Met pensioen op je veertigste: ‘‘Hier, onze miljonair’, doen mensen er soms wat lacherig over’

Sébastien Aguilar (36): ‘Het idee dat beleggen ingewikkeld is, wordt ons ingeprent’

“Tussen een stage in het buitenland en een job als consultant door, heb ik letterlijk het financiële nulpunt bereikt. Ik was toen 26 jaar oud. Waar ik woonde, was er geen sociaal vangnet, ik moest lenen van mijn broer en crashen bij vrienden. Het was een ervaring die me tot nederigheid bracht, zo oncomfortabel wilde ik nooit meer zijn. Ik wilde een punt bereiken in mijn leven waarop ik niet meer financieel afhankelijk zou zijn van anderen.

“Ik ben mezelf toen beginnen te onderwijzen, en zag vrij snel dat de manier waarop de meeste mensen investeren, namelijk via financiële adviseurs, enorm ineffectief is. Al die intermediaire personen pikken hun graantje mee, waardoor ze het op lange termijn slechter doen dan een passief fonds dat gewoon de markt volgt. Het idee dat beleggen iets ingewikkelds is, iets dat je door iemand anders moet laten doen, is iets wat ons ingeprent wordt. Maar het is helemaal niet waar.

“Drie jaar geleden ben ik gestopt met werken, doordat ik alles wat ik opzijzette op die manier investeerde. Ik besef wel dat mijn verhaal vrij uniek is. Ik ben als consultant heel snel opgeklommen op de ladder, waardoor ik een grote financiële marge had. Maar ik heb ook mijn auto verkocht, en als ik met mijn vrouw op reis ging, was dat met de trekrugzak. Met elke euro die je zo kunt opzijzetten - want dat moet je natuurlijk kunnen, dat besef ik - koop je op termijn een beetje extra vrijheid. Je hoeft geen miljonair te zijn om het systeem te verslaan.

“Er bestaan heel wat vooroordelen over beleggen. Dat het een casino is. Dat je deelneemt aan kapitalisme dat de wereld schade toebrengt. Nochtans hoeft het niet zo te zijn. Je kunt een ethische filter op je portefeuille zetten. Het fonds waarin ik investeer, hanteert bijvoorbeeld duurzaamheidscriteria die schadelijke sectoren zoals de tabaksindustrie uitsluiten.

“Maar de vraag die ik het meest krijg, is wellicht: ‘Wat doe jij de hele dag?’ Wel, mijn vrouw en ik zijn vrijwilliger bij verschillende organisaties, ik steek veel tijd en energie in de Belgische FIRE-gemeenschap, maar het allerbelangrijkst: we kunnen er honderd procent zijn voor onze familie. Dat ik vijf minuten te laat was voor dit videogesprek, komt omdat mijn zoontje in slaap aan het vallen was in mijn armen. Dat heeft voorrang.”

Vincent P. (31): ‘Als er een gat in mijn schoenen zit, draag ik ze nog een aantal maanden’

“Laat ons eerlijk zijn, nu heet dat FIRE, maar het principe scheelt niet zo gek veel van rentenieren: je wilt op een punt in je leven komen waarop het geld voor jou werkt, in plaats van omgekeerd. Dat zaadje was al langer bij mij geplant, de FIRE-gemeenschap heeft me vooral veel geleerd over hoe ik het verwezenlijk, en via mijn blog probeer ik die kennis verder te verspreiden.

“Toen ik nog studeerde, heb ik me met een kameraad vooral op speculatieve beleggingen gegooid, maar dat avontuur is niet goed afgelopen. Na mijn studies heb ik dat idee van ‘snel rijk worden’ opgeborgen, en ben ik volgens het principe van FIRE beginnen te leven: spaarzaam zijn, en wat ik opzijzet vooral beleggen in globale trackers die de markt volgen. De tijd van 10 of 12 procent op een spaarboekje gaat volgens mij wellicht nooit meer terugkomen, of toch zeker niet de komende jaren. Als je niets doet met je geld, verlies je dus elk jaar door de inflatie.

