‘Grond’ op Play4: ‘Six Feet Under’ voor drarries

Je zult tot de tweede aflevering van Grond moeten wachten tot de boel wat begint te beklijven en de personages zich meerdimensionaal beginnen te tonen. Daar is beslist niets mis mee. Er zijn genoeg televisiereeksen die hun eerste episode nodig hebben om de contouren van een plot te suggereren, de personages te schetsen en zogeheten scenariële guns in drawers te verstoppen. Grond doet dat ook, zij het ietwat krukkig zodat bovengetekende na die eerste aflevering toch een beetje op zijn honger bleef zitten.

Nochtans is de opzet reuzespannend: een Marokkaanse familie van begrafenisondernemers uit Molenbeek besluit onder impuls van de roekeloze zoon Ishmael grond te importeren uit Marokko om er overleden Marokkaanse Belgen in te begraven. De repatriëring van de lijken naar hun moederland is immers erg duur voor de minder kapitaalkrachtige families. Six Feet Under voor drarries, zoiets.

Vormelijk zit alles snor. De montage is blits, de fotografie warm en gedetailleerd. Je ziet frisse gezichten van vooralsnog onbekende acteurs, je grinnikt bij de oude bekenden uit de cast van Bevergem zoals Dries Heyneman. Nederlands, Frans en Arabisch dwarrelen er vrolijk door elkaar. Je wordt bovendien ondergedompeld in een Brussel dat veel witte Vlamingen niet goed zullen kennen. En meteen vraag je je af hoe de moslimgemeenschap zal reageren op het controversiële uitgangspunt van deze serie.

Cult?

Dat laatste wordt breed uitgesmeerd in de tweede aflevering – de verontwaardiging, de heiligschennis, de haat – waardoor de hoofdpersonages al vroeg met hun falen worden geconfronteerd en zich meerlagig tonen. In de eerste aflevering zit je toch eerder wat meewarig te staren naar drukke karikaturen die zwelgen in overmoed en patsergedrag. Yep, precies het soort type dat de regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah al vaker opvoerden in hun werk.

Yassine Ouaich, die Ishmael speelt, ontpopt zich pas in aflevering 2 tot een revelatie. Het personage van Said Boumazoughe, de schoonbroer van Ishmael, werpt er langzaam zijn cartooneske masker af. Je vraagt je af in welke mate Mathieu Mortelmans, die vanaf de derde episode de regie in handen neemt, de zweempjes poëzie zal aandikken en het drama van de verschillende personages volume zal geven. In Ouaich schuilt immers behoorlijk wat melancholie die wij graag zouden zien opborrelen.

Een televisieserie die met een vergrootglas naar leven, dood en religie kijkt, komt onverrichter zake terecht bij universele levenswijsheden. Van een reeks zoals Grond verlang je tenslotte toch simpelweg wat herkenbaarheid? Los van of je thuis bent in de islam, los van je affiniteit met onze hoofdstad, los van de menselijkste der vooringenomenheden. Of streeft Grond eerder een cultstatus na door komisch-theatrale situaties en geinige clichés boven weemoed en ontroering te verkiezen? Benieuwd!

Grond, elke dinsdag om 20.35u op Play4.