Ann (29) is thuisverpleegkundige bij Martine (42)

Ann Kuypers bleek voorbestemd voor een job bij het Wit-Gele Kruis. Ze leerde de organisatie als jobstudente kennen en werkte er tijdens haar opleiding verpleegkunde ook haar stage af. “Ik had al snel een goed gevoel: dit is wat ik wil doen. Na mijn opleiding kon ik meteen aan de slag bij het Wit-Gele Kruis. Ik voel mij goed in mijn werk en bij mijn vaste patiënten waar ik graag langsga. Als thuisverpleegkundige kom je veel mensen tegen, van jonge kinderen tot oudere mensen, met allerlei pathologieën en problemen. Een groot verschil met een job in het ziekenhuis, waar je gebonden bent aan je specifieke afdeling. Achter elke deur schuilt een ander verhaal”, glimlacht Ann.

Broodnodige tandem

Een van die patiënten is Martine Engelen, waar Ann zo’n drie jaar geleden voor het eerst aanklopte. “Als 6-jarige belandde ik onder de wielen van een vrachtwagen. Ik lag twee maanden in coma, met een open schedelbreuk, en er volgde een lange revalidatie”, vertelt Martine, die tot op vandaag halfzijdig verlamd is. Haar ongeluk stond levensgeluk niet in de weg: Martine is getrouwd en fiere moeder van drie tienerkinderen. “Zij zijn allemaal gezond en dat is het belangrijkste. Ik kan als chronische pijnpatiënt zelf niet zoveel doen, maar mijn man en kinderen vangen heel veel op in het huishouden. Ann zit meerdere keren per week mee in die tandem, voor de medische hulp, en dat is broodnodig.”

Normen en waarden

“Ik verzorg Martines stoma en help haar douchen. Ook wondzorg en inspuitingen horen erbij. Ik voel mij hier helemaal thuis na enkele jaren. Het begin is wat aftasten bij een nieuwe patiënt, want je komt toch binnen in een privésituatie, waar eigen gewoontes, normen en waarden gelden. Ondertussen kennen ook de kinderen van Martine mij heel goed, en dat werkt prima. Martines jongste zoon helpt mij zelfs met de verzorging van zijn mama. Naarmate je elkaar beter leert kennen, ga je ook zelf meer vertellen over je eigen thuissituatie. Je geeft elkaar al eens raad over zaken die niet zorggerelateerd zijn”, zegt Ann.

Vertrouwensband

Binnen het Wit-Gele Kruis staat Ann bekend om haar rustige en gemoedelijke uitstraling. Martine kan dat enkel beamen. “We hebben een heel fijne band. Ann voelt vertrouwd aan. Mocht het niet klikken zou het toch moeilijker zijn om elkaar meerdere keren per week te zien. Al ben ik zelf ook een gemakkelijke”, glimlacht Martine. Ann is blij dat ze met haar hulp Martine een leven onder haar eigen dak kan schenken. “Ons werk maakt voor patiënten vaak het verschil tussen thuis kunnen wonen of niet.”

Thuis bij de patiënt

Zorg bij mensen thuis is helemaal anders dan in het ziekenhuis, meent Ann. “Thuis zie je hoe patiënten écht zijn, hoe ze leven. In een ziekenhuis passen ze zich aan die omgeving aan. Als thuisverpleegkundige kun je een vertrouwensband opbouwen met je patiënten. Voor patiënten is het fijn dat ze bijna altijd hetzelfde gezicht over de vloer krijgen. Zo kunnen ze al sneller iets kwijt dan aan een verpleegkundige die ze vluchtig in het ziekenhuis zien.”

Martine knikt. “Thuis ben ik op mijn gemak en kan ik overal zitten”, zegt ze. “In het ziekenhuis zit je voortdurend in je bed en dat is toch helemaal anders. De thuisverpleegkundigen maken meer tijd voor je dan in het ziekenhuis. Ik ben blij dat het zo kan en dat ik bij mijn gezin kan zijn”, besluit ze.