RECENSIE. ‘Squid Game’: “Zenuwslopend, surreëel, koelbloedig, maar tegelijk ook hartverwarmend”

De tijd waarin we het internationale succes van Zuid-Korea in één satirische wereldhit over de bourgeoisie in de wijk Gangnam konden samenvatten, is lang vervlogen. Niet alleen nestelen Zuid-Koreaanse antirimpelcrèmes zich in badkamerkastjes over heel de wereld en sluipen posters van K-popsterren in de slaapkamers van uw piepjonge neefjes en nichtjes, na de zegetocht van ‘Parasite’ op de Oscars weten we ook dat we hun aanleg voor visuele meesterwerken niet moeten onderschatten. En toch waren we niet bij de early adopters toen Netflix als een opdringerige deur-aan-deurverkoper ons met de nieuwe reeks ’Squid Game’ wilde opzadelen. Maar aangezien de reclameborden, de kijkherinneringen en de positieve kritieken ons maar bleven achtervolgen, zijn we uiteindelijk dan toch maar gezwicht. En we hebben onze les geleerd. Want soms weet Netflix wel écht wat goed voor ons is.

_{(Lees verder onder de video.)}

In ‘Squid Game’ worden 456 uitverkorenen naar een vreemdsoortig gevangeniscomplex gebracht waar ze een gigantische spaarpot van 40 miljoen euro kunnen winnen als ze een reeks van zes spellen tot een goed einde brengen. Aangezien de deelnemers allemaal een schuldenberg van hier tot in Tokio hebben, rest hen geen andere keuze dan de uitdaging te aanvaarden. Zelfs wanneer de onschuldige spelletjes plots een moordzuchtige wending nemen, blijkt opgeven niet aan de orde. En dus zijn we vertrokken voor een reeks sadistische speelplaats-spielereien waarbij overleven allesbehalve kinderspel is.

We zullen het maar vlakaf zeggen: ‘Squid Game’ is één van de meest verrassende reeksen die we in lange tijd gezien hebben. Het is vreselijk zenuwslopend, intrigerend, surreëel, koelbloedig, maar tegelijk ook opvallend hartverwarmend. En dat is een sentiment dat we hier niet meteen hadden verwacht. Doordat de spanning afkomstig is van behoorlijk simpele en behapbare spelletjes die een brutale wending nemen, hebben de makers al hun inhoudelijke pijlen gericht op het emotionele kapitaal van deze reeks: de personages. Aanvankelijk volgen we alles door de ogen van Gi-hun, een op het eerste gezicht egoïstische armoezaaier die geld nodig heeft om zijn schuldeisers af te kopen en het hoederecht over zijn dochter te verkrijgen. Vanaf aflevering twee komt daar ook een handvol andere kleurrijke personages bij die elk hun eigen aantrekkingskracht aan de reeks geven. Allen komen ze uit verschillende sociale klassen, met elk hun eigen persoonlijke, financiële en emotionele aandrijving. Deelnemer 212, die beweert een hopeloze, arme, alleenstaande moeder te zijn, maar er niet voor terugdeinst om de spelregels naar haar hand te zetten, is even geslepen als hilarisch. En met deelnemer 001, die liever met een nostalgisch kinderspel aan z’n einde komt, dan door de hersentumor die in z’n hoofd woekert, leefden we veel meer mee dan goed voor ons is. Zeker wanneer we weten dat elk aaibaar personage hier op elk moment zomaar een kogel door de kop kan krijgen.

_{(Lees verder onder de foto.)}

Als u gevoelig bent aan bloedvergieten, dan bent u niet alleen. We hebben het ook niet zo voor gratuit geweld op onze teevee. Dat is de reden waarom we de nieuwe richting van ‘La casa de papel’ bijvoorbeeld maar niks vinden en dat is ook de reden waarom we argwanend waren tegenover ’Squid Game’. En het klopt: deze reeks heeft ontelbaar veel doden op z’n geweten. Half het deelnemersveld genadeloos afgeslacht zien worden bij een spelletje als ‘Eén, twee, drie piano’, is inderdaad te ziek voor woorden. Maar doordat dit hele opzet surrealistischer is dan een koortsdroom van Salvador Dalí en er genoeg momenten de revue passeren die zelfs subtiel op de lachspieren werken - denk maar aan de scène waarbij er paniekerig aan een honingkoekje wordt gelikt - wordt zelfs de meest gruwelijke situatie al snel ontmanteld.

Het schokkendste element aan ‘Squid Game’ is niet het geweld, maar wel het feit dat deze personages allemaal vrijwillig in dit spel zijn gestapt. Ze zetten liever hun leven op de helling voor één kans op een beter leven, dan daarbuiten helemaal geen kansen voorgeschoteld te krijgen. Net zoals ‘Parasite’ heeft ‘Squid Game’ dus ook het één en ander te zeggen over hoe het met de maatschappelijke situatie in Zuid-Korea is gesteld: de gapende kloof tussen arm en rijk, het hiërarchische systeem dat daar kant noch wal raakt, inclusief de extreme competitie om zo hoog mogelijk op de sociale ladder te klimmen. Het is ook die competitie- en overlevingsdrang die in dit spel de hoofdthema's uitmaken. Net als de vraag: maakt geld gelukkig? We zullen u zeggen wat ons gelukkig maakt: een originele reeks die ons zodanig op het puntje van onze stoel houdt dat elke aflevering als een trein voorbijraast. 

‘Squid Game’ staat integraal op Netflix. 

Tijd over? Lees hier onze andere recensies. 

RECENSIE. ‘Pose 3’: “Een vaarwel in Murphy-majeur”

Deze Netflix-reeks is populairder dan ‘La Casa de Papel’: moet je ‘Squid Game’ écht gezien hebben?

Telefoonnummer dat in ‘Squid Game’ te zien is, bestaat echt: “Ik krijg dagelijks 4.000 oproepen”