‘Sinds mijn 12de ben ik niet anders gewend dan dat ik uitgekafferd word voor het vuil van de straat’

Ik had me voorgenomen om geen enkele vraag te stellen over de zogenoemde YouTube-oorlog van vorig jaar, waarbij Acid het aan de stok kreeg met de in sommige kringen ook naamsbekendheid genietende Celine & Michiel omdat... Afijn, het was zó oninteressant dat ik het wel zo kon laten. Maar de montere Acid – waar in dit stuk geen (lacht) staat, mag u die er gerust bij denken – begint er zelf over wanneer ik de journalistiek pientere vaststelling doe dat het wel druk zal zijn, dezer dagen.”

“Het is aangenaam druk, en leuk. Niets vergeleken met de hectiek van vorig jaar. Toen stonden journalisten elkaar als hongerige paparazzi te verdringen op de oprit: flash, flash, flash! Ik voelde me net Britney Spears: ik kon niet naar buiten zonder een microfoon in mijn gezicht geduwd te krijgen. Ik ben met een megafoon uit het bovenste raam gaan hangen: ‘Kunnen jullie opzouten, alsjeblieft?’ En kijk: journalisten bellen nu beleefd aan om fijne, serieuze interviews af te nemen.” (lacht)

Je moeder zei over De slimste mens ter wereld: ‘Fijn dat hij eindelijk eens op een positieve manier in het nieuws komt.’

“Het gekke is: hoe positiever het artikel, hoe erger de commentaren. Als ik niet word afgemaakt, voelt het Facebook-volkje zich nog meer op de tenen getrapt. Ik heb al hele lappen tekst gelezen over hoe ik hun favoriete programma aan het verzieken ben, en dat ze gelukkig maar één aflevering zullen moeten volharden, want dat ik er daarna zeker uit zal liggen.”

Je lijkt er een pervers genoegen in te scheppen.

“Pervers? Neuh. Maar vind ik het plezierig? Zéker.”

Lies, de innemende pr-verantwoordelijke van De slimste mens, zei op voorhand: ‘Ik zie hem opeens als een keivriendelijke mens. Ik denk dat alle moeders dat zullen hebben.’

“Stel je voor dat na De slimste mens opeens ook volwassen mensen mij een toffe kerel vinden: wojooo!”

Een boegbeeld van de nieuwe media dat zich nestelt in de klassieke media: hoe voelt dat?

“Ik heb nooit op televisie willen komen. Vóór De slimste mens wimpelde ik alle aanvragen af, vanuit de redenering: als ik iets te zeggen heb, doe ik dat wel op mijn eigen kanaal. Waarom zou ik hún de views geven? Maar De slimste mens, dat heb ik altijd willen doen: ik heb meteen ja gezegd.”

“YouTube, dat is spelen in mijn achtertuin, bekend en veilig. Maar tv... Je weet nooit of iemand je leuk vindt, hè. Iedereen is vriendelijk, maar is dat wel écht? Misschien heb ik dat gevoel omdat ik er eerlijk gezegd van uitging dat op mij zou worden neergekeken: ‘Die jongen met zijn debiele filmpjes.’ Maar dat was helemaal niet zo. Iedereen was net heel geïnteresseerd. Mijn vrienden zeiden meteen: ‘Pas op, hè. Ze weten hoe ze je moeten bespelen, want ze hebben je nodig: jij levert de jeugd die anders niet kijkt!’”

Kijk jij altijd twintig keer uit je doppen als je nieuwe mensen ontmoet?

“Ik praat niet met nieuwe mensen. Echt! Ik heb mijn vrienden hier in Blankenberge, en in Antwerpen, van voor alles ontplofte. Dat is mijn kliek, en verder heb ik niemand nodig. Nee, dan zou ik al een tiendubbele backgroundcheck moeten doen om zeker te weten of iemand wel oprecht is.”

Kun je daar goed mee omgaan?

(schouderophalend) “Als ik het ergens moeilijk mee heb, zet ik het online. Dat klinkt fucked up, hè, maar mij helpt het. Wat mij pijn doet, dat déél ik.”

Zo maakte je een filmpje toen je van school werd gegooid. Zodra je een voet uit het kantoor van de directrice zette, duwde je al op record. Niet elke 17-jarige zou daar baat bij hebben, denk ik.

