Rani De Coninck zit al bijna 30 jaar in de media: “Beginnen te zweven is nergens voor nodig”

Rani De Coninck: “Ik heb niet snel spijt. Natuurlijk zijn er wel programma’s waarvan ik achteraf dacht: ‘Dat was niet het beste of het tofste’, maar het bracht me wel altijd naar iets anders. Voor elk programma heb ik me tweehonderd procent ingezet, waardoor ik telkens mijn stempel kon drukken. Het zou trouwens niet marcheren om mij in een keurslijf te duwen. Ik kan maar één persoon zijn en dat is mezelf. Met beide voeten stevig op de grond blijven helpt daar uiteraard ook bij.”

“Ik zie het helaas vaak gebeuren bij jong of ouder, en dat vind ik altijd zo jammer. Het is maar een job, hé, beginnen te zweven is nergens voor nodig. Ik heb me nog nooit beter of interessanter gevonden dan iemand anders. Ik doe mijn werk en nadien ben ik gewoon mama van Leon, Beau en Dora en vrouw van Laurens. Ik heb trouwens een hekel aan de term ‘Bekende Vlaming’. Ik zal dat begrip zelf nooit spontaan in de mond nemen.”

“Ik heb veel geluk dat ik al zo lang kan en mag meedraaien in deze branche, want de plaatsen zijn beperkt en de rij kandidaten eindeloos. Van een carrièreplan was nooit sprake. Mijn radiowerk bij Joe is er heel toevallig gekomen. Eigenlijk was het maar een job voor zes maanden, maar intussen zit ik er al zes jaar. Ik moet vooral het gevoel hebben dat ik me amuseer en nog altijd iets bijleer. En ook met mijn collega Raf Van Brussel klikt het heel goed. We zijn op mekaar ingespeeld. Hij ziet aan mijn gezicht als ik met deugnieterij zit. Die spielerei tussen ons maakt het plezant.”

“Absoluut! Ik hoop wel dat we eens verrast worden, want de top tien is bijna elk jaar dezelfde. Dus liever eens geen ‘Bohemian Rhapsody’ van Queen op één, maar bijvoorbeeld hun ‘Don’t Stop Me Now’. Van dat nummer krijg ik altijd energie. De dag dat ze hierboven het licht uitdoen, mogen ze dat nummer draaien op mijn begrafenis. Om te tonen: het leven stopt niet omdat ik er niet meer ben. Geniet, leef, dans, zie mekaar graag en lach!”

“‘You’re the First, the Last, My Everything’ van Barry White. Dat is het lievelingsnummer van mijn ouders. Als ik dat moet aankondigen, stuur ik hen altijd een sms’je, zodat ze nog eens uit hun zetel komen, mekaar vastpakken en samen dansen. En dat doen ze ook, ook al zijn ze al 83 en 89. Gelukkig verkeren ze in goede gezondheid.”

“Sommige mensen zeggen me dat ik maar niet ouder lijk te worden, maar dan antwoord ik vaak dat ik ze ’s morgens eens zal uitnodigen (lacht). Ik ben dankbaar voor elk jaar dat ik ouder mág worden en mijn rimpeltjes zijn het bewijs dat ik veel gelachen en geleefd heb. Ik ben altijd zo blij als een luisteraar stuurt dat ik zijn of haar dag goed maak met mijn lach. Uiteraard zijn er dagen dat ik niet vrolijk opsta, maar je hebt altijd een keuze: is het glas halfleeg of halfvol? Focus op wat je gelukkig maakt, al is het maar ’s morgens een koffietje drinken in de zon.”

“Als er een leuk project op mijn pad komt waarvan ik denk: ‘Dat heb ik nog niet gedaan, het lijkt me tof om te doen en het is met een toffe ploeg’, dan spring ik weer even enthousiast. Maar ik zit niet hopeloos te wachten tot ik dat telefoontje krijg. Veel mensen willen me blijkbaar wel meer op het scherm zien en dat is een fijn gevoel. Zelfs een heel nieuwe generatie leert me nu kennen. Maar nogmaals: een langetermijnplan heb ik niet, een kortetermijnplan eigenlijk ook niet. Ik zal straks eens in mijn agenda kijken wat ik morgen te doen heb. Als daar niets in staat, ligt alles nog open... (lacht).”

Rani De Coninck in de bres voor De Pauw: “Bart is al aan schandpaal genageld voor het proces”