” Misplon en de familie van Bashir vonden het heel jammer dat ze niet mee konden naar Tokyo. “Maar over 3 jaar loopt Bashir opnieuw op de Olympische Spelen, in Parijs dan, en dan zullen we er zijn. Niks of niemand kan ons dan nog tegenhouden.”