‘Last Night in Soho’: de soundtrack swingt meer dan de film ★★☆☆☆
Thomasin McKenzie en Anya Taylor-Joy zijn yin en yang in deze psychologische horrorthriller van Edgar Wright. Maar het feest van nostalgische referenties kan het zwakke script niet verdoezelen.
Als de maker van Baby Driver een nieuwe film klaar heeft, weet je één ding zeker: swingen zal het. En jawel, Last Night in Soho, een kleurrijk sixtiessprookje in hartje Londen, drijft op ronduit fantastische deuntjes van Dusty Springfield, The Kinks, Cilla Black en andere toppers. De soundtrack domineert nu al een hele tijd onze Spotify-hitlijst.
Maar regisseur Edgar Wright goochelt niet alleen met muzikale referenties, Last Night in Soho zit ook tjokvol verwijzingen naar filmklassiekers: de invloeden van het Giallo-genre zijn bijvoorbeeld duidelijk voelbaar in de gesatureerde neonkleuren die het stoffige zolderkamertje van hoofdpersonage Eloise (Thomasin McKenzie) verlichten. Maar ook Repulsion, Don’t Look Now en nog meer moois uit de jaren 60 en 70 passeert de revue.
Een beetje cinefiel kan op basis van die referenties meteen ook afleiden dat het niet zo best zal verlopen voor Eloise, de dromerige modestudente die van het platteland naar de grote stad verhuist, en daar al snel spoken uit het verleden begint te zien – of niet? Wrights visuele spel met spiegels geeft aan dat niets is wat het lijkt.
Vrouwonvriendelijke realiteit
De nostalgie waar Wright op aanstuurt – die Eloises naïeve hang naar een geïdealiseerd verleden illustreert – wordt bewust steeds verder ondergraven. Wanneer Eloise haar sixtiesalterego Sandie (Anya Taylor-Joy toont zich alweer als een van de fascinerendste gezichten van het moment) ontmoet, begint de smerige, vrouwonvriendelijke realiteit van het tijdperk steeds meer tot haar door te dringen.
Wright kneedt heden en verleden, realiteit en verbeelding samen tot een psychologische tijdreisthriller die aanvankelijk verrukt en de stuipen op het lijf jaagt. Maar wanneer er – vrij letterlijk – enkele lijken uit de kast vallen, begint het script eveneens te ontbinden tot een warrig boeltje.
Vooral de ontknoping ontgoochelt. Uiteindelijk draait de hele film rond de vraag: beeldt Eloise zich alles in, of gebeurt dit echt? Maar als geen van beide opties een bevredigende uitkomst zou bieden, scheelt er iets. Last Night in Soho is een chaotisch spiegelpaleis, in de beste en de slechtste zin van het woord.
Last Night in Soho speelt vanaf 27/10 in de bioscoop.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
