Dat Panenka ‘Het hoogste bod’ mooi weet te verpakken ontslaat het niet van vervolging: voor wie is dit programma bestemd?

Wie zijn de mensen die zweren bij Eén? Die ’s avonds in een zetel wegzinken, als in een warm bad, terwijl Frank Deboosere hen brede opklaringen, aangename maxima en ander lekkers in de oren giet? Die nog steeds ieder trouwfeest afwegen tegen de gemiddelde aflevering van Het swingpaleis? Die zich bij elke verbouwing beklagen dat geen van de werkmannen Waldek heet? Vind hen. Verjaag hen. Zij zijn schimmen, ontdaan van iedere kleur. Zoekende, zwalpende, tot ze uiteindelijk geruisloos oplossen in Eén.

Iedere zender meet zich een zekere identiteit aan. Men focust op een aantal programma- en filmgenres, en beantwoordt zo aan een behoefte. Als een restaurant. U krijgt uw vreten graag van een rol geschild? U weet waarnaartoe. De ochtend wordt boerend tegemoet gelegen, maar u heeft tenminste iets geproefd. Bij Eén wordt niet geboerd. Men zet u een bord pap voor, een glas lauw water, en de smaak denkt u er dan maar zelf bij. Een restaurant als een rusthuiskeuken. Wie nergens anders terechtkan, kome binnen. Eén biedt niets voor kijkers op zoek naar niets.

Het hoogste bod gunt de banklegerige een blik achter de katheders van enkele veilinghuizen en stelt hem voor aan de in duffe kostuums gehesen marktkramers die er de hamer zwaaien. Het zoveelste lot in een vergeelde catalogus. Iemand heeft op zolder een pispot gevonden die nog van Tony Bell is geweest en nu gaan we eens zien wat die opbrengt.

De generiek is een van de fraaiste die u zich kunt indenken voor dit soort televisie, de montage halverwege best charmant, en met de muziek tijdens het bieden wordt op zijn minst gepoogd enige spanning op te wekken. Maar dat productiehuis Panenka de pot mooi weet te verpakken ontslaat het niet van vervolging: voor wie is dit programma bestemd? Mensen die zelf 120.000 euro overhebben voor een vroegachttiende-eeuwse Chinese bloem- óf visbak doen hopelijk leukere dingen met hun tijd dan naar Eén te kijken. De rest heeft doorgaans een dusdanige rothekel aan die lui dat men er zijn netvliezen niet aan gaat verspillen.

De reden waarom iedereen van 35 en jonger perfect Engels spreekt, is dat zij zijn opgegroeid met de Amerikaanse sitcoms op VT4 en Kanaal 2. Lepel de mensen Heterdaad, Flikken, Recht op recht, Witse, Aspe, Sedes & Belli, Baantjer en Derrick op en twintig jaar later zitten we met een hoop paranoïde gepensioneerden voor wie de straat niet blauw genoeg kan kleuren, ook als in hun dorp nooit één fiets is gepikt. Kortom, de media bepalen de mensen, niet omgekeerd. En dus rijst de vraag: wat maakt Eén van ons? Hoe vroegachttiende-eeuws het porselein ook oogt, het blijft een bord pap. Maar geef het volk inhoud en wie weet geeft het er dan ooit blijk van. Welke zender biedt meer?

Het hoogste bod, woensdag om 21.45 uur op Eén.