TOP 100 Belgen. Deze mensen heeft u op plaats 80 tot 71 gezet: “We waren twee jaar lang vooral ouders van een ziek kind. Nu moeten we ons herdefiniëren”

Het kan snel gaan in de sport. Een stuurfout, te laat in de remmen, een tackle wanneer het licht boven uitfloept, een afzwaaier, een scheve schaats of een slag onder de gordel: het verschil tussen het podium of het schavot. Ook in de sportjournalistiek is dat zo. ‘Deze specialisten zal je horen’, zo stond hier op 23 juli over de ‘internationals’ die zich aan de Reyerslaan mochten melden voor de Olympische Spelen in Japan. Atletiek: Meertens Kris en Willems Marc. Zwemmen: Wijnants Stef. Gymnastiek: Van Meensel Inge. Hockey: Demarez Eddy. Hij was weergaloos in Tokio. Eddy schreeuwde de Red Lions naar goud. Het hoogtepunt van zijn carrière veranderde enkele dagen later in het dieptepunt. Platvloerse uitspraken over het uiterlijk en de geaardheid van enkele Belgian Cats - onze nationale basketbalvrouwen - kwamen per abuis in de ether. Denigrerende toogpraat - om wat lachers op zijn hand te krijgen - bracht Eddy Demarez naar het schavot. Andere specialisten lieten zich horen. ‘Zo iemand mag nooit nog presenteren’. Sinds een maand is hij weer aan het werk. Achter de schermen.

Het was een droom, een einddoel in haar carrière, in eigen ogen misschien zelfs te ambitieus: de Olympische Spelen. Tot Jutta Verkest (16) deze zomer dankzij een rist toevalligheden op haar vijftiende al op de olympische matten in Tokio stond. De jonge gymnaste genoot in het kwadraat, van balk tot brug. De Mechelse begreep zelfs niet wat die schijnwerpers af en toe op háár gericht stonden, wanneer er iemand als gouden teamgenoot Nina was. Chill! Het was al zo overdonderend geweest, een paar maanden eerder, toen Jutta op het Europees Kampioenschap in het Zwitserse Bazel vlak voor de start van de allroundfinale opgevist werd als reserve en een tiende plaats behaalde. Denk nu niet dat de tiener ging zweven - zolang ze niet aan de brug hangt, blijft de jonge Jutta met de voetjes op de grond. Maar allez, omdat dromen nog altijd is toegestaan: op naar haar tweede selectie voor de Olympische Spelen, in 2024 in Parijs. De Jutta-clan staat klaar om te supporteren.

Haast geruisloos verdween Birgit Van Mol (53) dit jaar als nieuwsanker van het VTM-scherm. Geen tranen, geen geen festiviteiten, geen kabaal. Het is maar tv, en dat weet Van Mol, die thuis al jaren een zieke geliefde verzorgt, beter dan de meesten. Bijna een kwarteeuw lang straalde ze klasse, stijl en smaak uit. Toen ze er begon, kon je op VTM naar die eigenschappen even lang naar zoeken als naar een transgender-journalist, maar gaandeweg werd ze een voorbeeld voor jonge journalisten. Eén daarvan is Birgit Herteleer, haar opvolgster. Dat Van Mol omwille van haar leeftijd plaats moest ruimen, ontkent VTM in alle talen. In geen van die talen klonk de zender overtuigend. Tv blijft een puberaal medium dat blind is voor de schoonheid van vrouwelijke rimpels. Van Mol doet wel door als journaliste en als presentatrice van Telefacts, en ze werkt ook aan een interviewprogramma dat haar naam draagt: Birgit. Met die ‘r’ die spint als een poes.

We treffen Pedro Elias op z’n belabberdst: vlak voor het jaareinde kreeg de man van ‘De Container Cup’ en podcast ‘Patiënt Pedro’, waarin hij zijn hypochondrie probeerde dimmen door een bezoek aan een resem topdokters, een knoert van een coronabesmetting te pakken. “Barstende hoofdpijn, vermoeidheid: het is erger dan ik ooit had verwacht”, vertelt hij. “Normaal liep ik begin december de marathon van Málaga, waarvoor ik drie maanden getraind heb. Nu ben ik buiten adem van de trap op en af te gaan.”

“Meer dan anderhalf jaar hebben we er alles aan gedaan om geen corona op te lopen. Zeker tijdens die eerste lockdown, toen Rover nog in behandeling was voor leukemie en erg verzwakt was. Ik mag blij zijn dat ik niet in het ziekenhuis lig, maar dat verstikkende gevoel op mijn longen en het verlies van mijn reukzin vind ik beangstigend. Ga ik ooit nog de shampookopkes van mijn kinderen kunnen ruiken?”

“Voor ‘Patiënt Pedro’ heb ik me binnenste buiten laten keren, waarna de wetenschap me kon garanderen dat ik niet snel zou sterven. Een paar weken zweefde ik, ik was gezond. Maar dat effect is, zeker nu, aan het wegebben.”

