Voorlopig staat er geen maat op de populariteit van Måneskin: waar komt dat succes vandaan?

Voorlopig staat er geen maat op de populariteit van Måneskin. Begin juli prijkte de song ‘Beggin’’, een cover van The Four Seasons uit 1967, bovenaan de dagelijkse Spotify-lijst. Wereldwijd werd het nummer op die dag zo’n slordige 7,5 miljoen keer beluisterd. Op datzelfde platform trekt de groep inmiddels 51 miljoen luisteraars per maand. Måneskin is de eerste songfestivalact ooit die in die krachttoer slaagde. 

Dat zo’n winnaar meteen ook een hoge vlucht kon nemen in de Verenigde Staten, Brazilië, Mexico en India is dan weer ongezien. In Nederland, Noorwegen, Zwitserland en Turkije bereikten ze met hun Songfestivalhit ‘Zitti e buoni’ al de gouden plaat. En in Finland, Griekenland, Ierland en Polen haalden ze zelfs platina. ‘Zitti e buoni’ is overigens de allereerste Italiaanse hit in Groot-Brittannië sinds Luciano Pavarotti, en dat is ook alweer ruim dertig jaar geleden.

Deze zomer had de groep op de Lokerse Feesten moeten aantreden, waar alle tickets in minder dan een minuut de deur uitvlogen. Maar omdat drummer Ethan Torchio kampte met tendinitis aan zijn hand, werd dat concert afgezegd. Dit weekend speelde Måneskin wel op het Waalse Ronquières Festival. Ze kregen er meteen ook een gouden plaat in de handen gedrukt. Dat betekent dat de single al meer dan 20.000 keer werd verkocht.

Putsch

Ook elders in de wereld gaat men simultaan overstag voor Måneskin, terwijl je mogelijk nooit van de groep had gehoord voor hun overwinning op het 65ste Eurovisiesongfestival. Met enige zin voor overdrijving stelde StuBru-stem Eva De Roo dat dit viertal er is geslaagd is om nog eens eindelijk een echt grote rockhit te scoren. Die bewering is wat overtrokken, maar het staat wél vast dat Måneskin een ongeziene putsch op de internationale hitlijsten heeft ondernomen.

Niet kwaad voor een groep die in het begin van zijn carrière in middelbare scholen en restaurants moest optreden. In 2017 eindigden ze als tweede in X Factor, nadat sommige van hun optredens viraal waren gegaan. Zo coverden ze ‘Kiss This’ van The Struts terwijl zanger Damiano David paaldanste op stiletto-laarzen. Sindsdien nam de groep een steeds hogere vlucht.

Pepsi verkoopt intussen zijn frisdrank met hun muziek, en in Letland wordt mozzarella aan de man gebracht met dubbelgangers van de groepsleden in een reclamefilmpje. En hoewel het Eurovisiesongfestival goeddeels appelleert aan een heel ander publiek, kan de groep zich in eigen land ook laten voorstaan op een fanclub die exclusief bestaat uit rijpere vrouwen: heel toepasselijk is die Måmmeskin genaamd. Andere fans? Miley Cyrus, Royal Blood en Franz Ferdinand luisteren in hun vrije tijd al eens naar de band, en ook Bruce Springsteen-luitenant Steven Van Zandt drukte al zijn bewondering voor hen uit. Iggy Pop sloeg zelfs de handen in elkaar met de rockgroep, voor een nieuwe versie van hun hitsingle ‘I Wanna Be Your Slave’. 

Lang niet kwaad voor een act die Alex Callier van Hooverphonic afdeed als “variété-rock”. Al zit die bewering ook weer niet zo ver benevens de waarheid. Hun songs blijven gemakkelijk aan je hersenschors en heupen kleven, maar vooral het imago van de band speelt parten bij hun succes. Ze hebben genoeg humor om zichzelf als een persiflage van alle rockclichés te gedragen. Leder, jarretelles, visnetjes en eyeliner horen bij de vaste outfit. 

Maar net zo goed bestuderen ze met een haast wetenschappelijke sérieux de popgeschiedenis. Ze coveren al eens Selah Sue en Stromae (gebruikerswaarschuwing: dat doen ze niet al te best), ze dwepen met Kim Gordon van Sonic Youth, maar ook seventiesrock als Led Zeppelin en coole bands van dit moment zoals Arctic Monkeys.

Non-apologetisch

Maar wat hen helemaal sympathiek maakt bij het grote publiek is hun non-apologetische politiek. De groep steekt zijn sympathie voor de lgbtq+-gemeenschap niet onder stoelen of banken. Frontman Damiano David en gitarist Thomas Raggi maakten onlangs een sterk statement op de Poolse televisie: de groepsleden deelden toen een innige kus op het podium. “Love is never wrong”, riep David. Moedig, want Polen is allerminst een vrijhaven voor de liefde tussen twee mensen van dezelfde kunne. “Wij vinden dat iedereen dit zonder angst moet kunnen doen. Iedereen moet volledig vrij zijn om te zijn wie ze fuckin’ willen zijn.” Pittig detail: David is niet eens homoseksueel. Hij is al vier jaar samen met het Italiaanse model Giorgia Soleri. “Queer revolution” is evenwel de officieuze slagzin van de groep, die zich ook laat voorstaan op genderfluïde looks. Ergens op het snijpunt tussen cliché, kitsch en cool beweegt de groep zich liefst.

Op TikTok en andere sociale platforms wordt Damiano David al eens “de nieuwe rockgod” genoemd, of de man die Harry Styles van de troon zal stoten. Voor dergelijke grootspraak is het evenwel te vroeg. De voorbije maanden teerde de band op een songfestivalwinst en cokecontroverse (néé, hij snoof niets), en charmeert de groep met een charismatische uitstraling die zowel onnozele retro als seks uitstraalt. Maar de manager die hen vanaf de begindagen voortstuwde, werd zopas aan de kant geschoven. Dat is vaak een veeg teken in de muziekbusiness: schimmige entourages ruiken fast money en lullen zich binnen in een groep met grote beloftes, die ze zelden kunnen waarmaken. Sowieso worden de volgende maanden heikel. Acts op het Eurovisiesongfestival blijven sinds de eeuwwisseling zelden langer dan een paar maanden hangen in het collectief geheugen. Of blijft het toch rozengeur en Måneskin? Alleen de tijd en een handvol nieuwe singles kunnen dat uitwijzen.