“Heel raar, ik weet het. Op de eerste schooldag na de kerstvakantie werd ik bij de directrice geroepen. Zonder één woord te zeggen draaide ze haar computerscherm in mijn richting: daarop waren alle Snapchat-story’s te zien die ik ooit in de gangen had gemaakt. Oké, dat waren er wel wat. Stomme dingen: leerlingen die met pizza’s door de trappenhal smijten. (lacht) Niks schadelijks. Iedereen maakte die filmpjes. Alleen ik mocht het niet, omdat ik zo’n grote following had. ‘Kijk,’ zei ze, ‘we willen jou hier niet meer terugzien.’”

“Thuis zat ik met de handen in het haar. Ik zei al superlang dat ik wilde stoppen met school. Maar het moment dat het ook gebeurt, ben je toch een beetje bang, hoor. Wat ging ik doen met mijn tijd? Ik heb het allemaal gefilmd, en ik vind dat het best een mooie video is geworden.”

Je hebt nooit je diploma behaald. Heb je daar een complex aan overgehouden?

(steekt een sigaret op aan het gasfornuis) “Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik geen diploma heb: ik lach er graag mee in mijn video’s. Maar ik kan er net mee lachen omdat ik niet dom bén. Dat diploma zou mijn leven niet veranderd hebben. Ik zou niet méér kansen hebben gekregen, en ik zou na de middelbare school sowieso gestopt zijn.”

“Weet je wat tot nu toe de enige fout is geweest in mijn leven? Dat ik van school ben veranderd. Ik ben na het vijfde middelbaar weggegaan in Blankenberge en naar Brugge getrokken. Somehow kreeg ik het opeens in mijn bol dat ik een digitale richting moest doen. Ik heb er zelfs mijn vijfde jaar opnieuw voor gedaan, want je mag in een nieuwe school niet zomaar in het zesde beginnen. Dat was een monumentale vergissing. In Blankenberge was ik altijd mezelf. Wat ik op YouTube deed, maakte geen zier uit. Ik deed aso, economie-wiskunde, en dat ging perfect. Maar in Brugge... (blaast) Daar was ik Britney, man: de celebrity die op de speelplaats met iedereen op de foto moest. Toen ik aankwam, was er een toeloop. Ik kende niemand, maar iedereen kende mij. Is het me daar een beetje naar de kop gestegen? Ik denk het wel.”

Elke 17-jarige is op zijn minst een klein beetje idioot.

(lacht) “Pas op, ik heb nooit op school rondgelopen met het waanidee dat ik Justin Bieber was. Ik dacht alleen: school heb ik niet meer nodig! Neem nu al die Snapchat-story’s: dat heb ik in Blankenberge niet één keer gedaan. Maar in Brugge wel, want daar was ik de YouTube-ster. Een typetje waarvan mensen domme dingen verwachtten. Ik had mijn diploma makkelijk kunnen hebben, als ik maar in Blankenberge was gebleven.”

Nu koppen de kranten boven jouw foto: ‘Een pak minder dom dan hij overkomt.’

“Een compliment! Ach, mensen die naar mijn video’s kijken, weten dat ik niet dom ben. Alleen wie mij alleen kent van mijn schaarse mediaverschijningen vindt mij een idioot.”

DE LEPEL EN DE STROT

Was jij als kleuter al het ventje dat overal op z’n kop stond om de aandacht te trekken?

“Staat niet elk kind een beetje graag in de aandacht? Ik destijds misschien een beetje méér, ja. (grijnst) Wat ik het allerliefste deed op school was spreekbeurten geven. Ik had al snel door: de inhoud is ondergeschikt aan hoeveel en hoe vlot je praat, dus bereidde ik amper iets voor. Dat is misschien wel de kiem waaruit mijn YouTube-carrière is ontstaan: voor de klas heb ik ontdekt hoe leuk ik het vind om gewoon te vertellen.”

Hoe oud was je toen je je eerste video inblikte?

“Twaalf. Ik heb nog altijd geen idee wat ik aan het doen ben, maar toen presenteerde ik me in mijn puurste vorm. (lacht) Ik zette de camera op mijn computerscherm – ik had nog geen statief – drukte op het knopje en praatte. Het ging over een koekjesreclame die we aan het filmen waren op school. Ik had een grote handcamera mee – die had ik al nog voor ik een gsm had – waarmee mijn vrienden en ik over de speelplaats huppelden. Het resultaat van dat filmpje: woedende ouders aan de schoolpoort. ‘Mijn kind op internet! Haal dat offline!’ Ja, tóén al waren de ouders boos!” (lacht)

“Ik denk weleens dat alle volwassenen mij haten. Maar het is een misvatting dat ik filmpjes maak voor 9- à 10-jarigen. Nee, ik word herkend door álle leeftijdscategorieën.”

