‘Ik had mijn eigen servies uit een boomstam moeten knagen, maar dat vond Mike te makkelijk’: over ‘Saar in het bos’

Dag 5 – Het was vannacht weer bar koud in het bos. Misschien hadden we dit programma beter in de zomer gemaakt. Mike noemt me eindelijk consequent Saar in plaats van Saartje, dus dat is wel goed voor mijn rebranding. Op je 46 ben je geen verkleinwoord meer, hoe bol je wangetjes nog mogen staan. Toffe vent, die Mike. Zijn brandnetelthee is heerlijk, maar zoveel als hij krijg ik nooit op: liters drinkt hij ervan. Ik denk dat we weleens maatjes zouden kunnen worden.

Dag 7 – Mike en ik hebben vandaag opnieuw keiveel gebabbeld, omdat het nog maar eens een hele dag heeft geregend en we dus weer geen opdracht konden doen. We plagen elkaar vaak, zo houden we de moed erin. Hij wou weten of het waar was dat ze bij de VRT altijd vragen naar onze hobby’s om de najaarsprogrammatie vol te krijgen. De manier waarop hij het vraagt is goddelijk. Kurkdroog, alsof het een serieuze vraag is. Ook toen ik hem vroeg of hij zoveel tijd in de bossen doorbracht omdat hij als kind is gepest, kon hij zijn gezicht wonderwel in de plooi houden. Hilarisch!

Dag 10 – De voorbije nachten waren al minder koud en dat doet wat met een mens. Zo staat Mike al een paar dagen op met een brede glimlach. Hij denkt dat we ’s nachts het bezoek krijgen van een ree. Hij zei: “Ge moet eens rieken aan uw tent, volgens mij is dat een geurspoor.” Maar mijn neus zit wat verstopt van de kou, denk ik, want het enige wat ik ruik is brandnetelthee.

Dag 12 – Vandaag eindelijk nog eens een opdracht kunnen doen. Normaal had ik mijn eigen servies uit een boomstam moeten knagen, maar dat vond Mike wat makkelijk en dus moest ik helemaal alleen mijn weg vinden naar een café 25 kilometer verderop, waar hij en de cameraploeg me zouden opwachten. De terugtocht verliep moeizaam.

Dag 13 – Ik weet waarom mijn tent zo ruikt.

Dag 15 – Ik denk dat we ons allebei iets anders bij dit programma hadden voorgesteld. Mike geeft me steeds meer opdrachten die inspelen op het isolement dat drie weken in een bos inhoudt, zoals het sprokkelen van kilo’s hout of eetbaar mos – telkens alleen. Vandaag luidde de opdracht: zwijgen tot zonsondergang.

Dag 17 – Mike heeft eindelijk zijn onderbroek gewassen. Allee nee, ík heb ze gewassen, als laatste deel van een opdracht. Eerst heb ik ze acht uur lang als muts moeten dragen. Mike heeft zijn hoofd geschoren en praat steeds vaker tegen zichzelf. Hij wil dat ik hem kolonel Kurtz noem.

Dag 19 – Ik wil me verontschuldigen bij de moeders van de cameraploeg en mijn eigen moeder. Ik was zo naïef. Ik voel me zo schuldig voor alles wat er is gebeurd. Want het was mijn project en ik die bleef aandringen. Ik heb honger en kou en ben opgejaagd wild. Ik hou van jullie, mama en papa. Het spijt me zo. Ik ben bang om mijn ogen te sluiten en bang om ze te openen. 

Wat was dat geluid?

 Saar in het bos, donderdag om 20.40 uur op Eén.