▶ Afghaanse journaliste smeekt Navo om taliban niet te erkennen: ‘Stuur ons niet twintig jaar terug in de tijd’
‘Erken de taliban niet, stuur ons niet twintig jaar terug in de tijd.’ Met die smeekbede richtte een Afghaanse journaliste zich in tranen tot Navo-baas Jens Stoltenberg tijdens een online persmoment.
Video wordt geladen...
Journaliste Lailuma Sadid leeft al meer dan tien jaar in ballingschap in ons land. Toen ze nog in Afghanistan woonde, werd ze twee keer gegeseld door de taliban omdat ze onderwijs voor jonge meisjes organiseerde. Ze was ook de eerste Afghaanse journaliste die weigerde om een sluier te dragen. Zij en haar familie kregen hiervoor doodsbedreigingen.
In 2009 begon Sadid voor Buitenlandse Zaken te werken en schopte ze het tot diplomate. In die functie streed ze voor de vrouwenrechten in haar land. Nu is de vrouw actief als journaliste en werkt ze voor de Brussels Morning Newspaper, een online krant die zich richt op Europese en internationale zaken.
De kwestie ligt haar dus heel nauw aan het hart en dat bleek ook tijdens haar emotionele interventie op de online persconferentie van Stoltenberg. “Als Afghaanse vrouw zie je dat de situatie heel zwaar is. Duizenden vrouwen zijn onzeker over hun toekomst en vragen zich af wat er nu moet gebeuren. Twintig jaar zaten de Navo en de internationale gemeenschap in Afghanistan, maar wat heeft die aanwezigheid betekend? Nu gaan we weer helemaal terug in de tijd.”
“Hoe ziet u de toekomst? Als vrouw vraag ik u om het Islamitische Emiraat van de taliban niet zomaar te aanvaarden. Dat is wel gebeurd bij het akkoord tussen de taliban en de regering-Trump, de Navo ging daar volledig in mee. Alstublieft, erken de taliban niet en plaats ons niet terug in die situatie.” De emoties werden haar daarna te veel.
Stoltenberg antwoordde dat het een zeer lastige beslissing was om de aanwezigheid van de Navo in Afghanistan te beëindigen. “Ik deel uw pijn”, klonk het. “Ik ben intussen verschillende keren in Afghanistan geweest en heb daar verschillende vrouwen ontmoet die zich profileerden als sterke leiders. Ik zag ook de socio-economische vooruitgang.”
“Ik begrijp uw woede en frustratie dus, maar het was nooit de bedoeling om daar eeuwig te blijven. Er moest een Afghaanse staat gebouwd worden met een eigen troepenmacht. Tragisch genoeg heeft dat politieke en militaire niveau het compleet laten afweten.”