Zo goed als alles wat je ooit hebt gefilmd, staat nog online...

(knikt) “Alles bij elkaar heb ik een soort fotodagboek van mijn leven bij elkaar gefilmd. Ik kan elke grote gebeurtenis naar believen herbekijken. Zoals die video waarin ik van school word gestuurd: onlangs nog eens bovengehaald. Toen ik een Kids’ Choice Award won, toen ik naar Los Angeles mocht, toen ik voor het eerst mijn Nederlandse YouTube-vrienden ontmoette... Wie kan zeggen dat-ie al z’n mooiste momenten kan herbeleven?”

Denk je ook soms: had ik dit nu maar níét gefilmd?

“Ja, de video’s waardoor ik mijn eerste YouTube-kanaal ben kwijtgespeeld. Zo dom! YouTube heeft zijn richtlijnen de voorbije jaren enorm aangescherpt. Dat heeft met adverteerders te maken: als Coca-Cola advertentieruimte koopt, maar ze zien hun spot verschijnen voor een video waar ze niet achter staan, gaan ze op hun achterste poten staan. Zo heb ik als jonge gast eens een condoom in mijn neus gestoken, om ’m er door mijn mond weer uit te halen: YouTube vond dat niet kunnen wegens ‘verstikkingsgevaar bij kinderen’.”

“Van de video waardoor ik geblokkeerd ben geweest, heb ik echt spijt. Ik had samen met een paar vrienden gefilmd hoe we Fortnite speelden, en had er niets beters op gevonden om onder mijn kills het muziekje te monteren dat terreurgroep IS onder al zijn video’s zette. (hoofdschuddend) Ja, daar konden ze niet mee lachen. Die video is verwijderd vanwege ‘extremisme’.”

Waar ben je wel trots op?

“Op het feit dat ik alles zelf doe: monteren, filmen, onderwerpen uitkiezen... Op de televisieset lachte ik me een kriek: voor één programma lopen er gemakkelijk vijftig mensen rond, tien mensen voor de camera’s alleen al. Maar op mijn eentje haal ik wel minstens een vierde van de kijkers!”

“Bij elke video besteed ik trouwens zeker twee uur aan quality control: is dit YouTube-waardig of niet?”

Toen de cinema in het begin van de 20ste eeuw opkwam, geloofde niemand dat het een kunsttak zou kunnen worden. Denk je dat hetzelfde zal gebeuren met YouTube of onlinemedia in het algemeen, en dat we over honderd jaar primitieve vlogs zullen analyseren?

(schatert) “Ik sta nú al in cursussen! Bij richtingen zoals communicatiewetenschappen, journalistiek of marketing. Dat vind ik gek, man. Misschien zijn vlogs over honderd jaar wel cultureel erfgoed, wie weet.”

Wie YouTube zegt, zegt advertenties. Wat is de domste reclameaanbieding die je al hebt gekregen?

“Een merk wilde voor 10.000 euro met mij in zee. Ze hadden een stappenplan voorbereid, en één stap was een meet-and-greet met mij in een nieuw tacorestaurant. Ik zou voor de gelegenheid verkleed zijn als de mascotte van dat restaurant. Waardeloos. Ik heb geantwoord: ‘Ik wil het wel doen, maar niet met jullie domme ideeën.’ Een andere youtuber is uiteindelijk in dat pak gekropen. Een lepel met 10.000 euro die ze helemaal tot vanachter in je strot steken: dat slik ik niet.”

“Ideeën van marketingteams, dat werkt niet op YouTube. Onze kanalen marcheren net omdat ze niet perfect zijn, omdat sommige stukken ook al eens gefilmd worden door een kameraad die niet weet dat hij de camera ondersteboven vastheeft. De scherpte en de lichtbalans: láát het! Het amateuristische en dus het waarachtige, dát is wat aanspreekt.”

Hoe bekostigde je in het begin je apparatuur?

“Heel de zomer lang ging ik werken in de horeca, om het verdiende geld meteen integraal te investeren in camera’s en licht. Ik wist precies op welke dag ik genoeg verdiend zou hebben om een bepaald stuk equipment te kopen.”

