Kevin De Bruyne na de “We zijn maar België”-quote: “Niemand is zó ambitieus als ik”

Er is een tijd geweest dat de Heizel in minder dan twee minuten uitverkocht was.

Ongeacht de tegenstander. Of de inzet.

Dat de kwalificatie voor een WK en/of een EK in een groot volksfeest resulteerde.

Met Dimitri Vegas & Like Mike op de middenstip, omringd door een jumpende Nainggolan, Kompany, Vertonghen en co. Inclusief selfies en bijhorende lichtshow.

The Hum. #TousEnFrance, in 2015.

Met 45.000 enthousiaste landgenoten in de tribunes.

Twee jaar eerder, na een gelijkspel tegen Wales, groette Witsel de fans zelfs met een Braziliaanse vlag rond z’n nek. Én met een kartonnen wereldbeker in de hand. Terwijl toenmalig bondscoach Wilmots rijkelijk met champagne spoot en vuurwerk werd afgeschoten.

De tijd dat deelnemen nog belangrijker was dan winnen.

Dit weekend, tegen Estland, staat het vijfde opeenvolgende kwalificatiefeestje gepland. Nou ja, feestje… “Time to put your hands up”, roept de KBVB al wekenlang op via een campagne – het Koning Boudewijnstadion geraakt al lang niet meer uitverkocht. Laat staan dat het dak er nog afgaat zoals destijds.

Kevin De Bruyne: “Het zal niet meer hetzelfde voelen als die eerste keer, toen we ons plaatsten voor het WK in Brazilië, neen. Maar als speler, als staf, als Belg moeten we wel trots zijn. Genieten van dit moment. Want zo vaak komt dit niet voor, hoor. Vijf keer in een leven — misschien later nog meer – is echt niet zoveel. Bovendien is je thuis kwalificeren leuker dan ergens in een ander land.”

Onze Gouden Generatie heeft van dergelijke kwalificaties evenwel een evidentie gemaakt. Het land schrikt halfweg hooguit eens op van een gelijkspel in Tsjechië – niet meer, niet minder. “Het is vanzelfsprekender geworden, ja, maar dat betekent niet dat je er minder van moet genieten.”

Aldus hij die vorige maand, na die teleurstellende Final Four van de Nations League in Italië, aanhaalde dat “we maar België zijn”. Een uitspraak die niet onopgemerkt voorbijging. Sommigen zagen er vreemd genoeg een gebrek aan ambitie in van De Bruyne, terwijl uitgerekend hij één van de Duivels is die het allerhoogste wil bereiken. “Niemand is zó ambitieus als ik.” Zo strookt zelfs een derde plaats op het WK niet met zijn verwachtingen. “Ik was heel teleurgesteld toen. Omdat 2018 voor mij hét moment was om te winnen. Ik vond het dan ook raar om achteraf naar die Grote Markt te gaan, met al die fans daar, want we hadden niet gewonnen. En toch vierden we dat. Het was super, hé, maar raar”, zei De Bruyne in de podcast van MIDMID. “Kijk, ‘we zijn maar België’, dat was één zin en dan wordt zoiets uitvergroot. Al moeten we ook eerlijk zijn tegenover onszelf en dúrven toegeven dat we nu minder sterk zijn dan in 2018 – we zijn enkele spelers verloren. Dat wil niet zeggen dat we binnen twee of vier jaar geen ongelooflijke lichting kunnen hebben, maar op dit moment zijn we niet zo sterk als Frankrijk of Engeland.”

De redenen zijn gekend. Los van het adieu van Fellaini en Dembélé, en de geboortedata van onze gouden defensie, is Eden Hazard dezer dagen meer supporter dan speler van Real Madrid. “Het is nooit leuk om een ploegmaat in zo’n situatie te zien. ’t Is ook de eerste keer dat Eden dit meemaakt, dat hij niet vaak speelt – na zijn blessures voorheen. Maar ik weet wat voor een speler Eden is. Hij kan nog altijd het verschil maken. Daar heb ik alle vertrouwen in, want ik ken zijn kwaliteiten. Ik ben dus niet ongerust, neen”, benadrukte De Bruyne. “Voorts is het aan hem om te beslissen wat hij straks zal doen. Wil Eden blijven bij Real en vechten voor zijn plaats, dan moet-ie dat doen. Wil hij naar andere ploeg: ook goed. En nogmaals, wat hij nu meemaakt, dat gebeurt in een carrière.”

En ook De Bruyne zelf is nog niet de magiër op zijn allerbest. “Fases”, noemt hij dat, droogweg. Omdat het “begin van het seizoen een beetje lastig was door die enkelblessure”. En omdat hij ook “een beetje in vorm” was, naast het ontbreken van efficiëntie bij z’n ploegmaats na een pass van ‘m. Hij blikte nog één keer terug op zijn zomer, waarin hij “mentaal en fysiek te weinig rust” kende door die noodlottige tackle tegen Portugal. “Ik heb voor die match tegen Italië (waarin De Bruyne met een inspuiting speelde, red.) nooit gedacht dat ik nadien meer dan een maand niet zou kunnen spelen.”

En zo kwam de balans op maar liefst 20 interlands die hij sinds het WK in 2018 moest missen door blessureleed. Twintig van de negendertig. U hoeft geen wiskundig genie te zijn om daaruit af te leiden dat De Bruyne sinds het WK méér interlands miste dan dat hij er speelde – zeker omdat hij in één van die negentien nog rust kreeg, thuis tegen Wit-Rusland.

Het maakt dat De Bruyne op zijn dertigste nog geen deel uitmaakt van ‘de Club van 100’. Zelf vindt hij zijn 86 wedstrijden voor de Rode Duivels ook te weinig. “Ik wil heel graag die honderd caps halen, sowieso – ik heb veel te veel interlands gemist door blessures”, klonk het verder nog in MIDMID. “En dan zal het afhangen van hoe ik me voel. Of ik nog zin heb om elke week te voetballen, of ik die bijkomende rust nodig heb. Da’s moeilijk om nu al te zeggen. Ik voel wel dat mijn lichaam soms al eens anders reageert. Ik ben 30 geworden, hé. (grijnst) Het gaat snel.”

Kortom: het is dus niet zeker of De Bruyne – die vandaag op de cover van France Football prijkt – nog doorgaat tot aan het EK in Duitsland, in 2024. Na Qatar en zijn honderdste interland zal een evaluatiemoment volgen. Deels ingegeven door David Silva, die hem destijds bij Man City influisterde dat stoppen als international (na 125 caps) “de beste beslissing was die hij in zijn leven genomen had”.

Soit, zorgen voor later.

Eerst winnen van Estland - héhé – en zeker zijn van Qatar 2022.

En dan daar het ultieme proberen te realiseren – hoe moeilijk ook.

In afwachting: iemand al vuurwerk besteld?