LEES OOK: Van Somalische oorlogsvluchteling tot onze beste marathonloper ooit: de levenslijn van Bashir Abdi

“Mijn vraag aan de organisatie was om halverwege door te komen in 1u02’20”, maar we passeerden nog eens twintig seconden sneller. Howla, dacht ik”, blikt Bashir Abdi terug op zijn Rotterdamse recordrace. “Na 25km zat ik achterin de groep om te drinken. Drie mannen van hetzelfde management hadden net dan afgesproken om te versnellen en ik was er niet bij. Ik heb geprobeerd om er heel geleidelijk naartoe te lopen en niet in één ruk. Dat is het zwaarste stuk van het parcours met wat hoogtemeters, dus ik mocht mij daar niet opbranden. Ik ben stelselmatig opgerukt en heb het verstandig aangepakt.”

Abdi kon onderweg rekenen op de steun van het publiek. “Ik wilde het hier in Rotterdam klaren. Dit is een thuiswedstrijd”, klinkt het. “De toeschouwers langs de kant waren fantastisch. Ze schreeuwden mijn naam, op bepaalde stukken werd ik bijna doof. Ik kreeg er kippenvel van.”

Verdiende vakantie

Op het einde werd het nog even zwaar – al kan dat moeilijk anders in een marathon. “Die laatste twee kilometer, ‘what the fuck’ was dat. Die leken wel tien kilometer te duren”, zegt Abdi. “Ik kreeg onderweg de boodschap dat ik op schema zat, maar had helemaal niet door dat ik onder de 2u04 zou gaan. Ik ben iemand die zo weinig mogelijk op de klok kijk en gewoon mijn gevoel volg. Deze chrono is echt fantastisch. Ik ben een gelukkig man. Mijn seizoen is meer dan geslaagd en ik kan nu eindelijk mijn verdiende vakantie tegemoet.”

Abdi gaf ook nog even een knipoog naar zijn Nederlandse maatje Abdi Nageeye, die hem tijdens de olympische marathon vooruit brandde en daar zelf zilver won. “Abdi Nageeye heeft misschien zilver op de Spelen, maar kan niet zeggen dat hij Rotterdam gewonnen heeft of Europees recordhouder is”, klonk het met een brede grijns.