Charlie Watts, de gentleman die The Rolling Stones in de maat hield en ongemakkelijk werd van gillende meisjes

Er is een anekdote die altijd weer opduikt over Charlie Watts. Het verhaal speelt zich af in een hotel in Amsterdam in 1984. Keith Richards en Mick Jagger hadden zich laveloos gedronken na een meeting. Net voor het ochtendgloren belde Jagger Watts wakker en riep: “Waar is mijn drummer?”. Niet veel later stond Watts voor de deur. Zoals altijd strak in het pak. Geschoren, das aan. “Noem me nooit meer joúw drummer”, zei hij, en hij gaf Jagger een forse linkse die de zanger bijna in de Amsterdamse grachten deed belanden.

Een anekdote die tekenend is omdat ze zo atypisch is voor Charlie Watts. Maar hij had het nu eenmaal niet voor ego’s. “Ik begrijp niet goed waarom iemand ons zo op een voetstuk zou moeten zetten”, zei hij in interviews. Doorgaans moet je het met een korrel zout nemen, wanneer een beroemdheid de reputatie heeft verlegen en bescheiden te zijn. Maar Watts is altijd een buitenbeentje geweest in de rock-’n-roll. “Het zou zogezegd seks, drugs en rock-’n-roll moeten zijn”, zei hij ooit. “Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik heb The Rolling Stones nooit zo indrukwekkend gevonden.” Meer nog: hij zag de Stones niet als een rockgroep, wél als een bluesband.

Rauw talent

Charles Robert Watts werd geboren op 2 juni 1941 in Londen. Zijn vader was een truckchauffeur, en het gezin woonde in een van de vele prefabhuizen die na de bombardementen in de wijk Wembley waren opgetrokken. Hij hield van muziek. Jazz, voornamelijk. En toen hij op zijn 13de van zijn ouders een drumstel kreeg, probeerde hij mee te spelen met de platen van Charlie Parker. Drumles kreeg hij nooit, maar hij had een rauw talent. Watts ging grafische vormgeving studeren en ging na zijn studies ook aan de slag bij een reclamebureau. Maar tegelijk speelde hij bij verschillende bands. Hij speelde in kroegen en clubs, en begon in 1961 bij de band Blues Incorporated – een kantelpunt in de Britse muziekgeschiedenis. Want in diezelfde groep speelde gitarist Brian Jones. Die stelde Watts voor aan The Rolling Stones, een beginnend groepje dat na het vertrek van hun eerste drummer op de sukkel was.

Watts zou later zeggen dat die ontmoeting de start was van “vier decennia kijken naar het achterwerk van Mick Jagger”. Maar in werkelijkheid moesten ze nog een half jaar aan zijn mouw trekken om hem te overtuigen. In januari 1963 trad hij de eerste keer op met de band. Een tijdlang deelden Richards, Jagger, Jones en Watts ook een armetierige flat in Londen. Maar Watts gaf zijn job bij het reclamebureau pas op toen de groep later dat jaar een platencontract tekende.

De motor

Watts was een minimalistisch drummer. Al van bij het titelloze debuut in 1964 gaf hij The Rolling Stones een heel eigen geluid, en hij is samen met Richards en Jagger op elk studioalbum sindsdien te horen. “Ik hou niet van drumsolo’s”, zei hij ooit. “Ik bewonder mensen die ze uitvoeren, maar over het algemeen heb ik liever dat drummers meespelen met de band.” Niet dat hij geen eigen stempel drukte. Integendeel. Keith Richards heeft vaak gezegd dat er zonder Charlie Watts geen Stones geweest zouden zijn. Ronnie Wood zei het later ook nog: “Hij is de motor van The Rolling Stones. En zonder je motor kun je niet vertrekken.”

En toch is Watts in zijn hart een jazzman gebleven. In zijn solowerk, maar ook in zijn optredens met zijn eigen jazz big band, in de jaren 80. “Als ik optreed als jazzdrummer, dan is dat om muziek te maken”, zei hij daarover. “Maar als ik optreed met The Rolling Stones, dan treed ik op met mijn vrienden.”

Levenslange liefde

Watts stond bekend als de stille kracht van de groep. De andere Stones houden er nogal een kleurrijk romantisch verleden op na, dat van Watts was een pak traditioneler. In 1964, voor hun grote doorbraak, trouwde hij met kunstenares Shirley Ann Shepherd, en ze bleven samen tot zijn dood. Samen hebben ze een dochter, Seraphina, en een kleindochter, Charlotte. Maar ondanks dat stabiele privéleven, worstelde hij in de jaren 80 een tijdlang met alcohol, amfetamines en heroïne. Ik denk dat het een midlifecrisis was”, zei hij daarover in 2000 in een interview. “Ik raakte er bijna mijn vrouw door kwijt. Ik was geen junkie, maar stoppen was heel, heel moeilijk.” Het dieptepunt kwam toen hij zijn enkel brak op de trap naar de wijnkelder. Ten besloot hij met alles te stoppen. Zelfs met roken.

In 2004 kreeg hij keelkanker. Na bestralingen herstelde hij, en bleef hij toeren met de band. Het liefst was hij nochtans thuis, zei hij. Nog zo atypisch voor een rockster. “Maar als ik een tijdje thuis ben, vraagt mijn vrouw weer wanneer ik vertrek.” Thuis staat ook geen drumstel, omdat zijn echtgenote het geluid ervan maar moeilijk kan verdragen. Vandaar ook dat hij op het laatste publieke optreden met de Stones – het onlineconcert One World – luchtdrums zit te spelen.

Charlie Watts is gestorven in het ziekenhuis, omringd door zijn familie. Verschillende muzikale grootheden hebben al gereageerd op het overlijden. “God zegene je, Charlie Watts. We gaan je missen, man”, schrijft The Beatles-drummer Ringo Starr. Elton John noemt het een heel verdrietige dag. “Charlie Watts was de ultieme drummer. De meest stijlvolle man die er was en zo’n geweldig gezelschap”, schrijft de zanger op Twitter. Paul McCartney noemt Watts “een geweldige man”. “Ik wist dat hij ziek was, maar ik wist niet dat hij zo ziek was. Heel veel liefde voor zijn familie”, zegt hij in een video op Twitter. “Ik hou van je Charlie, dat heb ik altijd gedaan, mooie man.”