‘Al mijn gratis arbeid in het gezin breekt me nu zuur op’: lezers over het einde van hun loopbaan

Voldoening

Ik heb enkele jaren geleden een loopbaan als docent fotografie aan een Kunstacademie afgerond. Ik heb het gevoel dat ik het verschil heb kunnen maken voor mijn studenten, dus ik heb het werkveld met voldoening kunnen verlaten. Er zijn genoeg jongere getalenteerden om het roer als docenten over te nemen. Zelf ben ik teruggekeerd naar een eerste liefde; schilderkunst. Ik werk heel veel in mijn atelier, alleen voelt het niet als werk. Ik heb niets te bewijzen, dus in mijn atelier meet ik mij met de groten in de kunst. Het is ook een echte uitdaging om mijn werk tentoongesteld te krijgen, omdat de kunstwereld voornamelijk draait om ‘jong talent’ en dat is ook normaal. De kunst van het netwerken beheers ik blijkbaar onvoldoende. Ik stapel dus pakken schilderijen op maar gelukkig heb ik nog wel plaats in mijn grote huis!

Martien Van Beeck (64), Gent

Ervan af

32 jaar was ik bakker-banketbakker. Op mijn 53ste moest ik op zoek naar een nieuwe werkgever. Ik koos voor een andere sector: distributie en logistiek bij één van Belgiës grootste bedrijven. In grote lijnen doen wij allemaal dezelfde arbeid voor hetzelfde loon. De collega’s die half mijn leeftijd zijn, zijn minder betrokken bij hun werk. Ze klagen snel over pijn of zeggen dat ze het koud hebben om zo aan bepaalde taken te ontsnappen. 

De dertien kilometer naar mijn werk legde ik met de fiets af. Een auto heb ik niet. Na tien jaar verhuist de werkplaats naar een nieuw gebouw, zeven extra kilometers verder van huis. Te ver om elke dag met de fiets te doen, en de openbaarvervoerregeling spoort niet met ons uurrooster. 

Veertien maanden voor mijn 65ste, neem ik mijn pensioen op. Het inkomensverlies is groot, maar ik ben blij dat ik ervan af ben, zoals dat heet. 

Misschien zoek ik volgend jaar een of andere flexijob voor maximum twee dagen per week, we zien wel. 

Stefaan Baeck (63), Jette

Gescheiden

Ik werk meer dan vroeger – fulltime – omdat ik net gescheiden ben. Ondanks achttien gewerkte jaren (en vele jaren zorg voor een gezin met vijf kinderen) zal ik onder de huidige voorwaarden nooit aan een minimumpensioen geraken. Al mijn gratis arbeid in het gezin, waarbij we nooit beroep deden op kinderopvang en dergelijke, breekt me nu zuur op.

Hilde Vanderleyden (59), Bonheiden

Wat trager

Ik probeer minder te werken maar word op sleeptouw genomen door mijn echtgenoot en zoon, die samen met mij eenzelfde activiteit uitoefenen. Ik probeer af en toe mijn kleinkindje op te vangen met het idee dat ik op die wijze minder zal werken. Ik ervaar dat ik trager word op de computer. Ik druk regelmatig op een foutief logo, er staan steeds een aantal programma’s open. Dat maakt mij ongerust.

Rosanne Backaert (62), Harelbeke

Aandringen

Ik heb stevig moeten aandringen om twee jaar langer te mogen werken bij Infrabel. Uiteindelijk is het wel gelukt en zo werkte ik tot mijn 67ste in een ploegensysteem als verkeersleider.

Geert Burssens (67), Dendermonde

Naijver

Ik werkte de twee laatste jaren van mijn loopbaan eerst 80 procent, dan halftijds. Het laatste jaar werkte ik meestal van thuis uit en was ik maximaal één dag op kantoor. De laatste vijftien jaar van mijn carrière was ik in de social profit aan de slag, omdat ik in ‘de privé’ ziek werd van de naijver, vaak door onredelijke loonregelingen.

Bruno Sels (65), Diest

Beetje uitbollen

Heel eerlijk: de laatste periode van mijn werkzame leven was ik een beetje aan het uitbollen. Eens de vaste datum vastgesteld, volgde ik geen opleidingen meer, of bleven langetermijnprojectinvesteringen achterwege. Ik heb al mijn dossiers zo goed mogelijk afgerond en doorgegeven, met de realiteit voor ogen dat opvolgers wel een eigen werkwijze zouden hebben.

Rose Duhamel (67), Marseille

Het ging niet meer

Ik ben ziek geworden (burn-out), en in combinatie met nadien het overleven van een huisbrand en een hartoperatie, ben ik op prepensioen gezet wegens medische redenen. Dat had ik zeker niet gewild, want ik werkte graag in mijn eigen opgestarte school. Maar het ging niet meer, de nodige energie om als directeur te werken heb ik niet meer. Nu ga ik studeren om toch nog iets te betekenen voor de maatschappij. In mijn hoofd wil ik nog niet op pensioen.