“Ik denk dat het mijn mama tóén is beginnen te dagen: het is hem menens. Mijn ouders begrepen er niks van in het begin, maar daar heb ik ook alle begrip voor. Andere kindjes voetbalden of surften als hobby, hún kind filmde zichzelf en zette dat op internet.” (lacht)

Zie jij er gevaar in dat bijna élk kind nu zichzelf filmt en het resultaat met de buitenwereld deelt?

“Ik vind dat fucked up. Als je vroeger uitging en je had te veel gedronken: geen probleem. Liep je in de jaren 80 door de Overpoort in Gent, dan lag iedereen daar in z’n eigen kots. Maar nu sta je op honderd Instagram-story’s. Shit, iederéén is nu een paparazzo!”

“De sociale media werken mentale problemen in de hand, daar ben ik zeker van. Iedereen volgt supermodellen en ziet elke dag hoe hot zij eruitzien. Dat veroorzaakt een enorme druk. Maar wat kun je eraan doen? Je moet sterk in je schoenen staan. Heel zelfverzekerd zijn. Dat het internet een vreselijke plek is, daar hoef je mij echt niet van te overtuigen. Je hebt er geen ballen voor nodig om iemand in alle anonimiteit volledig de kanker in te schelden, en cyberpesten is op angstaanjagende manieren aan het evolueren.”

“Sinds mijn 12de ben ik niet anders gewend dan dat ik uitgekafferd word voor het vuil van de straat. Mijn tanden stonden vroeger heel scheef, en ik had ook nog eens een steen tegen mijn mond gekregen: alles was gebroken en gekarteld. Wat hoor je dan? ‘Hey, fakking lelijke paardenbek!’ Soms voelt het alsof ik door die ervaringen compleet ongevoelig geworden ben. (lachje) Ik kan nu zelfs genieten van een goed haatcomment. Dan bundel ik ze en maak ik er een video over. Eén volwassene zag ik eens roepen in de commentaren: ‘Stop! Straks verdient hij weer centen aan ons!’ Exactly, bitch!” (lacht)”

JAMMER, JEAN-CLAUDE!

Welk beroep hebben je ouders?

“Mijn vader werkt in de vastgoedsector. Mijn moeder heeft altijd in de tearoom van de familie gewerkt, waar we ijsjes verkochten, maar daar zijn we mee gestopt toen opa overleed. Sindsdien heeft mama een thuishulpbureau. Ik mag niet ‘poetsvrouw’ zeggen: een thuishulp doet veel meer.”

In De slimste mens onthul je dat je volgens je vriendin, Anna-Livia Smekens, een oedipuscomplex hebt. Dat behoeft enige uitleg.

(schatert) “Ja, hè? Toen mijn ouders uiteengingen, is mijn mama lang alleen geweest. Mijn familie zei: ‘Zorg goed voor haar!’ Dat is in mijn hoofd gekropen. Zij is een sterke vrouw, maar ik, als 8-jarige, vond het mijn plicht om haar te beschermen. Dat was mijn grote taak: heel mijn leven bij mijn mama blijven. Op een bepaald moment had ze een nieuwe vriend en dacht ik: ben ik niet genoeg? (lacht) Huilend ging ik naar haar toe: ‘Ik ging toch met jou trouwen?’ Ik vond dat maar logisch.”

“Ik heb als 10-jarige etter nog wanhopig geprobeerd om de indringer de deur uit te krijgen. Als hij een sigaretje rookte, keilde ik z’n pakje uit het raam. En durfde hij er iets van te zeggen, dan begon ik te huilen als een hofhond. (lacht) Het mocht allemaal niet baten, intussen zijn ze zelfs getrouwd. Ik zeg nog altijd vaak sorry tegen mijn stiefvader voor wat ik hem toen heb aangedaan.”

Waarom zijn je ouders uiteengegaan?

“Mijn vader is homo. Daardoor heb ik homoseksualiteit altijd als de normaalste zaak van de wereld gezien. Ik ben opgegroeid met mijn papa en zijn vriend, die altijd supergoed voor me hebben gezorgd. Man-man, vrouw-vrouw, man-vrouw of nog iets anders: if they’re happy, it’s cool. Liefde is liefde. Met dat idee slenterde ik door het leven, tot ik op school seksuele opvoeding kreeg. Opeens was homoseksualiteit een Thema, weet je wel? Ik stak mijn hand op en zei: ‘Mijn papa is homo.’ Het was muisstil, alsof ik had toegegeven dat hij tien lijken onder zijn parket had gestoken. Daarna waren er vriendjes die niet meer met me wilden spelen. ‘Het zit in je bloed!’ Dat heeft me dooreengeschud, want blijkbaar zat mijn wereldbeeld er totaal naast.”

