Teleurgestelde Martínez is scherp voor zijn spelers en zinspeelt op ‘choking’: “De ploeg was de emoties niet de baas”

Het plannetje van Roberto Martínez werkte nochtans (één helft lang). Met Mbappé, Benzema en Griezmann die vijfenveertig minuten verdwaalden in de Bermuda-driehoek van Vertonghen, Denayer en Alderweireld. Met Tielemans, Witsel en De Bruyne die Pogba en Rabiot domineerden. 2-0.

“Laten we toch vooral de eerste helft niet over het hoofd zien”, startte Martínez zijn virtuele persconferentie na de wedstrijd. “Die was buitengewoon goed. De spelers begrepen hoe we die partij konden winnen. We liepen uit tot 2-0 en hadden al veel vroeger kunnen scoren. Op dat moment lag de kwaliteit bijzonder hoog.”

De bondscoach gaf daarna evenwel een opmerkelijke uitleg voor de gebeurtenissen ná de pauze. “Het was iets psychologisch. De ploeg was de emoties niet de baas, waardoor zij niet meer deden wat nodig was. De spelers wilden zo rap mogelijk in de finale staan. Ze waren niet meer bezig met de wedstrijd.”

Martínez ging door: “Dát is mijn grote ontgoocheling. Mentaal... In de tweede helft voelden we de verantwoordelijkheid om een prijs te winnen. De spelers wilden dat het gedaan was. Het werd wanhopig voetbal. De jongens wilden zó graag. We hadden gewoon moeten doordoen waarmee we bezig waren voor de rust. Even toonde de ploeg nog weerstand met het afgekeurde doelpunt. Dit is zo wreed. Net omdat we zo in ons comfort voetbalden in de eerste helft.”

En Martínez gaf ook nog een sneer naar de ref: “De belangrijke beslissingen waren tegen ons.”

Om te besluiten: “Het lag niet aan de toewijding of de inzet van de spelers. We hebben nu twaalf maanden om het WK voor te bereiden.”

De goede verstaander kon tussen de lijnen lezen dat Martínez zinspeelde op dat ene woord dat topsporters niet graag horen: ‘choking’.

De bondscoach was na afloop helemaal van zijn melk, bij de vaststelling dat déze spelers – allemaal jarenlang vaste waarden aan de top van het Europese voetbal – mentaal onder de druk zijn weggezakt. Martínez nam de term ‘verantwoordelijkheid’ in de mond. Voor de Rode Duivels was de verantwoordelijkheid om iéts te winnen – hen op de schouders gelegd door pers en publiek – ondraaglijk na de rust.

De Duivels staan ineens voor een psychologische muur.  

Lees ook:

Tristesse in Turijn: Rode Duivels geven 2-0-voorsprong in dramatische tweede helft nog helemaal uit handen en beleven nieuwe nachtmerrie tegen Frankrijk

Onze chef voetbal zag het Duivelse kaartenhuisje in elkaar zakken: “Iemand zin in die troostwedstrijd, zondagmiddag?” (+)