Herstelde Nafi Thiam wil zich na twee lange jaren en emotionele Spelen vooral amuseren op Memorial: “En nadien échte rust”

Zoek morgen niet naar Nafi Thiam op het balkon van de Grote Markt in Brussel, voor de huldiging van de olympische atleten. De 27-jarige atlete wil het risico niet nemen om vast te zitten in de spits en zich zo te moeten opjagen voor de Memorial Van Damme, waar ze haar seizoen morgenavond afsluit. In het hoogspringen neemt ze het onder meer op tegen Lasitskene, McDermott en Mahuchikh - goed voor goud, zilver en brons op de Spelen. Met haar 1m92 van Tokio is Thiam het ‘kleine zusje’ onder de specialisten. “Eerlijk, ik wil me gewoon amuseren. Ik kijk er echt naar uit om nog eens in een stadion met publiek te springen. Hopelijk komt er veel volk, want het is voor hen dat ik mee doe. Voor elke andere competitie had ik gepast.”

“Geen. Ik leg mezelf nooit limieten op, want ik weet hoe dat gaat: dan spring je de hoogte die je wilde en ben je tevreden met wat je heb bereikt. Ik ga proberen om zo lang mogelijk mee te gaan en het beste van mezelf te geven. Ik ben nog wat moe en niet meer in topvorm maar ik reken op de aanmoedigingen van het publiek.”

“Neen. Ik was er drie dagen later al van verlost. Maar de nacht voor de competitie heb ik niet goed geslapen. Harde matras, slecht kussen en ‘s ochtends zat mijn nek vast. Ik heb gebààld want ik wilde graag springen. Het was mijn eerste keer in de States en de ambiance in het stadion was waanzinnig. ‘t Zijn gigantische sportfans daar. Ik heb nog een poging ondernomen maar tijdens de opwarming had ik te veel pijn. Frustrerend want ik had er toch een verre reis op zitten. Ik vrees dat het allemaal wat te veel was: een lang seizoen, een vermoeid lichaam...”

“Jawel, maar het is niet de eerste keer dat ik er last van heb. Sinds mijn Belgisch record verspringen indoor (in maart 2020, red.) is me dat al een paar keer overkomen. Het is lastig om dat te regelen en dat vraagt tijd maar tegelijk kan ik niet trainen zonder te springen. Je begint dan te zoeken naar alternatieven maar ik moet wel op zeven onderdelen trainen, die verloren tijd is niet makkelijk in te halen. En als het niet mijn rug was, dan waren het mijn pezen waar ik pijn aan had. Ik heb meer dan eens gedacht: wat wordt het volgende... Uiteraard heb ik eraan gewerkt en mijn pezen zijn intussen zo sterk dat je er beton op kan breken (lacht).”

“Genieten... Ik wilde vooral gewoon bij mijn familie en vrienden zijn, want veel tijd voor mezelf had ik nog niet. En dat ik emotioneel zou zijn in Tokio, dat was onvermijdelijk, of ik nu een medaille had gewonnen of niet. Ik zat voor m’n vertrek al op het randje. Als alle druk dan ineens van je af valt... Eigenlijk is de periode voor de competitie het moeilijkste. Omdat je dan vol vragen zit. Gaat mijn rug het wel houden? Of mijn pezen? Tijdens de zevenkamp zelf ben ik heel geconcentreerd, dan ben ik niet bang dat ik in tranen uitbarst of zo. Alleen toen ik het nieuws hoorde dat Roger (Lespagnard, haar trainer, red.) het stadion niet in mocht na een positieve coronatest, was ik even in paniek. Ik herinner me dat ik een rondje aan het lopen was en continu herhaalde: ‘Het komt goed.’ Ik dacht: ‘Je bent gek aan het worden, Nafi’ (lacht). Maar ik wist dat ik me niet kon laten gaan. Ik wil altijd tot het gaatje gaan, zodat ik later nergens spijt van heb.”

“Neen, maar het zal wel échte rust zijn. Ik ga alleen doen waar ik zin in heb. Geen verplichtingen. Ik heb echt een reset nodig om straks de trainingen à fond te kunnen hernemen. Tijd om de tellers op nul te zetten. Vorig jaar is het me niet gelukt om een pauze te nemen. Ik begon het jaar meteen met pijn aan mijn pezen, ik moest revalideren, trainen... Ik was twee jaar lang bijna non-stop bezig. Ik had nooit een break zoals andere jaren.”

“Lastig te zeggen. Elk jaar is anders. Ik weet wel dat ik niets meer te bewijzen heb, dat was vóór Tokio al zo, maar je wil de mensen niet ontgoochelen en er is ook de druk die ik mezelf oplegde... Drie à vier jaar geleden had ik nooít gedacht dat ik zoveel stress zou voelen voor een kampioenschap. Ik heb m’n hele leven al atletiek gedaan, dat is waar ik me het meest naturel bij voel en ik heb veel vertrouwen in mijn capaciteiten, maar toch kon ik niet sereen met die druk omgaan. Hopelijk vind ik een manier om dat in de toekomst wel te doen. Misschien helpt het als ik eens goed kan ontspannen zodat ik beter uitgerust aan mijn jaar begin. Want zoals ik net zei: twee jaar zonder pauze en mét pijn trainen, da’s verre van ideaal.”

“Ik antwoord steeds ‘ja, ja’ op die vraag, maar eigenlijk besef ik het nog altijd niet. Het was voor mij nooit een motivatie om de eerste Belg te zijn die z’n olympische titel verlengt of die geschiedenis schrijft. Ik wilde die medaille voor mezelf en voor de mensen die me steunen. Ik heb er hard voor gewerkt. Maar zolang je atleet bent, denk je niet: ‘Wat ik heb gedaan, is zot’ - dat is voor na mijn carrière.”