“Ik krijg er nog kippenvel van: de genezing van Rover. Twee jaar lang ging ik uit van het ergste, durfde ik niet geloven dat het goed ging komen. Dus toen de arts na een allerlaatste punctie zei dat het voorbij was, voelde dat als een enorme verlossing. Ik heb mijn zoontje gekend met opgezwollen gezicht, zonder haar, in een ziekenhuisbed. Intussen breng ik hem naar de jiu jitsu, zwemles en scouts. Ik kan dan alleen maar denken: ‘Wat een chansaars zijn wij, dat we hem nog hebben, dat we ouder kúnnen zijn.” Elke vier weken, wanneer hij bloed moet geven, doe ik in mijn broek, maar hij houdt er gelukkig geen trauma aan over. ‘Toen ik kanker had, zag ik mijn vriendjes ook niet’, zei hij deze week nog over onze quarantaine. Om daar dan nuchter aan toe te voegen: ‘Ik mocht toen wel veel op de iPad.’”

“Papa, te quiero mucho.” (‘Ik zie je heel graag’ in het Spaans, red.)

“Er waren veel tranen, maar ook begrip, steun. We zijn niet twee jaar in de duisternis gekropen: we lachten veel, spraken buiten af met vrienden, rond een vuurtje. Aan deze plek in jullie top hangt verdriet, maar ook schoonheid: jullie lezers hebben zich het verhaal van Rover aangetrokken en een gezin gesteund dat vocht, maar positief bleef. Vooral Evelien, Rover, en zusje en broer Bonnie en Matteo, de positivo’s, zijn de helden in dit verhaal. Daarom denk ik dat deze plek niet voor mij is, maar voor hen, en bij uitbreiding alle kindjes en ouders die momenteel aan het vechten zijn.”

“Evelien en ik waren twee jaar lang vooral de ouders van een ziek kind. We werden ervoor gewaarschuwd, en het is ook gebeurd: na de ontlading kwam de vermoeidheidsklap. Nu moeten wij ons herdefiniëren. Als je dit leest: liefje, wij gaan op wereldreis. Gewoon ‘ja’ zeggen.”

“Ik wil gewoon efkes genieten van het feit dat we allemaal gezond zijn. Ik kan er misschien een programma van maken? Daarom zit ik al 17 jaar graag bij Woestijnvis: ik mag er alles proberen en doén. Een podcast, de reeks die ik schreef met mijn vrouw, ‘De Containercup’. Ik weet trouwens niet of Wesley (Sonck, red.) kan lezen, maar zo ja: Wesley, ik mis u. Hij is een macho, maar ondanks zijn wasbordje is hij altijd heel lief en begripvol geweest als het om Rover ging.”

Heeft Tijs Vanneste, vijf jaar na Van Echelpoels ‘Ziet em Duun’, zich dan volledig van het alter ego ontdaan? Het mocht alleszins méér zijn voor de man uit de Kempen, dit jaar. In ‘De Kemping’ - u raadt het, een programma over een camping op de Kempense zandgrond - bracht Vanneste negen werkloze jongeren met een complexe achtergrond samen om een zomercamping op te starten en uit te baten. Vanneste fungeerde als begeleider, als luisterend oor, als brandblusser. Hetzelfde deed hij nog eens over voor een tweede seizoen, dit keer met werklozen van alle leeftijden en later op de buis, net als een nieuw programma waarin hij drie maanden voor de klas zal staan. De verhalen van in en rond de tenten vertaalde hij naar het album ‘’t Is hier goed’. Niet als Jef, wel als Tijs, in samenwerking met Trigger Finger-bassist Paul ‘Lange Paul’ Van Buystegem. Hooguit ontbreken een kampvuur en wat worstjes.

‘Aspeslag. Aspe. As.’ Als een samenvatting op de achterflap schreef Pieter Aspe zelf de drie woorden op zijn rouwprent. De gevierd auteur overleed in mei van dit jaar na een resem gezondheidsproblemen en ziekenhuisopnames. Bang van de dood was hij niet, wel wilde hij gaan op zíjn manier. Zorgde daar mee voor: Tamara Hanegraaf (54), de vrouw uit Mol voor wie hij drie jaar geleden op één knie ging. Vandaag fladdert ‘Pitou’ - het koosnaampje voor haar man - nog door haar leven, en wel letterlijk, in de vorm van een vlinder: “Overal zie ik er”, zei ze een tijdje geleden. In oktober kwam Aspes laatste werk, ‘Van In: Episode 5', postuum uit. Het was een boek dat veel van hem vroeg, maar er moest en zou komen voor de fans. Die waarderen dat: sinds de verschijning verdween het laatste Van In-verhaal niet meer uit de top vijf van de Standaard Boekhandel top 10. Ook hier kreeg hij een mooie plaats.

