Lezers van De Morgen reageren: ‘De Wever heeft weer eens aangetoond dat we met nationalisme niet opschieten’

Helaas geen oplossingen

In het boeiende tweegesprek tussen Khalid Benhaddou en Bart De Wever (‘Men heeft de islamwereld volledig verkeerd ingeschat’, DM 28/8) lees ik veel bekende en juiste analyses en historische terugblikken, maar helaas geen aanzetten tot oplossingen.

Het klopt inderdaad dat Europa de afgelopen eeuw te veel op zichzelf geleefd heeft, maar het klopt ook dat Europa nog niet de juiste structuur heeft om uit te groeien tot een strategisch alerte Europese Unie. In deze deel ik volmondig de visie van Sven Biscop, die in zijn recente boek Hoe de grootmachten de koers van de wereldpolitiek bepalen, poneert dat alleen een meer federale EU een werkelijk strategisch alerte EU kan zijn.

En laat dit nu uitgerekend het omgekeerde zijn van wat de Vlaams-nationalist De Wever en zijn partij nastreven! Zijn het niet de (Vlaams)-nationalisten die onomwonden pleiten om meer bevoegdheden van het Europese naar het deelstaatniveau over te hevelen? Pleiten zij niet voor een louter losse en vrijwillige samenwerking tussen soevereine staten, in de geest van l’Europe des patries van generaal De Gaulle?

Daar rept De Wever met geen woord over, wat niet belet dat hij weer eens indirect aangetoond heeft dat we met nationalisme geen meter opschieten. In België niet, en al helemaal niet op het internationale forum.

Stephaan Taccoen, Brugge

Neverending war

De aanslag bij de ingang van de luchthaven in Kaboel was niet onverwacht, het was voor de terreurgroep IS-K an offer you can’t refuse. Voor de Amerikanen en bondgenoten was de aanwezigheid in Afghanistan een kruistocht en een kruisweg in meer dan veertien staties. Na 11/9 leek het alsof de neocons de macht hadden gegrepen in het Witte Huis en president Bush de weg toonden voor het verspreiden van de democratie over de wereld, desnoods met geweld. 

De neocons verkochten Bush een buitenlandse politiek niet gebaseerd op de werkelijkheid, goede informatie en analyse maar op een ideologie. Bizar was het dan dat Bush beweerde niet te willen doen aan nation-building, wat hij minachtend “internationale sociale hulp” noemde: “wat wij moeten doen is vechten en oorlogen winnen”, orakelde hij. Bush werd de global cowboy. Een gevolg was dat de buitenlandse politiek bepaald werd door het ministerie van Defensie, dat geen verantwoording schuldig was aan het Congres. 

In 2003 was Afghanistan bijzaak geworden en begon de invasie van Irak na een hallucinant orwelliaans intermezzo voor de vergadering der Verenigde Naties, waarin Colin Powell aan de hand van een knullige Powerpoint-presentatie ‘evidentie’ fabriceerde van Saddam Hoesseins massavernietigingswapens. Senator Joe Biden vond het een overtuigend betoog. Powell bekende later dat deze voorstelling een smet op zijn loopbaan was. 

In 2008 stelde Condoleezza Rice plots dat de VS nog voor vele jaren betrokken zouden blijven in nation-building omdat dit in het nationale belang was. Maar hoe het in Afghanistan echt zou aflopen, beschreef de Pakistaanse journalist Ahmed Rashid reeds in 2008 in zijn boek Descent into Chaos: the United States and the Failure of Nation-Building in Pakistan, Afghanistan and Central Asia: ‘Het vlugge vertrek van de VS uit Afghanistan voor de invasie in Irak, dat geen link had met Al-Qaida, maakte het voor de Pakistaanse militaire leiders duidelijk dat zij de taliban konden blijven steunen om er een pro-Pakistaans regime te installeren, nadat het regime in Kaboel langzaam zou verbrokkelen en instorten.” De neverending war gaat voort.

Roger Vyverman, Ninove