Zara (19) hervat solovlucht rond de wereld na weken vertraging: ‘Nooit aan opgeven gedacht’
Ze had al bijna een maand terug thuis moeten zijn, maar Siberische sneeuwstormen en Californische bosbranden staken daar een stokje voor. Zara Rutherford, onze 19-jarige landgenote die als jongste vrouw ooit solo rond de wereld vliegt, is echter niet van plan om haar recordpoging op te geven. ‘Ik ben moediger dan ik op voorhand had gedacht’, vertelt ze vanuit een ijskoud Siberië.
Het is nog vroeg in de ochtend in Chabarovsk, een middelgrote stad in het verre oosten van Rusland, vlakbij de Chinese grens, wanneer we Zara Rutherford via Zoom kunnen spreken. “Vandaag wordt het hier niet warmer dan -12 graden Celsius”, lacht ze. “Maar ik ben blij dat ik hier ben, want het is de eerste keer in twee maanden dat ik nog eens veel mensen rond me zie.”
Rook en turbulentie
Toen Zara half augustus de luchthaven van Kortrijk-Wevelgem achter zich liet in haar Shark Aero, een lichtgewicht vliegtuigje, was het de bedoeling dat ze begin november terug thuis zou zijn. De eerste weken van haar solovlucht rond de wereld verliep alles min of meer volgens schema. Via IJsland, Groenland en Canada vloog ze naar het oosten van de USA. Om van daar naar beneden te duiken richting Zuid-Amerika en vervolgens langs de westkust van de USA uiteindelijk naar Alaska te vliegen. “Maar onderweg naar Alaska liep het al mis”, zegt Zara. “In Californië waren er enkele kleine technische problemen aan het vliegtuig en ik heb er ook vertraging opgelopen door de natuurbranden: te veel rook en turbulentie.”
Video wordt geladen...
Toen Zara eindelijk in Alaska landde, was haar visum voor Rusland - aan de andere kant van de Beringstraat - verlopen. “Het heeft me een week gekost om nieuwe papieren te regelen en toen ik die eindelijk in mijn bezit had, bleek het veel te slecht weer om te vliegen. Ofwel was er een sneeuwstorm in Nome, mijn vertrekpunt in Alaska, ofwel in Anadyr, mijn eerste bestemming in Rusland. Drie weken heb ik daardoor vastgezeten, erg frustrerend.”
Begin november lukte het dan toch. Zara vloog bij -25 naar Anadyr. “Toch wel wat stress gehad, want ik had geen idee hoe mijn toestel op die extreme kou zou reageren. Gelukkig ging alles goed. De dag erna ben ik verder gevlogen naar Magadan, daar was het -30: een vlucht van 6 uur waarbij ik alleen maar uitgestrekte sneeuw- en ijsvlaktes onder me heb gezien, verder niéts. Ik ben nooit in paniek geweest, maar op sommige momenten dacht ik toch: ik hoop zo hard dat ik niets voor heb, want als ik hier moet landen, duurt het uren eer ze mij komen redden. En hoe lang overleef ik bij zulke temperaturen…?”
Geen wifi, geen contact
“Na een week in Magadan - bekend van de goelags, zeer indrukwekkend - ben ik naar Ayan gevlogen. En daar heb ik opnieuw drie weken vastgezeten. Veel wind, opnieuw de ene sneeuwstorm na de andere. Telkens wanneer ik dacht te kunnen opstijgen, was het weer te slecht.”
Toen Zara half augustus begon aan haar vlucht rond de wereld, zei ze in haar laatste interview dat ze vooral bang was van de eenzaamheid die haar onderweg mogelijk zou overvallen. In Ayan was het prijs, vertelt ze. “Het is een klein dorp met slechts 800 inwoners. De meeste huizen hebben geen warm water, de toiletten bevinden zich buiten in houten hokjes. Er zijn twee winkels, maar geen restaurants of hotels. Ik verbleef er in een appartementje en moest mijn potje zelf koken. De mensen van Ayan zijn heel vriendelijk, maar niemand sprak een woord Engels en ik spreek geen Russisch, dus veel contact had ik niet. Omdat er bijna nooit wifi was, kon ik ook geen beroep doen op Google Translate én kon ik amper mijn familie of vrienden contacteren. Door de kou bleef ik vaak binnen en daar zat ik dan alleen… Er was wel een televisietoestel, maar alle kanalen waren in het Russisch. Ik had gelukkig nog een boek meegenomen, heb veel geslapen en heb vaak nagedacht over het vervolg van mijn trip.”
Dinsdag kon Zara dan eindelijk opstijgen in Ayan en enkele uren later landde ze in Chabarovsk. Wanneer u dit artikel leest, is onze landgenote normaal gesproken in Vladivostok gearriveerd, haar laatste stop in Rusland. “Ondanks de talrijke problemen, heb ik nooit gedacht aan opgeven. In Alaska heb ik eventjes overwogen om pas in april verder te vliegen. Maar gelukkig heb ik dat niet gedaan, want nu vlieg ik op het perfecte moment naar Azië, komend weekend ben ik al in Zuid-Korea, normaal gezien. Het moessonseizoen is ofwel net voorbij, ofwel moet het nog komen in de landen die op mijn route liggen. Als alles volgens plan gaat, zal ik ook op een goed moment in Dubai zijn: wanneer het daar niet te warm is. Want net als kou kan ook extreme hitte een probleem zijn.”
Gokte ze vorige week nog op een thuiskomst op kerstdag dan is haar vluchtschema online inmiddels al aangepast: Zara hoopt nu op 31 december op Kortrijk-Wevelgem airport te landen. “We zien wel of dat lukt. Ik bekijk het alleszins positief: Kerstmis 2022 haal ik zeker”, lacht ze.
Of haar solotocht rond de wereld los van de vertragingen en de problemen ook al de moeite is geweest? Ze knikt hevig van ja. “Ik wou met dit project jongeren, en dan vooral meisjes, overal in de wereld warm maken voor de luchtvaart. Door de coronacrisis heb ik veel scholen niet fysiek kunnen bezoeken, maar ik heb wel online mijn verhaal verteld. Ik kreeg onlangs een bericht uit Engeland waar een vliegschool liefst 50 nieuwe inschrijvingen van meisjes en vrouwen had gekregen nadat ik er op bezoek was geweest. Dat is toch fantastisch?”
Moederziel alleen
En ze heeft ook nog iets belangrijks over zichzelf geleerd, zegt ze. “Ik ben moediger dan ik op voorhand had gedacht. Dat moet ook wel, want als je moederziel alleen in een vliegtuig stapt en er gaat iets mis, kun je niet zeggen: I’m done, I’m out. Zeker niet als je boven een ijsvlakte in Siberië hangt.” (lacht)
