Huisartsen trekken opnieuw aan de alarmbel: "We kunnen geen dag meer verliezen, met deze strategie geraken we er niet"

Nog geen maand geleden was ook op deze site te lezen dat de huisartsen stilaan op hun tandvlees zaten, een maand later is daar nauwelijks verbetering in gekomen. In tegendeel zelfs. 

"We hebben het heel moeilijk om alles verwerkt te krijgen", legt Van Giel uit. "We willen voor zieke mensen zorgen, maar zijn vooral bezig met codes aan te maken voor testen, uitleg te geven over de quarantaineregels, testen af te nemen en attesten te maken."

Uit een bevraging van Domus Medica blijkt dat meer dan de helft van de artsen aangeeft dat ze hun huidige werksituatie niet langer dan enkele weken meer kunnen volhouden. 10 procent van de bevraagde artsen geeft zelfs aan van plan te zijn om te stoppen. Ter vergelijking: in mei waren de antwoorden op dezelfde vragen respectievelijk 8 en 1 procent.

Een overgrote meerderheid van bijna 90 procent van de bevraagde artsen is voorts voor een grondige bijsturing van het testbeleid.

"De politiek moet de realiteit onder ogen komen dat met meer dan 25.000 infecties per dag het huidige testbeleid onhaalbaar is", zegt Van Giel. "Men moet dit erkennen en de huisarts zijn werk laten doen, namelijk zorgen voor zieke patiënten."

In een open brief klaagt ook Jong Domus, de vereniging van jonge huisartsen, dezelfde problematieken aan. "Voor ons als huisarts is het op", zegt Laure Clinckemalie van Jong Domus aan VRT NWS. "Er zijn een heleboel huisartsen die willen stoppen en geen jobvreugde meer hebben. Artsen die overspannen zijn en niet meer kunnen slapen. Mensen die zeggen dat ze hun job niet meer deftig kunnen doen."

Er is volgens Clinckemalie weinig ruimte om de volledige zorgtaak op te nemen. "We hebben de tijd niet om bijvoorbeeld aan preventie te doen", legt ze uit. "We zitten met een enorme drukte in onze praktijk en zitten echt op ons tandvlees. We gaan naar huisartsengeneeskunde die niet de job kan doen, die ze moet doen."

Jong Domus heeft getuigenissen verzameld van zowat 100 jonge artsen en die spreken weinig tot de verbeelding. Een korte bloemlezing:

"Ik ben ervan overtuigd dat de zorg ondermaats is"

"Ik ben moe, toch slaap ik heel slecht door een overprikkeld brein en droom ik elke nacht over de praktijk. Het maakt me bang dat ik straks misschien een blunder maak."

"Als ze me ‘s nachts bellen heb ik geen fut meer om te helpen. Een beangstigend gegeven want het is sterker dan mezelf."

"Het is zo druk dat ik er onder door ga. Ik beef als ik bloed prik en ik heb het gevoel van in elkaar te storten tijdens het werk."

"Ik durf te zeggen dat ik mijn job die ik zo graag deed, haat."

"Ik schiet overal tekort: als moeder, echtgenote, vriendin, zus, dochter, kleindochter… Ons huis, mijn boekhouding en mijn hoofd zijn een puinhoop. Ondertussen ben ik zwanger en kan ik niet eens voor mezelf zorgen."

"Ik voel me continu schuldig dat onze psychische of medisch kwetsbare patiënten niet de zorg krijgen die ze nodig hebben. Ik ben kwaad op het beleid dat mij ziet als een goedkope spons om uit te persen."

De eisen van de jonge artsen zijn duidelijk: minder administratieve overlast zodat ze zich opnieuw op de zorg kunnen focussen. "We vragen om een testsysteem op punt te stellen dat volledig los staat van de huisarts of waar de huisarts geen testcodes meer moet aanvragen of quarantaine-attesten moeten opstellen", legt Clinckemalie uit. "Daar zijn wij niet voor opgeleid, voor onze zorgtaken wel. Het uitmaken of iemand een covidtest nodig heeft, vergt geen 9 jaar opleiding."

Tegelijk moet voor de huisartsen het Overlegcomité zo snel mogelijk terug bijeenkomen voor strengere maatregelen. "We kunnen geen dag meer verliezen", benadrukt Van Giel. "Met de huidige strategie gaan we er niet geraken. Zorgverleners -zowel in de eerste- als in de tweede lijn- slagen er niet meer in om te zorgen voor hun patiënten."

Er moeten voor de huisartsen dringend maatregelen komen die het aantal contacten drastisch beperken. "Dat wil zeggen dat men regels moet opleggen over het aantal contacten thuis, strenger zijn op het thuiswerk en opnieuw een aantal dingen stoppen in de vrije tijd", besluit Van Giel.