Waar nu een hoorcentrum gevestigd is in het centrum van Oud-Turnhout, moesten klanten van café De Prijsvlucht jarenlang “watte!?” roepen om elkaar te verstaan. “Ik heb altijd gezegd dat ik er op mijn 65 mee zou stoppen”, vertelt Rik, die het café samen met zijn vrouw Finne uitbaatte. “En onze kinderen zagen het ook niet zitten om café te houden”, vult zij aan.

Na de memorabele laatste avond liet het koppel het gebouw, dat tot op de draad versleten was, afbreken. Ze bewonen een van de appartementen in de nieuwbouw. Daar wordt de aandacht onmiddellijk getrokken door de jukebox die vroeger in het café stond, en nog meer wanneer Elvis, tot groot jolijt van Finne, uit de boxen knalt.

Elke week bal

“Ik was 12 jaar toen mijn ouders in 1954 hun café openden”, vertelt Finne. Ze trouwde met Rik, een man die graag een stapje in de wereld zette. “In 1963 besloten we onze eigen zaak te openen en van 1973 tot 2005 hadden we hieronder De Prijsvlucht. Er was altijd wel iets te doen. We waren het clublokaal van de duivenbond, van de pingpong, van de countrydansers en van de Lowland Pipers. Elke week was het bal, ofwel hier ofwel in het Gildenhuis.”

Het was de tijd van de dorpsfiguren die iedereen kende. “Kobe Meyvis had altijd straffe verhalen bij, over hoe hij tijdens de oorlog een Duitser aan zijn riek had gehangen bijvoorbeeld. Zijn duiven waren altijd vroeger thuis dan hij”, lacht Rik. Kobe werd verschillende keren geportretteerd door schilder Alfons Waterschoot. “En Marc Dex is hier nog begonnen. Als hij in ons zaaltje speelde, kon je over de koppen lopen.”

Gendarmen

Rik en Finne maakten de prachtige jaren tachtig en negentig mee. “Ooit waren er 32 cafés in Oud-Turnhout, je ging het ene buiten en het andere binnen.” De kermis was een jaarlijks hoogtepunt. “De jeugd moest thuis zijn om middernacht zodat de ouders daarna nog konden komen dansen.” In 2005 vloeide voor de laatste keer bier uit de tapkraan. “De gendarmen hebben de laatste klanten, lichtjes boven hun theewater, nog helpen oversteken.”

Vandaag vindt het koppel het maar rustig in de Oud-Turnhoutse horeca. “Het café was ons leven maar ik mis het niet”, zegt Rik. “Ik heb nog wel contact met klanten. Het gebeurt vaak dat iemand me aanspreekt op straat. Natuurlijk kennen zij mijn naam nog maar ik moet dan goed nadenken of vragen wie het is. Het is ondertussen ook al meer dan vijftien jaar geleden, he.”

Lees hier alle plakverhalen uit jouw gemeente en ver daarbuiten