RECENSIE. ‘Cheyenne & Lola’ op Eén: “Steekt het woord ‘mokkel’ in mensensmokkel”

In ‘Cheyenne & Lola’ maken we kennis met twee vrouwen die van geen twee meer uiterst gelegen planeten afkomstig kunnen zijn. Lola is een naïeve, doch geslepen ex-schoonheidskoningin, met Bambi-ogen en mannequinbenen en Cheyenne is een bikkelharde overlever met een broske die in de bak heeft gezeten. Toch kruisen hun paden dankzij de zwarte humor van schrijfster Virginie Brac en het visuele vernuft van regisseur Eshref Reybrouck (tevens de partner van Cath Luyten, nvdr), die na het eerste seizoen van ‘Undercover’ z’n zwak voor campings en troosteloze banlieues niet meer onder stoelen of banken steekt.

In een poging om haar criminele verleden achter zich te laten, heeft Cheyenne (Veerle Baetens) kamp opgezet in een trailer in de duinen van Calais en verdient ze haar brood als schoonmaakster. Wanneer ze niet op de overzetboot naar Engeland de lakens ververst, doet ze het huishouden van een lifecoach-macho genaamd Dany Chapelle, wiens missie het is om via een frauduleuze piramideconstructie geld af te troggelen van goedgelovige klanten en daarbij groupies te ronselen die z’n hotelbed verwarmen. Eén van die vrouwen is Lola. Een provocatieve Parisienne die naar Noord-Frankrijk verkast om dichter bij haar Dany, de liefde van haar leven, te zijn. Wanneer ze er echter achter komt dat de echtgenote van Dany niet gehandicapt is, zoals hij aanvankelijk beweerde, maar gewoon bij hem thuis sprintjes staat te trekken op de loopband, slaan bij Lola de stoppen door en eindigt de vrouw horizontaal met een turnelastiek rond de nek op haar verder dreunende loopband. En wie komt op dat moment net door de deur gewandeld? Juist, poetsvrouw Cheyenne, die in plaats van Lola aan te geven haar helpt om het lijk te dumpen. Maar dan begint de ellende, want voor ze het weten raken de twee halsoverkop verstrikt in een web van drugs- en mensensmokkel en wordt de race van de emancipatie Thelma & Louise-gewijs ingezet.

Al is ‘Cheyenne & Lola’ niet enkel een roadmovie over twee mokkels die de wijde wereld in trekken en een dikke middelvinger opsteken naar alle mannen die hen het leven zuur maken. Het is ook een verhaal over vrouwen die elkaar steunen en die elkaar uit de shit trekken, ook al wordt er eerst meer shit gecreëerd.

Wat ‘Cheyenne & Lola’ eveneens goed doet, is een bewustzijn creëren over een Frankrijk dat doorgaans niet in de reisbrochures of de Hollywoodfilms te zien is. Een stukje Frankrijk dat niet baadt in Chanel en champagne, maar waar migranten elkaar verdringen voor een kans op een beter leven aan de andere kant van het kanaal en waar figuren als Cheyenne de verpersoonlijking zijn van een taai bestaan getekend door criminaliteit, armoede en de verkeerde vrienden. Bovendien vormt de oase van zand waar Cheyenne kamp heeft opgezet, net als de Americana-kroeg van Babette en de bikers die er over de vloer komen, een visueel interessant speelveld, dat de reeks een catchy en internationaal cachet geeft.

Maar waar wringt het cowboylaarsje, dan? In het tempo. Het ene moment kabbelt het verhaal met de traagheid van een kolossale ferry voorbij, maar anderzijds, bent u vijf minuten niet bij de les, dan is het mogelijk dat het plot intussen zo’n strafbare U-bocht heeft genomen dat u compleet het noorden kwijt bent.

Wie dat allemaal echter de moeite waard maakt is Veerle Baetens, die hier in een taal die niet haar moedertaal is zo veel nuance en diepgang aan boord legt, dat we er niet van zouden verschieten mocht ze dat evengoed in het Mandarijns of het Schots-Gaelisch kunnen. Maffiabaas Yannick noemt haar op een gegeven moment z’n toiletborstel, die al z’n shit opkuist, maar wij zouden een legale moord begaan om een grote zus als Cheyenne te hebben. En een wit konijn als Kippie, wiens onfortuinlijke dood één van de meer krankzinnige momenten is die dit donkere drama lucht moeten geven.

RECENSIE. ‘La Brea’: “Zo onnozel als het zinkgat groot is”

RECENSIE. ‘Midnight Mass’: “Geen standaard horrorhoogmis, maar griezeliger dan een editie van ‘De Wachttoren’”

RECENSIE. ‘OnlyFans: De Naakte Vlaamse Waarheid’: “Even teleurstellend als een doorsnee zoektocht naar porno”