Correspondent Jarron Kamphorst vanuit Moskou: ‘Rusland blinkt doorgaans uit in bureaucratische rompslomp, maar in de prikfabriek lopen de zaken gesmeerd’

“Een Nederlander! Die heb ik nog niet gehad”, joelt de receptioniste van achter haar bureau terwijl ze vol bewondering naar mijn paspoort kijkt. Ook haar collega komt gedreven door nieuwsgierigheid even een kijkje nemen. “Goh, inderdaad, wat bijzonder, die zien we hier niet vaak”, zo bevestigt de hoogblonde slungel mijn exotische status, waarna zijn collega me twee formulieren aanreikt. “Deze papieren hebt u nodig voor Spoetnik Light. Kunt u Russisch schrijven?”

Ik knik en begin als een kleuter die net leert schrijven mijn Russische kalligrafiekunsten op de formulieren te botvieren. Schalks kijkt de receptioniste me aan. “Kom maar, ik doe het wel, dan zijn we sneller klaar. Er zijn nog meer mensen die vandaag een prik willen.” Ze wijst naar de rij wachtenden bij de ingang.

Het is inderdaad druk in de zuidvleugel van het Loezjniki­stadion, een van de centrale plekken in Moskou waar buitenlanders zonder afspraak kunnen binnenlopen om – tegen betaling van 15 euro – een prik in hun arm te laten zetten. Het zijn met name Kirgiziërs, Oezbeken en andere Centraal-Aziaten die in de hal van het Olympisch Stadion een vaccinatie komen halen. Ze hebben de keuze uit twee prikken met Spoetnik V of één injectie Spoetnik Light.

Zeker de laatste tijd wordt het steeds drukker in de prikhal van Loezjniki, die voor de gelegenheid is omgetoverd tot een steriele ruimte met tl-verlichting die de beginnende winterhuid nog witter doet kleuren dan normaal. Op de pilaren in het vertrek staan teksten die de bezoekers eraan herinneren waarom ze hier ook alweer zijn. ‘Vaccinatie is de belangrijkste bescherming tegen Covid-19’; ‘Samen overwinnen we Covid-19’ en het ietwat cryptische ‘Communiceren zonder grenzen’ zijn de bemoedigende slogans die het laatste zetje richting de naald geven.

Dat de toestroom de laatste tijd groter wordt, heeft vermoedelijk te maken met de onlangs ingevoerde QR-codes die Moskovieten nodig hebben om tot onder meer musea en theaters toegang te krijgen. Wie een bewijs van vaccinatie, een negatieve PCR-test of een recent herstelbewijs kan tonen, mag een tentoonstelling of voorstelling bijwonen. Voor de cultuurminnende inwoners van de Russische hoofdstad een extra motivatie om een prik te halen.

Althans, dat hoopt het stadsbestuur, want met een vaccinatiegraad van nog geen 40 procent lopen de Russen hopeloos op andere Europese landen achter. Wat opvalt in de prikfabriek is de efficiëntie die het personeel aan de dag legt. In een land dat doorgaans uitblinkt in bureaucratische rompslomp zijn de momenten dat alles op rolletjes loopt spaarzaam. Maar in het stadion lopen de zaken gesmeerd.

Als de receptioniste mijn formulieren in recordtijd heeft ingevuld, loop ik naar een kassa waarna ik me aansluit in de rij. Aan het eind zit een arts in witte jas met een vlassig hipsterstaartje, die als een machine stempels en handtekeningen zet op vaccinatiecertificaten. Met die Russische variant van het gele boekje mag ik doorlopen naar een kruk waar een verpleegster met een haarnetje om haar knot me opwacht.

Ik neem plaats en vraag of ze het druk heeft, maar mijn poging tot een kletspraatje strandt op een flauwe glimlach. Terwijl ze een naald in mijn arm zet, genieten de wachtenden mee van mijn vaccinatie. ­Iemand beantwoordt mijn ik-vind-het-heus-niet-spannendblik met een geruststellende knipoog en drie minuten later sta ik buiten. Onderweg naar huis krijg ik een sms van de gezondheidsautoriteiten: ‘U bent ingeënt tegen Covid-19. Volg deze link om uw QR-code te krijgen.’ Over efficiëntie gesproken.