“Ik neem nu dus de tijd om mijn vermogen te laten aandikken, in de hoop dat ik financiële onafhankelijkheid bereik wanneer ik 45 ben. Dan kan ik nog steeds blijven werken, maar alleen als ik iets graag doe en niet tot op de limiet. Op dit moment doen mijn vriendin en ik dat wel, ook op vlak van uitgaven. Als we het verschil niet smaken, gaan we voor huismerken in Colruyt, Aldi of Lidl. Gemiddeld geven wij tweewekelijks 150 euro uit aan eten en drinken. Wij gaan graag naar de Kinepolis, maar ook daar zijn we selectief. Met wat snacks en parking erbij zit je toch algauw aan 50 euro. We gunnen ons maandelijks één zo’n datenight.

“‘Hier, onze miljonair’, doen mensen er soms wat lacherig over. Ach, ik heb nog steeds veel plezier in mijn leven hoor. Ik heb al een paar fantastische roadtrips gedaan, onder meer in de Verenigde Staten. Maar als er een gat in mijn loopschoenen zit, draag ik ze nog een aantal maanden. En als mijn veter in tweeën knapt, draai ik er een knoop in en ga ik eerst goed kijken waar ik het voordeligst een nieuwe kan kopen. Twee euro verschil lijkt misschien niet veel, maar als je dat honderd keer doet, heb je al een mooi potje. Ik ben eveneens tot mijn 28ste bij mijn ouders blijven wonen. Als het kan, waarom niet?”

Kim Degraeve (34): ‘Bij elke uitgave stel ik me de vraag: wil ik dit echt?’

“Keihard werken om daar later met je pensioen de vruchten van te plukken, dat is nog steeds de maatschappelijke standaard. Zelf was ik ook een succesvol fotograaf, met een agenda die een jaar op voorhand helemaal volzet was. Thuis vonden mijn man en ik echter geen tijd voor elkaar, we waren altijd moe en zijn zelfs twee weken uit elkaar gegaan. Alsof het universum iets wilde vertellen, was er toen ook nog eens een woningbrand. Terwijl ik klanten aan het afbellen was, kreeg ik de vraag: ‘Wanneer kom je dan wel?’ Toen heb ik beslist dat het anders moest.

“Vandaag heb ik amper nog afspraken in mijn agenda, mijn doelstellingen zijn niet meer financieel. Als ik werk, dan enkel omdat ik daar zin in heb. Dat is simpelweg mogelijk omdat ik meer passieve inkomsten heb opbouwd dan hetgeen ik uitgeef, zo vat ik het FIRE-principe zelf een beetje samen.

“Enerzijds zijn er twee b&b’s in onze woning, waar we weinig werk aan hebben en die investering lost de hypotheek af. Anderzijds heb ik een aantal onlinecursussen uitgewerkt. Eens die op punt staan, laat ik dat systeem werken voor mij. Wat beleggen betreft, ben ik wel vrij atypisch binnen de FIRE-gemeenschap. Enerzijds door die hoge hypotheek, anderzijds zit mijn vermogen onder meer in crypto, erg volatiel, maar ik geloof enorm in het potentieel op lange termijn. En ik haal er ook meer plezier uit.

“Ik ga wel niet elke dag boterhammen met choco eten. Ik heb rond mijn twintigste een periode van armoede gehad waarbij ik elke dag centjes aan het tellen was, en moest berekenen hoeveel dagen ik van één pot spaghettisaus kon eten. Dat is voor mij geen vrijheid. Wat ik wel doe, is bij elke uitgave de vraag stellen: wil ik dit oprecht? Ik vind mijn thuis uitbouwen erg belangrijk, maar ik rijd rond in een simpele Dacia. Er is niets mis met een dikke Tesla, maar van een auto word ik persoonlijk niet gelukkig.

“Ik heb lang niet durven te praten over mijn levensstijl. Geld en rijkdom worden heel snel gezien als iets vies, mensen worden soms ook boos omdat ze denken dat het een sprookje is, een leugen. Pas dit jaar ben ik er vocaler over geworden. Ik geloof wel dat iedereen die filosofie kan hanteren, hoe klein je ook begint.”