‘Misschien ben ik heimelijk op zoek naar mislukking’

“Als ik iemand een tijdje niet heb gezien, krijg ik altijd de vraag: ‘En? Hoe is het tegenwoordig met de liefde?’ En dan zie ik die twinkelende ogen en denk: wat zien ze aan me dat ik niet zie? Ik voel me onzeker. Tja, waarom lukt het mij niet om, zoals zoveel vriendinnen, iemand te vinden met wie ik voor altijd samen wil zijn? De vraag ergert me en brengt me in verwarring. Want diep in mijn hart ben ik er helemaal niet zo zeker van dat de grote liefde, de alles absorberende liefde die alle andere gevoelens van liefde en vriendschap naar een tweede of derde plaats verwijst, mijn ideaal is. 

“Waarom vragen ze niet naar welke dromen ik heb, wat ik allemaal nog zou willen doen in mijn leven? Waarom is de heersende opvatting nog altijd dat je het ultieme geluk alleen kan vinden nadat je die ene levenspartner hebt ontmoet? Als ik heel eerlijk ben – maar dat is meestal niet wat ik antwoord – ben ik tevreden met hoe het nu is. Ik heb vrienden en vriendinnen, een lieve familie. Mijn leven is vol genoeg. Zo’n unieke liefdesrelatie zal ongetwijfeld heel veel tijd vergen en heel veel energie om die te onderhouden. Ik houd van mensen, maar ik geloof niet dat er één iemand is die ik dagelijks wil zien. En dan zegt men, wacht maar tot je echt verliefd bent. 

“Tot nu toe ben ik twee keer in mijn leven kort verliefd geweest. De eerste keer was op een jongen uit El Salvador die werkte in het hotel waar ik met mijn moeder logeerde. Hij stond achter de bar. We gingen samen uit en na mijn vertrek begonnen we te sms’en en te schrijven. Na een paar maanden zou hij me komen opzoeken, maar toen zijn vader ziek werd moest hij terug naar El Salvador en verloor zijn visum – we hebben elkaar nooit meer gezien en het leek zinloos om contact te houden.

“De tweede keer dat ik verliefd was, was op een Italiaan in ons land in coronatijd, ook die verhouding duurde niet lang. Nadat het uit was, dacht ik: misschien ben ik met mijn de keuze voor twee buitenlanders heimelijk op zoek naar mislukking, zoals je vrouwen en mannen hebt die systematisch op de verkeerde partner vallen. Ik wist van tevoren immers dat de kans dat ze zouden vertrekken groot was. En weer klonk als een stom refrein die ene vraag van al die goedbedoelende anderen: ‘Je bent zo’n leuk meisje, waarom lukt het je dan niet iemand te vinden?’ Of, wat ik ook vaak hoor: ‘Het is je nog niet gelukt want je bent nog jong ben en je kwam gewoon nog niet de juiste persoon tegen.’ Maar als dat het probleem was, dan zou ik toch op zijn minst het verlangen naar die juiste persoon moeten voelen?

“Een vriendin met net een nieuwe liefde zei onlangs: ‘Ik ben zo gelukkig, ik zou jou dit ook zo gunnen.’ Ja, hallo, ik ben niet zielig omdat ik weinig ervaring heb in de liefde, je hoeft niet te hopen dat het goed komt met me, want het is al goed. Zolang we de romantische liefde als de enige weg naar vervulling blijven zien, zijn we blind voor alle andere vormen van liefde die minstens even mooi kunnen zijn. Laatst at ik bij mijn ouders en ik dacht, zou ik hier evenveel plezier aan beleven als ik wist dat er een paar kilometer verderop iemand op me zat te wachten, trommelend met de vingers; waar bleef ik, we hadden toch afgesproken, als je een relatie hebt ben je toch minstens drie keer per week samen.

“Er wordt zoveel gewicht aan liefde gegeven dat de liefde eraan bezwijkt. Ik denk liever stap voor stap dan op de lange termijn. Bijvoorbeeld: ik vind het nu leuk om te studeren, maar straks een leven lang werken – een logische consequentie – vind ik een naar vooruitzicht. Binnenkort verhuis ik naar een boerderijtje waar ik met andere studenten ga wonen. De relatieve vrijheid die ik voel op andere gebieden zou ik graag doortrekken naar de liefde. Op de hippies van de jaren zestig is veel aan te merken, maar hun wens het leven opnieuw uit te vinden en niet klakkeloos andermans normen over te nemen, spreekt me aan. 

Kussen in de duinen

“Afgelopen zomer was ik een weekje op surfkamp in Frankrijk. Er was een heel mooi en grappig meisje bij. Ze droeg gekleurde vintage bloesjes en deed precies waar ze zin had. Ze had een tijdje in het buitenland gewoond en reisde veel naar allerlei surfplekken. Op een avond waren we aan het stripvolleyballen. Telkens als iemand scoorde, moest de tegenpartij een kledingstuk uitdoen, net zo lang tot je in je bikini stond. Ineens zagen we vuurwerk. Dat meisje riep me mee naar de duinen om het vuurwerk beter te kunnen zien. En plotseling stonden we te kussen op de top van een duin, het gebeurde gewoon. De rest van de groep applaudisseerde en ineens was het of ik in de juiste film terechtgekomen was. Volgende week hebben we onze eerste date. Ik ben wel een beetje verbaasd, want ik ben nooit eerder op een meisje gevallen. Toch is het niet zo dat ik nu ineens denk mijn grote liefde te hebben gevonden.

“In zekere zin zou dit weer een langeafstandsrelatie worden, want zij woont aan de andere kant van het land. Het lijkt me fijn om dit met haar te onderzoeken en ik merk dat de aard van mijn onzekerheid aan het veranderen is. Eerder vroeg ik me af of er iets mis is met me, waardoor ik me niet kon binden. Nu ben ik onzeker over hoe deze liefde tussen haar en mij zich zal ontwikkelen. We zien wel. Ik voel geen enkele druk. Als ik word teleurgesteld, heb ik misschien pijn, maar ik zal niet worden weggevaagd. Want ik geloof nog steeds dat de mogelijkheden om geluk en liefde te vinden oneindig zijn en niet afhangen van die ene, exclusieve, zogenaamd levenslange liefde.”