Belgen grijpen naast goud op EK veldrijden: “Op voorhand te weinig rekening gehouden met Van der Haar”

Toepasselijk waren ze, de beats van Martin Garrix’ Tsunami in het tentje achteraf. Het was hoe Lars van der Haar in de slotfase van een boeiend EK op de flanken van de VAM-berg over Quinten Hermans heen was gespoeld. Tergend traag naderde hij, in eerste instantie. Meter voor meter, seconde per seconde. Maar de golf zwelde aan, won aan kracht. En sloeg Hermans tot puin in de voorlaatste lus, opgezweept door een enthousiast thuispubliek. “Bizar”, vond Van der Haar dat zelf. “Op sommige plekken hoorde ik niets meer, door het immense geluid. Echt mooi.”

Maar hoe bestond het, in godsnaam, dat onze landgenoten in het hol van de leeuw zich zó lieten verslinden? Iserbyt kende een complete offday, ook Aerts kraakte vroegtijdig. Vanthourenhout reed op zíjn waarde naar brons. En wat met Hermans, die in ronde vijf nota bene zélf op een steile asfaltstrook van 15% onhoudbaar Van der Haar, Aerts en Vanthourenhout ter plekke liet en op weg leek naar de titel? “Ik denk dat we met z’n allen te weinig rekening hebben gehouden met Lars. Zelf zag ik dit op voorhand niet aankomen. Ik wist wel dat hij goed was. Maar op het einde haalde hij keihard uit.”

Onderschatting dus. Pijnlijk gegeven. Zeker omdat het nummer 43 van de Giro in Wijster een parcours op zijn maat trof. En, het moet gezegd, verschrikkelijk hard doorpeesde. “Ik viel niet echt stil, neen. Na die ene rappe ronde om de kloof te slaan, bleef ik regelmatige rondetijden fietsen. Alles liep quasi perfect. Ik maakte weinig of geen foutjes, kon mezelf niets verwijten. De vaststelling is dat Lars op het einde nog extra kon versnellen.” Wat van de Nederlander de beste man in koers maakte, trok Vanthourenhout de logica door. “En Quinten de op één na sterkste. Maar toen Lars me op twee, drie ronden van het einde los uit het wiel reed en zijn opmars inzette, wist ik: ‘oei, dit wordt lastig voor Quinten. Fysiek én mentaal. Want de ‘opkomende man’ is meestal in het voordeel.”

Van 8 oktober 2017 en de openingsmanche van de DVV-Trofee in Ronse was het geleden dat Van der Haar nog eens een grote vis had gevangen. “Maar blijkbaar hoeven er dat niet zoveel te zijn. Deze is al mooi genoeg”, lachte ‘Jack Russell’. Of hij het moeilijk koersen vond tegen ‘dat clubje Belgen’, wilde een Nederlandse collega weten? (droog) “Enkel in de eerste ronde. Ik zag dat er een beetje een ‘Belgisch spel’ werd gespeeld. Eenmaal daar onder uit, viel het mee. Het podium voelde ik snel binnen bereik. Maar winnen? Neen. Ik dacht écht dat Quinten op weg was naar goud. ‘Lars, je moet vermijden dat je na de cross moet vaststellen: ik heb het niet geprobeerd’, fluisterde Thibau Nys me zaterdagavond nog in. Gelijk had hij. Dus dacht ik: ‘ik móet naar dat wiel. Word ik er dan alsnog afgereden, dan is het maar zo’.”

Tot de laatste ronde vreesde Van der Haar het late onheil, zei hij. “Ik zat helemaal kapot, was verzuurd tot achter mijn oren. ‘Eén foutje volstaat om Quinten opnieuw te laten aansluiten’, dacht ik. Ik durfde gewoon niet om te kijken, wilde niet weten waar hij ergens zat. Pas op de finale kasseienklim kon ik voluit genieten.” Van zijn tweede Europese trui, na Huijbergen 2015. “Maar door de vele problemen en ruzie met mijn toenmalige ploeg (Giant-Alpecin, het huidige Sunweb, red.) heb ik daar veel minder van kunnen genieten. Nu zit ik wel in een team (Trek-Baloise Lions, red.) waar veldrijden wordt gewaardeerd. Hier drink ik zeker een biertje op weg. Maximaal twee. Met een pizza’tje of een frietje erbij. Rustig aan, want donderdag (in Niel, red.) moet ik weer aan de bak.”