‘Ik ben 47 en nog steeds een starter op de woningmarkt’: lezers over de stijgende huurprijzen

Wat ooit ‘studio’ was

Er is nauwelijks iets onder de 750 euro te vinden en vaak komen er syndicuskosten van 100 of 150 euro bij en/of verplichte huur van een garage. Ook de persoonlijke info die gevraagd wordt wanneer je je kandidaat stelt, vind ik vaak te ver gaan. Bovendien zijn de nieuwbouwappartementen hier in Antwerpen erg klein, dus voor 750 euro krijg je vaak iets wat we in vroegere tijden ‘een studio’ noemden.

Karen Meed (45), Antwerpen

Lang zoeken

Ik woon sinds een viertal jaar vast in Leuven. Eerst huurde ik een kleine studio (nog geen 50 vierkante meter) voor 750 euro per maand in Leuven-centrum. Omdat ik wat ruimer wou wonen, ben ik vorig jaar naar Kessel-Lo uitgeweken. Hier betaalde ik voor een groter appartement van 75 vierkante meter zo’n 800 euro huur. 

Dit appartement had evenwel belangrijke nadelen: een oud elektrisch vuur, geen vaatwasser en evenmin een oven, koelkast, gordijnen en zonneweringen, slechte isolatie, veel straatlawaai... Op het terras kon ik nauwelijks staan. Toen ik fulltime moest thuiswerken door corona, ben ik naar Heverlee verhuisd. Naar een relatief nieuw appartement (bouwjaar 2016) van 65 vierkante meter. Met meer comfort, een mooi buitenterras en rustige ligging bij het mooie Heverlee bos. Hiervoor betaal ik nu 795 euro huur per maand, ruimschoots de beste deal qua prijs-kwaliteit die ik tot hiertoe had.

Lang verhaal kort: het is aardig zoeken geweest. Huurprijzen liggen hoog in de wijde regio Leuven, en zijn zo goed als onhaalbaar voor iemand die alleen woont. Daarnaast is het verschil in wooncomfort groot voor eenzelfde prijs.

Yannick Vandenplas (28), Heverlee

Co-housing

Als alleenstaande dertiger is het voor mij bijna onmogelijk om zelfstandig iets te huren. Hoewel ik een bacheloropleiding volgde, blijkt mijn loon toch niet voldoende. Momenteel doe ik aan co-housing om de kosten te drukken.

Luca Rood (32), Mortsel

Samenwonen

Door samen te wonen met vrienden heb ik altijd relatief goedkoop kunnen huren in Brussel.

Bart Leyen (28), Brussel

Complex

Ik ben alleenstaand met een kind en zoek momenteel een appartement in de Brusselse oostrand. Wil je een beetje kwaliteitsvol wonen, dan betaal je al snel rond de 1.000 euro. 

We moeten weg waar we nu wonen in Etterbeek, ons appartement voldoet niet meer aan de normen. 1.000 euro huur: dat wringt ook met mijn salaris, en op dat vlak stellen immokantoren ook hun eisen. 

Onze zoekperimeter is beperkt omwille van de geringe keuzevrijheid van secundaire scholen in Brussel. Als je in een co-ouderschapsregeling zit, moet je daar ook nog eens rekening mee houden.

Sabine Lemache (40), Etterbeek

Kopen!

Begin 2021 ben ik de woningmarkt opgegaan. Aanvankelijk met de bedoeling te huren, maar na twee weken heb ik beslist om te kopen: het verschil tussen de maandlasten van huur en koop bleek klein. Dankzij het Vlaams Woningfonds heb ik 100 procent van de aankoopsom kunnen lenen. Er stond in de winter/lente van 2021 wel opvallend veel te huur (in Gent), en amper iets te koop.