Jaren later maakte je een YouTube-filmpje over de geaardheid van je vader.

“En toen gebeurde exact hetzelfde: naast de positieve reacties kreeg ik ook bakken shit over me heen. Ik krijg nog altijd reacties als ik in mijn video’s iets zeg over homoseksualiteit: ‘Als jouw papa geen homo was, zou je er niet zo over denken!’ Zulke mensen hebben zelf grote problemen, heb ik besloten, en reageren die af op mensen die wél liefde hebben gevonden.”

Zijn er heikele thema’s die je in je video’s wél uit de weg gaat?

“Nee, ik behandel alles wat me aangaat en wat bij me past. Toen George Floyd vermoord werd in Amerika, ben ik mee gaan protesteren in Brussel. Ik heb daar verder geen grote statements over gedaan, want ik ben wit en dus niet de juiste persoon om over die thematiek met de grote inzichten te komen aandraven. Maar die protesten waren wel heel mooi, tot de politie met traangas begon te gooien. En ik maar filmen! Net – hoe heet hij? – Rudi Vranckx aan het front!” (lacht)

“Bij politiek trek ik de grens. De partijen hebben mij allemaal al willen gebruiken, hoor. Dan betaalden ze om hun spotjes vlak voor mijn filmpjes af te spelen: Open Vld, CD&V, de N-VA, Vlaams Belang... Die heb ik allemaal laten afzetten: ‘Ik wil geen politieke partijen voor mijn video’s,’ zei ik, ‘en zéker Vlaams Belang niet.’”

Zijn er ook soms mensen die niet met jou willen samenwerken?

“Jean-Claude Van Damme! (lacht) Ik had een spotje met hem, maar hij had een veto tegen youtubers. ‘Geen influencers op mijn set,’ zei hij. Jammer!” (steekt nog een sigaretje op aan het gasvuur)

Dát zie ik je nooit doen op je kanaal: sigaretten en jointjes roken.

“Zeker niet! Ik ga mijn sigaret niet in de vuilnisbak gooien als er een camera aanfloept. En als ik een verjaardag vier, vliegen er hier en daar een paar pinten door. Maar dat zijn geen dingen waarmee ik pronk. Opvoeden is voor ouders, maar ik weet wel dat ik impact heb. Ik heb me daar vroeger fel tegen verzet, maar ben door de jaren heen volwassener geworden. Als ik in elke video zit te paffen als een schoorsteen, wéét ik dat er kinderen zijn die dat ook zullen willen doen: zij zijn beïnvloedbaar, iets waar ik vroeger weleens in grote bochten omheen lulde. Nu accepteer ik mijn – beperkte – verantwoordelijkheid.”

“Verder doe ik echt geen speciale dingen. Ik laat mijn leven zien zoals het is, als een 22-jarige jongen die aan de kust woont en daar leuke dingen doet: mensen natspuiten met waterpistolen, of op een mooie dag gaan skaten bij het strand.”

Hoe goed ben jij als skater?

“Bovengemiddeld. (lachje) Maar ik heb geen tijd om elke dag op mijn plank te staan.”

Je deed vroeger ook mee aan schaakcompetities, en je loste Rubiks kubus zo snel mogelijk op.

“Dat was een hype op onze school: op een bepaald moment kon ik dat ding in 13 seconden ineenpuzzelen.” (lacht)

Moet je daar niet hoogbegaafd voor zijn?

“Ik weet niet of ik hoogbegaafd ben, ik weet alleen: als ik mijn tanden in iets zet, moet ik het goed doen. Met schaken idem dito: ik vind dat het leukste spel dat er is. Ik krijg er rust van in m’n hoofd, wat toch relatief zeldzaam is.”

DE GROTE VERZOENING

Je hebt al een paar keer de tol van de roem aangehaald. Zijn er plaatsen waar jij niet meer kunt komen?

“Op een schooldag kan ik om halfvijf niet door Gent of Antwerpen lopen. Dat gáát niet. Stations mijd ik ook liever, om nog maar te zwijgen van pretparken of festivals. Doodjammer, maar ik heb het mijn vrienden nog eens aangedaan om in 2017 mee naar Pukkelpop te gaan. Nooit meer! Ik raak gewoon niet van de ene kant van de wei naar de andere. Elke seconde word ik aangeklampt.”

