Charlie Watts (1941-2021): de stoïcijnse Stone rolt niet meer

Eerst de klassieke anekdote. Of hij op waarheid berust, zullen we misschien nooit weten, dus we spreken gewoon af dat hij waar is. 

Het hotel van The Rolling Stones, midden jaren tachtig. Een dronken, gedrogeerde Mick Jagger belt naar de kamer van drummer Charlie Watts. ‘Waar is mijn drummer?’, lalt Mick, met iets te veel bazig dedain.

Charlie trekt een piekfijn pak aan, scheert zich, verzorgt zijn coiffure, trekt een paar glanzende, trendy schoenen aan, wandelt naar Micks kamer, klopt aan en stompt de zanger keihard in het gezicht zodra die de deur heeft geopend.

“Noem mij nóóit meer ‘mijn drummer’. Jij bent míjn fucking zanger!”

Was getekend: Charles Robert Watts, zeg maar Charlie, Rolling Stone sedert 1963. Niet zomaar een drummer. Hij is op 80-jarige leeftijd overleden in een Londens ziekenhuis, “vredig en in het bijzijn van zijn familie”, volgens zijn agent. Op 5 augustus werd al bekend dat Watts vanwege een ‘medische procedure’ de aanstaande Amerikaanse tournee met de Stones moest missen. Steve Jordan zou hem vervangen. Wat er nu met die tournee (en The Rolling Stones) gebeurt, moet nog blijken.

Wie van de bejaarde Stones als eerste tegen het canvas zou gaan? De meeste weddenschappen stonden op Keef. Het is Charlie geworden, uitgerekend de gezondst levende Rolling Stone.

Strakke shuffles

Watts, in 1941 geboren in het Londense district Bloomsbury, was nét geen Stone van het eerste uur. Hij trad in januari 1963 toe tot het prille rhythm-’n’-bluesbandje van Mick Jagger, Keith Richards en Brian Jones. Maar hij was er al toen het succes kwam en is met Mick en Keith het enige bandlid dat op álle Stones-platen te horen is.

Charlie was een jazzjongen, een coole vogel met gevoel voor stijl. Enorme collectie jazzplaten. Zijn eerste drumstel kreeg hij in 1955 van zijn ouders. In 1958 werd hij drummer van de Jo Jones All Stars, een jazzgroep in Middlesex.

Die jazzjongen is hij altijd gebleven, hoe hard de Stones ook rockten. Charlie was geen woest meppend rockbeest met lang haar en gutsend zweet, achter een drumstel als een ruimteschip met dubbele basdrum en allerhande toeters en bellen. Charlie hield van minimaal. Klein drumstel. Kaarsrechte rug. Gezicht in de plooi, al dan niet met grijns. Stokken in jazzgreep. Charlie was een economist, zei bandmakker Bill Wyman: “Veel rockdrummers hebben een drumstel van vijftig, zestig items. Charlie deed het met zeven of acht.”

“Ik houd niet van drumsolo’s”, zei hij zelf. “Ik houd van drummers die meespelen met de band. De grote uitdaging van rock-’n-roll is de ijzeren regelmaat ervan. Daar een dansbare sound van maken, dát is mijn ding.”

Toen hij als nieuwbakken Stone geacht werd r&b en rock-’n-roll te spelen, had hij eigenlijk geen idee wat dat precies inhield. Dus bleef hij maar jazzshuffles spelen. Hij is het altijd blijven doen, maar zijn strakke, ritmische klappen waren wel raak. 

Tekenaar van hotelkamers

Vóór hij muzikant werd, werkte Watts als grafisch ontwerper bij een reclamebureau. Zijn talent nam hij mee naar de Stones: hij ontwierp albumhoezen of maakte tekeningen, zoals het stripverhaal bij het album Between the Buttons (1967). Later, toen de Stones een stadionband werden, stortte hij zich (vaak met Jagger) op de imposante podiumontwerpen.

Ach, Charlie was in zo veel opzichten anders dan Mick en Keith, de kibbelende Glimmer Twins, die hij misschien wel vaker van achteren zag dan van voren. Zij extravagant uitgedoste rocksterren, hij een coole jazzcat. Zij werkten legers groupies af, híj zat op zijn hotelkamer een tekening van zijn hotelbed te maken. Hij schijnt ze allemaal te hebben getekend, sinds 1967.

Charlie was de eerste Stone die trouwde (met Shirley Shepherd, 14 oktober 1964) en vader werd (van dochter Seraphina in 1968, zijn enige kind en moeder van zijn enige kleinkind, Charlotte). Hij bleef Shirley altijd trouw en schijnt, echt waar, volstrekt monogaam te zijn geweest tijdens al die liederlijke Stones-tournees, te midden van badkuipen vol drank en bergen cocaïne.

Kanker overwonnen

Die drank en drugs kregen hem toch even in de greep, naar eigen zeggen van 1983 tot 1986. “Een midlifecrisis, denk ik. Ik werd een totaal ander mens. Het kostte me bijna mijn huwelijk.” Maar gelukkig: de liefde van Charlie en Shirley bleek te sterk. Eind jaren 80 zwoer hij drugs en drank voorgoed af en stopte hij zelfs met roken. In 2004 kreeg hij keelkanker, maar herstelde volledig.

Charlie is dood. Als de Stones doorgaan, zullen ze een andere band zijn. De rockwereld rouwt. Paul McCartney. Elton John. Robbie Robertson van The Band. Iedereen. De ontroerendste reactie in al zijn gewoonheid, haastig en zonder interpunctie afgevuurd op Twitter: “God zegene Charlie Watts, we gaan je missen man en liefde voor de familie.”

Twitteraars herkennen de stijl al: een tweet als een elementaire drumroffel. Van Ringo, van dat andere bandje. Voor Charlie.