Amaury Henderick (33), Gent

Ongezond hoge prijzen

De voorbije jaren hielp ik meerdere vrienden, onder wie enkele alleenstaande ouders met één of meer kinderen ten laste, om een huurwoning te vinden. Het is inderdaad problematisch duur. Recent zocht ik zelf ook iets en het was prijs. Ik heb mijn budget ernstig moeten verhogen. Achter die ongezond hoge prijzen zit natuurlijk het mechanisme van vraag en aanbod. Maar daarachter schuilt veel beleid van de laatste decennia dat de prijzen hard omhoog stuwt.

Rudi Dierick (58), Mechelen

Haalbaar

Huren is zeker niet goedkoop, maar voor een koppel werkende mensen zeker haalbaar. Voor een jong koppel zoals wij is het perfect om twee à drie jaar te overbruggen tot we iets kopen.

Julie Bekaert (26), Leuven

Alleenstaande

Ik ben al een aantal jaar op zoek naar een woning om te kopen. Onbetaalbaar als alleenstaande, ook al verdien ik netto bijna 2.200 euro per maand. Ik heb dan maar besloten om op zoek te gaan naar een meer comfortabele huurwoning, maar ook dat blijkt vreselijk duur. Als er dan eens iets betaalbaars online komt, vliegt iedereen er meteen op en heeft de eigenaar veel keuze. Die kiest dan vaak voor tweeverdieners die perfect een duurdere woning zouden kunnen betalen. Heel moeilijk dus als alleenstaande, en ik behoor dan nog tot de witte middenklasse. Ik kan me voorstellen dat het voor sommigen compleet onhaalbaar is.

Elly van Praagh (35), Dendermonde

Jaren sparen

Ik (alleenstaand) spaar al vele jaren om een huis te kunnen kopen. Tot twee jaar geleden huurde ik voor een redelijke prijs een klein, maar slecht appartement in Antwerpen, maar omdat dat appartement verkocht werd, moest ik verhuizen. Nu huur ik een nieuwbouwappartement voor 820+50 euro per maand in Kalmthout. Dichter bij Antwerpen waren er simpelweg geen nette, betaalbare appartementen te vinden (die ook aan andere wensen voldeden). Ik kan nu dus 200 euro per maand minder sparen, en op dat spaargeld krijg ik amper rente, terwijl de huizenprijzen maar blijven stijgen. Ondertussen ben ik 47 en nog steeds een starter op de woningmarkt... Soms word ik er moedeloos van.

Daniël Ermens (47), Kalmthout

Voor 500 euro

Voor een appartement dat in orde is qua sanitair, keuken en dergelijke, maar tegelijk sober en basic is, betaal je algauw 600 euro. Voor 700 euro heb je een plek die al wat luxueuzer is. 

Voor 500 euro vind je ook appartementen, maar vaak scheelt er iets mee: sanitair of verwarming die niet helemaal in orde zijn.

Vincent Bott (34), Antwerpen

Politieke onwil/onmacht

Ik huur een klein/oud appartementje in het centrum van Gent, pal in de prostitutiebuurt, omdat dat een van de weinige plekken is waar je als alleenstaande nog betaalbaar kan wonen. Nu ja, wat heet betaalbaar, sparen is überhaupt onmogelijk. 670 euro per maand plus water, gas, elektriciteit en internet, dat loopt algauw op tot de helft van je loon. Het is geen fijne buurt om te wonen, er is veel overlast en geen groen.

Ik heb een normale functie: marketingverantwoordelijke van een reisorganisatie in Gent, met een normaal loon voor mijn leeftijd, maar de huurprijzen maken dat er voor ‘extravagante’ zaken zoals één reisje per jaar of een nieuwe (noodzakelijke) laptop amper geld is. Vanuit het Gentse stadsbestuur komt dan de boodschap dat ze er “niets aan kunnen doen”, maar dat klinkt als opgeven. Grote ontwikkelaars kunnen vragen wat ze willen, er zit amper regelgeving achter. De politieke onwil/onmacht is gigantisch terwijl dit een van dé issues is en wordt de komende jaren.

Laurens DeBlock (31), Gent