Hoe gaat je vriendin, die zelf populair is op Instagram, daarmee om?

“In het begin was Anna-Livia er niet mee opgezet: ‘Ik wil wel een relatie met jou,’ zei ze, ‘maar niet met Acid.’ Een relatie met mij is een relatie met heel het internet, hè. Dat was moeilijk. Toen ik haar leerde kennen, was ik wekenlang zo verliefd dat ik geen tijd had om video’s te maken. Haar Instagram-account werd bestookt met haatberichten: ‘Je pakt hem van ons af!’ Gewoon uiteengaan is voor ons geen optie zoals voor een ander koppel: je wordt nog elke dag geconfronteerd met elkaar, de scherven van je relatie liggen over heel Instagram verspreid.”

“Die vervlochtenheid heeft onze relatie misschien al weleens gered, maar ze heeft ook nadelen. Als ik ergens ben en ik doe een beetje dom, sturen mensen filmpjes naar haar: ‘Kijk hoe belachelijk jouw lief zich maakt!’ Soms sturen ze zelfs lookalikes door – ‘hij staat jou te bedriegen!’ – terwijl ik met haar in de zetel zit. Gelukkig is ze verliefd genoeg om er alle crap bij te nemen. (lacht) Man, ik hou van haar! We zijn nu vijf jaar samen.”

Wat zijn je verwachtingen van de liefde?

“Het is niet alleen zo dat Anna-Livia supermooi is en dat ik niet graag alleen ben ’s avonds. Nee, zij is vooral mijn beste vriend. Zij steunt me in alles wat ik doe. Als ik twijfel over een video, krijg ik van haar een slimme mening. En als ik een fout bega, zal zij het zeggen. Echt, she’s so smart! Als het blijft zoals nu, kan ik voor altijd bij haar blijven.”

Wat is je vervelendste eigenschap voor mensen die met jou moeten samenleven?

“Dat ik een vuil kot helemaal niet erg vind. (lacht) Daarmee zal Anna-Livia problemen hebben: ik kom in een kamer en ik smijt alles maar wat in het rond. Zodra ze afgestudeerd is, zal samenwonen aan de orde zijn, maar ik weet niet of ik in Blankenberge zal blijven. Zij wil dat niet. Keuzes, man! Die vraag probeer ik te ontwijken. Ik ben honkvast: als ik me ergens goed voel, wil ik er blijven.”

“Mensen vragen me altijd: ‘Zul je dit nog doen als je oud bent?’ Ik weet dat niet: YouTube bestaat nog niet lang, iederéén in deze wereld is jong. Ik heb er al veel over nagedacht: wat als het internet ontploft? (lacht) Ik zou eerst een wereldreisje doen, denk ik. En daarna? Misschien wel stand-up! Dat spreekt me meer aan dan tv, waar dertig mensen meebeslissen over wat er zal gebeuren. Ik moet alléén mijn ding kunnen doen: beroepsmisvorming, vrees ik.”

Huisje, boompje, beestje: maakt dat ook deel uit van je toekomst?

“Nee, ik wil geen kinderen. Ik ben nog jong om dat te zeggen, besef ik. Maar die hele socialemediawereld waarin ze zouden terechtkomen, met daarbovenop ook nog eens de schrikbarende staat van de planeet... Mag je daar zomaar iemand in droppen?”

Volgens je ouders en vrienden is er een groot verschil tussen Nathan en Acid. Waar ligt de scheidslijn?

“Acid is veel explosiever, energieker en extremer. Nathan spreekt gewoon, Acid spreekt in hoofdletters. (lacht) Het is, zoals ik in De slimste mens zeg, gecontroleerde schizofrenie: zodra er een camera op me gericht is, gaat er een lampje aan in mijn hersenpan. Acid, dat ben ik nog altijd, maar een beetje voller.”

Wat denk je: zullen hierna alle moeders, zoals voorspeld, klaarstaan om je aan de borst te drukken?

“Stel je voor dat De slimste mens het begin inluidt van de Grote Verzoening, dat er opeens niemand meer boos is op mij! ‘Weet je nog dat iedereen je haatte?’ zullen ze binnen een jaar vragen. ‘En nu houdt iedereen van je!’ Ja man, dat zou ik machtig vinden. Misschien maak ik er wel een video over.”

De slimste mens ter wereld, van maandag tot en met donderdag rond 21.35 uur op Play4. 

© HUMO