RECENSIE. ‘La casa de papel’ seizoen 5 volume 1: “Van de Spaanse ‘Ocean’s Eleven’ naar een afgekalfde Amerikaanse schietshow”

We beklagen de fans van het eerste uur van ‘La casa de papel’ een beetje. Eerst kregen ze twee perfect afgeronde seizoenen voorgeschoteld, mét een happy end. Nadien werd het zowaar nog beter wanneer de hele wereld plots die Spaanse parel mocht ontdekken nadat Netflix het internationaal in de etalage had gezet. Het streamingplatform deed vervolgens het onmogelijke toen het zowaar een derde seizoen bestelde waar de cast nog een tweede keer mocht samenkomen voor een nieuwe roof vol emotie, spanning, romantiek, drama en slim schrijfwerk. Maar dan bleek dat die nieuwe verhaallijn niet over één, twee, maar drie seizoenen werd gerekt en dat het derde deel (officieel bekend als seizoen vijf) ook nog eens in twee volumes zou worden opgesplitst. Eén dat nu met vijf afleveringen mag worden verslonden en één dat pas in december de overige vijf afleveringen prijsgeeft. Na ‘coronamoeheid’ mogen we er stilaan ook van uitgaan dat ‘La casa del papel-moeheid’ een ding is.

Bekijk hier de trailer van ‘La casa de papel’, seizoen 5

Wie nog niet mee is met de hype en dat snel wil rechttrekken: ‘La casa de papel’ is een extreem bingewatch-waardige reeks waarbij een vreemde snuiter genaamd ‘El Profesor’ een A-team van specialisten samenstelt die allemaal aangesproken worden met de naam van een stad. Gehuld in rode overalls en Dalí-maskers willen ze de meest spectaculaire overval in de Spaanse geschiedenis op hun naam schrijven. Ze zweren erbij geen geweld te gebruiken en geen persoonlijke relaties te ontwikkelen. In de eerste twee seizoenen vliegt die laatste regel al meteen door het venster wanneer ze de Koninklijke Munt van Spanje infiltreren om bankbiljetten te drukken en er toch romantiek en vriendschap ontstaat. In het derde en vierde seizoen is de bende terug voor een bisnummertje en nemen ze de Bank van Spanje in het vizier waar ze goudstaven gaan smelten. Bij die overval zwiept ook de eerste vuistregel overboord, want het geweld neemt aan het einde van seizoen vier epische proporties aan. Iets waar seizoen vijf allerminst van wil afwijken.

Seizoen vijf begint exact daar waar seizoen vier er de stekker uittrok: met de sadistische rechercheur Sierra die het hol van de Professor heeft ontdekt en Nairobi die helaas nog steeds dood is. De bende zit al meer dan honderd uur vast in de bank en het wordt met de minuut moeilijker om het hoofd koel te houden. Met Lissabon heeft de groep een nieuw, vrouwelijk boegbeeld in z’n rangen, maar nu de Professor hen niet kan helpen om hun volgende stappen uit te dokteren, lijkt hun hele missie in de soep te draaien. Ze moeten niet alleen dreigingen van binnenuit zien te counteren, maar ook buiten neemt de vijand grotere proporties aan wanneer de politie besluit het leger in te schakelen. Nu kolonel Tamayo het speelveld aan legercommandant Sagasta en z’n team malafide ex-militairen plant te geven, kunt u zich opmaken voor de typische ongenadige, opgeblazen branie die u doorgaans van Amerikaanse blockbusters gewend bent. Budget, het doet wat met een reeks.

Met dit eerste deel van seizoen vijf krijgt u overduidelijk alle ingrediënten van een seizoensfinale op uw bord. En na twee seizoenen van suspense opstapelen mag dat moment van de grote confrontatie er ook wel komen tussen de geliefde rode bende en het corrupte systeem. De dood van Nairobi heeft diepe wonden geslagen, niet alleen in het verhaal, maar ook bij de fans en de makers lijken met legercommandant Sagasta zo een stereotiepe windbuil te hebben uitgekozen dat we het hen mogelijks zelfs vergeven als onze vreedzame rovers die legermannetjes aan flarden schieten. Maar toch zijn we met al die bommen en granaten, op zwarte markten aangekochte helikopters, pantserwagens en vlammenwerpers ver weg van het originele idee van ‘La casa de papel’: ingenieuze bankroven slim en sexy in beeld brengen. De kluis die onder water loopt in seizoen vier, de uitgekiende verdwijntruc van Lissabon, die lichtjes absurde maar toch altijd gracieus uitgevoerde schaakbewegingen van de Professor met z’n sympathieke pionnen die allemaal hun absurde kantjes hebben, maar allen uniek zijn in hun menselijkheid. In dit eerste deel van seizoen vijf is de focus zo zwaar op een destructieve lijst geschoeid, dat de actie alles overwoekert. Dat de makers grof geschut willen inzetten en er met een knal uit willen gaan om hun publiek wereldwijd te bekoren, het zal wel. Maar de reden waarom we in de eerste plaats verslaafd raakten aan de reeks was omwille van het romantische idee van een overval zonder bloedvergieten. Een strijd voor vrijheid zonder het geweld. Dat dit nu in een bloedbad lijkt te ontaarden is… speciaal.

En toch is het nog geen verloren zaak. Met een tweede deel voor de boeg kan de reeks alsnog een boemerangbeweging maken en de originele charme van het verhaal herstellen om zo hopelijk in herkenbaarheid (het moet niet eens in schoonheid zijn) te eindigen. Bovendien wordt er in dit eerste deel geen tijd gespaard om via flashbacks oude bekenden en nieuwe personages te introduceren die de hoop op onverwachts, clever bedacht spektakel opwekken. Want dat is exact wat we willen: pientere taferelen en niet ‘harder, better, faster, stronger’ gewoon omdat het budget onuitputtelijk is en de tv-magen hongerig zijn. Er resten de makers nog drie maanden om deel twee van seizoen vijf op te blinken. Met andere woorden: aan de bak, Álex Pina!

Het vijfde seizoen van ‘La casa de papel’ op Netflix gaat van start met vijf nieuwe afleveringen en voegt daar op drie december nog eens vijf nieuwe afleveringen aan toe.

Tijd over? Lees hier al onze streamingtips.

RECENSIE. ‘Red Light’: “We zien niet elke dag een Hollywood-actrice in Flodder-Engels paaldansadvies geven”

RECENSIE. ‘Kevin Can F**k Himself’: “Een grotere inspanning dan verwacht”