Journalist Karine Claassen: ‘Ik ben in de kern een nomade, ik wil vrij en beweeglijk zijn’

is journalist. Ze maakte voor Canvas Het leven in kleur, een docureeks over racisme in Vlaanderen. Maar hoe is zij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had ze 26 minuten en 18 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Al het nieuws en vooral alle meningen over corona ben ik grondig beu. In het begin volgde ik alles op de voet, ik kende elk cijfer van de dag. Maar het blijft maar aanslepen. En ik heb het gevoel dat het mensen zuurder heeft gemaakt.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

De grote problemen, zoals racisme, zijn zo complex dat ik me graag probeer voor te stellen dat er één donker achterkamertje is waarin de mensen met de meeste macht aan alle touwtjes trekken. Wat zou het heerlijk zijn om dat plekje te barricaderen, zodat we collectief vrolijk en blij kunnen worden.

Wat is uw grootste prestatie?

Mijn kindje. Sinds ik drie maanden geleden moeder werd, weet ik dat alle clichés kloppen.

Wat is uw grootste mislukking?

De tijd die ik de voorbije 31 jaar heb verloren door aan mezelf te twijfelen. En de fried rice die ik gisteren maakte: één grote, witte brij.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Tuurlijk. Ik ben in de kern een nomade, ik wil vrij en beweeglijk zijn. Al wil ik ook altijd thuiskomen.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Aan de geur in de schuur van mijn oma uit Limburg. Nadat we vlaai hadden gegeten, gingen we daar gocarts halen om door de tuin te sjezen. Die geur staat symbool voor de ultieme vrijheid.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Te weinig. Al probeer ik wel zo weinig mogelijk wegwerpplastic te kopen. Gisteren zag ik in de supermarkt appels die in een plastic doosje zaten én individueel verpakt waren in plastic. Degoutant.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Als ik een nieuw programma heb gemaakt, scroll ik meestal eens door Twitter om de commentaren te lezen. Nu ga ik dat zeker niet doen.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Nee, ik ben niet zo’n dierenvriend. Voor duiven heb ik zelfs een fobie.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Vroeger had ik heel vaak spijt, door die eeuwige twijfels aan mezelf. Nu besef ik dat spijt me geen stap verder helpt.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

In mijn woonkamer misschien, als de muziek opstaat.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Als kind luisterde ik het liefst naar de hiphop die ik via mijn oudere broer leerde kennen, zoals A Tribe Called Quest. Toen ik als tiener voor het eerst naar De Munt ging en daar Die Entführung aus dem Serail van Mozart zag, was het contrast zo groot dat ik me omvergeblazen voelde.

Waarover zou u meer willen weten?

Over wat baby’s denken en hoe hun brein werkt. Ik luister graag naar wetenschappelijke podcasts. Daar heb ik geleerd dat baby’s en zelfs peuters zich soms nog hun eigen geboorte kunnen herinneren. Ik ga mijn zoontje dus bestoken met vragen.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Niets. Maar ik doneer wel kleren en materiaal aan lokale verenigingen.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Compromissen sluiten.

Vindt u seks overschat?

Nee, het is deel van het leven.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Mijn papa is zes jaar geleden gestorven, mijn mama zag ik gisteren nog. Ze kwam langs om mij te zien, of toch vooral mijn zoontje.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Sporten en nietsdoen. Dat laatste probeer ik heel bewust te doen, omdat het helpt om me te concentreren en creatief te zijn.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Zeker. Dat lijkt me een natuurlijke reflex.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat loslaten een prachtige levenskunst is.