In de schaduw van Nafi Thiam is het aangenaam toeven. Vraag maar aan Noor Vidts (25). Weg van de spotlights kon de meerkampster uit Vilvoorde zich ongecomplexeerd en onbevangen uitleven. Resultaat: zilver op het EK indoor - na Thiam - en vierde op de Spelen, waar ze haar ene persoonlijke record na het andere verbeterde. Sensationeel. Maar tegelijk: op een zucht van olympisch brons, van een spraakmakende stunt. Het scheelde nog geen twee seconden. Spijt? Geen seconde. Of toch: “Heel soms, als ik onder de douche sta.” Ze wilde genieten van haar allereerste Spelen en dat deed ze ook. Samen met Thiam, haar grote voorbeeld. Tokio was, aldus haar trainer Fernando Oliva, een tussenstation. Over drie jaar, in Parijs, wil ze dat monument nog meer uitdagen. Wie weet zelfs van de troon stoten. Dat kan. Met een sterkere rechterarm dan wel. 

Eigenlijk hebben we maar 1 vraag, misschien 2. Hoe lang gaat Joachim Coens het nog uitzingen als voorzitter van CD&V? En wie gelooft nog dat hij het tij gaat keren? Hoe sympathiek en joviaal Coens ook is in de omgang, het wordt stilaan tijd om de balans op te maken. Coens doet zijn best, maar heeft geen grip op de partij. Iedereen doet maar wat: het resultaat is een stuurloos geheel. Ook in de laatste peiling van deze krant flirtte zijn partij met de drempel van 10%. Zijn spontaniteit is bij momenten hilarisch - denk maar aan zijn pleidooi voor geschoren ballen in De Slimste Mens. Hij wil met de partij ook écht duidelijker communiceren, maar tegelijk flapt hij er zoveel uit, dat partijgenoten en televisiekijkers soms amper kunnen volgen. Gaat hij naar de studio’s om over het ene te praten, dan haalt hij er rakelings nog 3 gedachten bij - over de globalisering ofzo - die hij evenmin afmaakt. Maar de lijdensweg van Coens is vooral een belangrijke les voor zij die tijdens de voorzittersverkiezingen alles uit de kast haalden om via hem de controle over de partij te behouden. Dit viel te vermijden.

Lang zal hij leven, lang zal hij le... excuseer! Spotlights op Julie hier, niet op vader Jacques, want voor het derde jaar op rij belandt Vermeire junior in onze top. Op haar CV dit jaar: ‘werkelijk overal’, van op het scherm tot in de winkelrekken van CKS. Al bracht ze haar dagen vooral door als hoofdgast op het verjaardagsfeestje van papa, die dit jaar 70 werd. Eerst was er het Play 4-programma ‘Hit the road Jacques’, en met een jaar vertraging komt volgend jaar ‘70+’ in de culturele centra. Jacques, Julie, broer Maxime en - primeur - vriend Lau en schoonzus Isabeau klimmen samen het podium op voor een heuse ‘Vermeirekes on stage’. Om in ‘t oog te houden: de notering van Vermeire senior, waarover Julie: “Ik mag hopen dat hij hoger genoteerd staat: zijn 70ste verjaardag is op alle nationale zenders gevierd, hoe uniek was dát!? En, natuurlijk, hij blijft geweldig in mijn TikToks. Wij maken elkaar sterker, stellen wij altijd weer met plezier vast.” 

Wat. Een. Jaar! Begonnen met een dissonante noot, want pijnlijk ‘gepasseerd’ voor het WK veldrijden U23 in Oostende. Maar de mentale kracht die Nys jr. (19) er uit puurde, leidde tot een welluidende symfonie. Eufonisch, niet euforisch. Hij noch zijn entourage gingen aan het zweven bij de Europese sterrentrui, de vice-Belgische titel en de zesde plaats op het WK op de weg. Ook al leverde hem dat opnieuw de Kristallen Fiets-jongerentrofee van deze krant op. Alleen in het veld wil het, na een gebroken sleutelbeen in het Amerikaanse Waterloo, voorlopig niet zo goed lukken. Kwestie van tijd, meent DPG-crossanalist én fan-van-het-eerste-uur Niels Albert. 2021 was ook het jaar waarin Svens zoon met het Nederlandse hardlooptalent Anna Eikendal nieuw liefdesgeluk vond. ‘DREAM BIG’, is zijn motto. Intussen doet Nys wat hij graag doet. Het maakt hem naar eigen zeggen gelukkig en vooral dankbaar. “Heel vaak sta ik ’s morgens op met het gevoel van: ‘ja, ‘dees’ is het! Cool!”

TOP 100 Belgen. Deze mensen heeft u op plaats 100 tot 91 gezet: “Ik heb hoerenchance dat ik geen twintig ben”

Tamara, de weduwe van Pieter Aspe, verzorgde hem tot het einde: “Ik schreeuwde dat hij niet mocht gaan”

Pedro Elias over zoontje Rover: “Het is heel moeilijk om boos te worden op een jongetje dat zware chemo krijgt”