Al 58 profrenners geven er definitief de brui aan: tien om nooit meer te zien

Elke dag is er wel iemand die aankondigt dat het voorbij is, en niet zelden een jongen van dertig of jonger, wat an sich frappant is.

Verwacht wordt dat daar nog een rij renners bij komen die nu nog altijd hopen om de resterende plaatsjes in de verschillende ploegen in te vullen. Het gegeven dat WorldTourploeg Qhubeka-NextHash financieel in de problemen zit en dat Delko (Frans) en Vini Zabù (Italiaans ProTeam) stoppen maakt dat de rij wel eens zo lang kan worden als die van twee jaar geleden toen 69 A-profs er de brui aan gaven.

Dit keer zijn er ook heel wat grote namen bij die omwille van hun leeftijd vinden dat het genoeg is geweest. Alles samen waren de tot nog toe 52 bekende en minder bekende ‘nieuwe’ gepensioneerden goed voor 450 internationale overwinningen. Al is een derde op rekening van André Greipel te schrijven. In dat lijstje komen nog geen Alejandro Valverde, Mark Cavendish of Philippe Gilbert voor, maar normaal gezien is tien volgend jaar dit tijdstip wel het geval. Ziehier tien interessante namen die voorgoed uit het peloton zijn verdwenen.

Nicolas Roche: weg met de wegkapitein

Ier, 37, Team DSM: 12 zeges

Wel modieus, maar lang niet zo succesvol als vader Stephen, die in één jaar de Giro, de Tour én het WK won. Zoonlief won wel een etappe in de Vuelta en was de laatste jaren wegkapitein van de jonge meute van Iwan Spekenbrink bij Team DSM. Groot was zijn verrassing toen hij in augustus hoorde dat hij geen contractverlenging kreeg. Nu ook zijn neef Dan Martin stopt, blijft er nog maar één Ierse toprenner over: Sam Bennett.

Tejay van Garderen: de eeuwige belofte

VSt, 33, EF Education-Nippo: 16 zeges

Van Van Garderen, een zoon van een Nederlandse vader en een Amerikaanse moeder, onthouden we vooral dat hij na zijn witte trui in de Tour van 2012 de Amerikaanse hoop was om ene Lance Armstrong als eindwinnaar op te volgen. Het bleek een vergiftigd geschenk, want hoewel hij twee jaar later nog eens vijfde werd, gaf hij nooit de indruk een kandidaat te zijn. Er was altijd wel iets met deze defensief ingestelde coureur.

Fabio Aru: de eer aan zichzelf

Ita, 31, Qhubeka-Nexthash: 9 zeges

De amper 31-jarige Italiaan koos er zelf voor een punt te zetten achter zijn carrière. Hij wilde zichzelf niet langer onsterfelijk belachelijk maken door zich uit de naad te rijden voor een vijftiende plaats. Toen hij zeven jaar geleden derde werd in de Giro, er een jaar later tweede eindigde en ook nog de Vuelta won, leek hij in eigen land de gedoodverfde opvolger te zijn van Vincenzo Nibali, maar problemen met zijn heupslagader leidden zijn zwanenzang in.

Roman Kreuzeiger: trouwe rondeluitenant

Tsj, 35, Gazprom-Rusvelo: 15 zeges

De Tsjechische tegenstander van Niels Albert op het WK veldrijden bij de junioren had al snel in zijn carrière in de smiezen dat hij niet goed genoeg was om zelf grote ronden te winnen en dus werd hij achtereenvolgens de trouwe luitenant van Nibali, Vinokourov, Contador en de tweeling Yates. Het belette hem niet om zelf ooit vijfde te worden in de Tour (2013) en de Ronde van Romandië, de Ronde van Zwitserland, de Amstel en de Clasica San Sebastian te winnen.

Dan Martin: de man die het niet zal missen

Ier, 35, Israel Start-Up Nation: 22 zeges

Het was een opgeluchte Dan Martin die na de Ronde van Lombardije van de fiets stapte en onmiddellijk zei dat hij dit vak niet zou missen. De altijd schots en scheef op de fiets zittende Martin won met Lombardije (2014) en Luik-Bastenaken-Luik (2013) twee Monumenten en behaalde ook rit­zeges in de drie grote ronden – die cirkel maakte hij in mei nog rond. Zo goed Martin als klimmer was, zo slecht was hij als daler.

Petr Vakoc: de gebroken knuffelbeer

Tsj, 29, Alpecin-Fenix: 7 zeges

Hoewel er een grote toekomst voor hem was weggelegd, kapt de minzame Tsjech er al op zijn 29ste mee. Toen hij als vierdejaarsprof bij Patrick Lefevere de Brabantse Pijl won, was hij een rijzende ster. Maar in 2018 werd hij op stage in Zuid-Afrika aangereden door een vrachtwagen. Het gevolg: complexe breuken en een jaar revalidatie. De voorbije twee seizoenen reed Vakoc enkel nog in dienst van zijn kopmannen.

André Greipel: de onbetwiste recordhouder

Dui, 39, Israel Start-Up Nation: 158 zeges

Met het afscheid van Greipel is het peloton niet alleen een minzame, faire topspurter kwijt, maar meteen ook de recordhouder qua aantal overwinningen. In de Ruta del Sol zette hij zijn eindtotaal internationale prof­zeges op 158(!).

De Gorilla won elf etappes in de Tour en scoorde daarnaast zeven keer in de Giro en vier keer in de Vuelta. In de Tour Down Under – waar hij twee keer eindwinnaar werd – trof hij zelfs achttien keer raak.

Maarten Wynants: de gouden gids van Wout

Bel, 39, Jumbo-Visma: 0 zeges

De Limburger was van plan om dit jaar nog één keer Wout van Aert bij te staan in Parijs-Roubaix. Toen bleek dat de klassieker naar oktober was verschoven, werd de Ronde de afscheidskoers van de eeuwige helper. Wynants was de rechterhand van Tom Boonen en deed daarna nog tien jaar hetzelfde voor alle kopmannen van het huidige Jumbo-Visma. Hij coacht nu Wout van Aert in de Vlaamse klassiekers vanuit de volgauto.

Jelle Vanendert: afscheid van de Ardennen

Bel, 36, Bingoal Pauwels   Sauzen – WB: 2 zeges

De Limburger nam afscheid in de wedstrijd die hij het liefst reed: de Grote Prijs van Wallonië. Zijn mooie jaren lagen al een tijdje achter hem, al was er in 2018 nog die derde plaats achter Alaphilippe en Valverde in de Waalse Pijl. Na Philippe Gilbert was hij in de Ardennenklassiekers de beste Belg van zijn generatie. Zijn Tourritzege op Plateau de Beille in 2011 was zijn allermooiste koersdag, waarbij hij ook de bolletjestrui pakte.

Tony Martin: ‘der Pantzerwagen’ is uitgebold

Dui, 36, Jumbo-Visma: 67 zeges

Met een gouden plak op het WK Mixed Relay in Brugge kreeg Martin – vier keer wereldkampioen tijdrijden en drie keer wereldkampioen ploegentijdrijden – een afscheid in stijl.

Vijftig tijdritten won de stugge Duitser doorheen zijn carrière, waaronder vijf in de Tour. Hij pakte er ook het geel, maar viel geregeld loodzwaar. De laatste keer door de onvoorzichtige vrouw met het intussen beruchte ‘Allez Opi & Omi’-bord.