Nog even met de medewerkers die voor de bevoorrading instaan het parcours overlopen, een laatste drankje op het terras van De Drij Gapers, de nestels nog eens goed dichtsnoeren en weg waren ze vrijdagavond, klokslag 21u, zoals het bij de échte Dodentocht zou geweest zijn.

“We kunnen dit niet aan ons laten voorbij gaan. De Dodentocht zit onverdroten in ons clubhart. Het is zelfs meer: noem het de bakermat van het ontstaan van onze wandelclub in Leest. Want nadat we meer dan dertig jaar geleden met enkele sportieve stappers uit Leest aan de Bornemse Dodentocht hadden deelgenomen, ontstonden de eerste plannen om een wandelclub op te richten. Vandaag telt De Slak meer dan tweehonderd actieve leden. We stapten als club al 32 Dodentochten mee. Een traditie die in onze benen zit”, vertelt Van Loon aan de start.

Alternatieve Dodentocht

De Leestse stappers hebben veel respect voor de organisatoren van de Bornemse Dodentocht, die ondertussen tot een massa-evenement is uitgegroeid. In deze coronatijden pakken ze uit met een lightversie van de Dodentocht. “Wij willen de lat wat hoger leggen”, klonk het aan de startlijn.

Op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip dat de Dodentocht afgelopen vrijdagavond van start zou moeten gegaan zijn, begonnen zes leden van De Slak aan hun Dodentocht: Paul Lefever (38 deelnames), Jef Van Loon (28), Bart Van Den Eede (19), Guy Cauwenberghs (13), Jeroen Cauwenbergh (5) en Reinhilde Huysmans (1).

De Leestenaars vertrokken in hun eigen dorpshart. Vandaar stapten ze via Kapelle-op-den-Bos naar Londerzeel, waar ze al vrij snel aansloten op het laatst bekende Dodentochtparcours. De streek is bij de stappers, die samen 108 Dodentochten op hun actief hebben, goed bekend.

Lange nacht

“We zijn in het verleden nooit samen over de eindstreep gewandeld, maar nu is het voor ons ‘samen uit, samen thuis’. Dat is toch wel wat moeilijker dan ieder voor zich in de massa van dertienduizend wandelaars. We moesten ook geen rekening houden met een nachtklok. We hadden wel ons mondkapje mee om onderweg iets te gaan drinken. Ook veel dank aan de vrijwilligers die ons tijdens de 100 kilometer lange tocht regelmatig aan spijs en drank hebben geholpen”, zegt Paul Lefever.

De nacht tijdens de Slak-Dodentocht is lang en eenzaam. “Tot voor middernacht wordt er nog veel gebabbeld, dan valt het wat stil. Er staat ook geen volk langs het parcours zoals tijdens de echte Dodentocht. Een beetje vergelijkbaar met de lege voetbalstadions van vorig jaar.”

Na kilometer 48 moet Jeroen, de jongste deelnemer, opgeven door een kwetsuur. Een medewerker pikt Jeroen op. De andere vijf stappen de nacht in. “We hebben veel vallende sterren gezien en eekhoorns die ons voor de voeten liepen. We zijn door 25 gemeenten gewandeld en hebben in totaal 130.000 stappen op de teller staan. Een koude nacht, maar overdag is het zeer warm. Dan bezwijken heel veel Dodentocht-deelnemers”, weet Van Loon, die toch 28 Dodentochten achter zijn naam heeft staan.

Sfeer gemist

“De drijfveer en de sfeer onderweg hebben we zeker gemist. Daarom kijken we al uit naar 2022 wanneer we weer in Bornem aan het vertrek mogen staan met een tiental clubleden. Maar we hebben van onze eigen Dodentocht zeker genoten.”

De vijf wandelden de 100 kilometer uit in 22 uur en een half, dat is ruim binnen de tijd om met een medaille naar huis te gaan. De medaille werd nu vervangen door een frisse pint bij De Drij Gapers. Die deed ook heel veel deugd.