Veronique van Merris (59), Antwerpen

Dubbel gevoel

Ik heb nog een kleine drie jaar te gaan en ben bang voor het zwarte gat. Zal ik worden opgevolgd? Wat met mijn cliënten? Tegelijk besef ik dat mijn tijd beperkt is en ik best zo snel mogelijk mijn werkplunje aan de wilgen hang om leuke dingen te doen met mijn echtgenoot, die wel al met pensioen is.

Patricia Vanwetteren (62), Brussel

Zonder pardon

Sinds februari ben ik met pensioen. Ik ben 58. Brussels Airlines heeft ons zonder pardon verplicht op rust gezet. De laatste maanden waren moeilijk. We hebben voortgedaan tot laatste dag en probeerden alles zo goed mogelijk te doen, zonder hulp of informatie.

Jan Van Damme (58), Antwerpen

Ook nog mantelzorger

Ik werk vier vijfde sinds mijn 55ste. Nog één jaar te gaan in mijn landingsbaan, en dan kan ik met vervroegd pensioen. Ik heb daar nog geen moment spijt van gehad. Een extra dag bij het weekend maakt alles zoveel leefbaarder, zeker als je ook nog mantelzorger bent.

Anne Rowie (62), Landen

Meerwaarde brugpensioen

Wat is de definitie van het einde van je loopbaan? In de zorg krijg je bijvoorbeeld al rimpeluren vanaf je 45ste of zo. Ik ben nu bijna 55+ en zou graag minder gaan werken, maar de opties die mijn pensioeninkomen veiligstellen, zijn beperkt (en gelden pas vanaf 60 jaar.) Ik wil graag minder werken omdat wij in onze familie niet zo lang leven en niet zo lang gezond blijven. Ik zou toch ook graag nog even zorgeloos kunnen genieten. Zonder die steeds erger wordende ratrace op het werk ook. Ik moet nu harder en onder meer stress werken dan 25 jaar geleden. Ook zou ik, nu er misschien – fingers crossed – kleinkinderen aankomen, de gelegenheid willen hebben om een sterke band op te bouwen met hen. Dat vind ik nog het ergst, niet in de gelegenheid zijn zoals de generaties voor ons om die speciale band op te bouwen met je kleinkinderen; mijn kinderen niet kunnen helpen op dat vlak met de verdere uitbouw van hun leven en carrière. Maatschappelijk gesproken had het brugpensioen zoveel meerwaarde: zorg voor kleinkinderen, zorg voor ouderen, vrijwilligerswerk in scholen, rusthuizen, sportclubs,... Heeft er iemand eigenlijk de kost van het wegvallen van dat alles al berekend?

Christina Van der Paal (54), Berchem

Fietskoerier

Ik ben ontslagen als 59-jarige manager na een carrière als bedrijfsjurist. Sinds drie maanden ben ik aan de slag als fietskoerier bij Coolblue. Job van mijn leven.

H. Van Parys (59), Gent

Op zoek naar schoonheid

Sinds de dood van mijn partner vijftien jaar geleden werk ik 80 procent. Ik werk graag, maar nu ik 60 word, denk ik na over hoe kort en tijdelijk alles wel is. In je professionele leven heb je weinig echte vriendschappen. Vandaag krijg je een duimpje naar boven, morgen een duimpje naar beneden. Ik volg nu al vijf jaar fotografie en wil me meer bezighouden met schoonheid in het leven. Ik ben dan ook begonnen aan een bachelor in Luca school of Arts-Fotografie. In 2023 ga ik met SWT (brugpensioen), na 43 jaar gewerkt te hebben.

Simon De Schepper (60), Brussel

Landingsbaan

Ik ben sinds mei met pensioen en werkte anderhalf jaar vier vijfde met landingsbaan. Op 62 jaar kampte ik met een burn-out, en na mijn herstel en fulltime terug aan het werk moest ik een openhartoperatie ondergaan. Het afscheid tijdens corona, na veertig jaar dienst in één firma, was brutaal. De werkomstandigheden veranderen snel, managers krijgen niet meer de tijd om de job te doorgronden, en moeten alleen richtlijnen van de top uitvoeren. Ik ben opgelucht dat ik het nu definitief mag loslaten en me kan toeleggen op een hobby.

Marc Walravens (65), Destelbergen

ICT-consultant

Tot mijn ontslag in 2018, op mijn 63ste, werkte ik fulltime bij ING. Daarna ben ik als zelfstandig ICT-consultant gestart en werk ondertussen ongeveer vier vijfde. Dat is niet altijd evident omdat mijn opdrachtgever(s) zelden realistische tijdslijnen hanteren en willen dat alles zo snel mogelijk wordt opgeleverd.

Yvan Demolon (65), Overijse

Geen spijt

Na een korte passage in de industrie heb ik dertig jaar een zelfstandige zaak gehad samen met mijn echtgenote. We werkten gemiddeld zestig tot tachtig uur per week. De zaak werd in 2019 verkocht en nu werk ik als zelfstandig vervanger halftijds. Mocht het te herdoen zijn, ik zou juist hetzelfde doen.

Jules Merckx (61), Bornem