“Ik ga niet zeggen dat een mis leuk is.” Jongerenpastor Tine (25) en 5 anderen over waarom ze op kerstavond naar de kerk gaan

“Mijn vrouw en ik gaan al jaar en dag samen naar de viering op kerstavond. We eten eerst lekker, dan gaan we naar de mis, en als we terugkomen wacht ons het dessert. Onze kinderen zijn nu nog te klein om mee te komen, maar we gaan proberen om die traditie aan hen door te geven. Nu gaat dat nog, maar als ze ouder zijn, mogen ze hun eigen keuze maken.”

“Ik kreeg de liefde voor de kerk mee van mijn ouders. Als kind moest ik altijd tegen mijn goesting naar de kerk, maar op latere leeftijd begon ik het uit eigen beweging te doen. Ik ga zelfs elke zondag naar de mis. Altijd in de kerk van Scherpenheuvel, waar ik woon. Ik vind het belangrijk dat de pastoor een inspirerende preek geeft, dat er echt een boodschap is waar we iets aan hebben. Dat het niet theoretisch is of afgelezen. Het verhaal van Christus elke keer opnieuw horen helpt me in mijn dagelijks leven. Ik sta natuurlijk ook bloot aan de verlokkingen van de wereld: ik zou ook mijn belastingen willen ontduiken en het recht van de rapste willen laten primeren op voorrang van rechts (lachje). Telkens horen dat die weg niet vruchtbaar is en dat het de boodschap van Christus is om het goede te blijven doen, vind ik enorm inspirerend.” 

_{(Lees verder onder de foto).}

“Ik ga niet zeggen dat een mis leuk is (lacht hard), maar het kerstverhaal en de kerstliederen zijn de moeite waard. Kerst is in eerste plaats de viering van de geboorte van Christus. Alle andere feestelijkheden zijn leuke extra’s. Je moet toch weten waarvoor je feest? Er komen nu veel minder mensen naar de kerstmis dan vroeger, en ooit vond ik dat jammer. Nu heb ik mij erbij neergelegd. Christus is voor iedereen geboren, niet alleen voor degenen die in de kerk zitten. Dat staat ook in het kerstverhaal hé: vrede op aarde voor alle mensen van goede wil.”

“Ik vind de nachtdienst een gezellige viering. Je voelt er de liefde die het katholieke geloof wil uitdragen fel. Het aansteken van de adventskrans vind ik zo mooi, want het staat symbool voor het licht dat weer ontwaakt. Voor ons is dat licht Jezus. Er hangt altijd een warme sfeer in de kerk, je viert de geboorte van Jezus en nadien is er ruimte voor ontmoeting. Je blijft plakken, drinkt nog iets en wenst elkaar een zalig kerstfeest. Het voelt als thuiskomen. Ik ga altijd met mijn gezin. Ik heb het geloof via mijn opvoeding meegekregen. Als kind moest ik elke week mee naar de mis, en ik was ook misdienaar toen ik jonger was. Vanaf mijn 12 jaar ging ik zelfs mee op kampen om andere jongeren te leren kennen die ook bezig waren met geloof. Dat was een verademing, want in de kerk zit meestal een ouder publiek.” 

_{(Lees verder onder de foto).}

“Jong en gelovig zijn lijkt niet met elkaar te rijmen, maar dat wil ik toch graag ontkrachten. Het is niet omdat je graag naar de mis gaat dat je daarom niet meer jong bent of geen dingen doet die andere jongeren doen. Ja, ik ga feesten en ja, ik heb soms een kater op zondag (lacht). God is voor mij een kracht die er altijd is en zal zijn. Ook als je denkt dat je helemaal alleen bent. Dat vind ik zo mooi.”

“Zowel in mijn familie als in die van mijn man Eric (72) is het traditie om op kerstavond naar de middernachtmis te gaan. Dit jaar vieren we de mis in de Regenboogkerk, waar ik al twintig jaar in een Congolees koor zing. Op kerstavond treden we op voor het altaar, samen met nog twee andere koren. We zingen en dansen tegelijkertijd. Sommigen roepen en maken geluiden om hun enthousiasme te tonen. Het fleurt de viering op, want een mis is relatief kalm en ingetogen. Elk liedje dat ik zing, zing ik in naam van de Heer.” 

Eric: “Er wordt van de misgangers verwacht dat ze meebewegen, maar ik merk dat mensen met Belgische roots het daar toch moeilijk mee hebben (lachje). De mensen met een Afrikaanse of Filipijnse achtergrond zijn veel losser. Muziek zit in hun bloed.”

_{(Lees verder onder de foto).}

Odile: “Wat ik mooi vind aan de mis is het gezamenlijk bidden van het Onzevader. Nadien buigen we naar elkaar en wensen we elkaar vrede toe. Na de dienst eten en drinken we met z’n allen. De kerkgemeenschap is een grote familie, dus vieren we het feest van de familie ook met hen. Als je wil, maak je iets klaar. Maar het hoeft niet. Ik maak dit jaar pondu met kip en rijst. Dat is een Afrikaans gerecht. We lachen en praten tijdens het eten, het is altijd grote ambiance.”

Denise: “Wij gaan al naar de mis op kerst sinds we kinderen zijn. Altijd samen. We doen bijna alles samen. We zaten samen op school, we hebben samen gewerkt en nu tennissen en fietsen we altijd met z’n twee. We woonden vroeger, en wonen nog steeds vlakbij de kerk in Gooreind. Als kind was er nog een echte nachtmis om 12 uur ’s nachts. Dan moesten we gaan slapen van 9 uur tot een uur of elf, en dan mee naar de mis. Dat had iets magisch. Als kind ga je er helemaal in op. We leefden er dan ook elk jaar naartoe.”

Elvire: “Vroeger was er niet zoveel te doen voor jongeren, zeker niet in vergelijking met nu. Dus toen we zestien waren, sloten we ons aan bij het zangkoor van de kerk. Het was een nieuw koor waar vrouwen ook welkom waren.”

_{(Lees verder onder de foto).}

Denise: “En we zingen er nog steeds. We komen om de veertien dagen samen om te repeteren met een tasje koffie erbij. Op kerst zingen wij met het koor de kerstliederen tijdens de misviering. Wij zijn alten (lachje). Het leukste kerstliedje? (keert zich naar Elvire om te overleggen) Kerstnacht die schone. En Engelenzang, of Stille Nacht (Elvire stemt in).”

Elvire: “Wij houden zo van de sfeer die rond kerst hangt. De preken van de pastoor zijn voor ons minder belangrijk. Gooreind is een klein dorp, maar ze weten wel hoe ze moeten versieren. Elk jaar is er een mooie kerststal.”

Denise: “Of we nog iets willen toevoegen? Wij hopen dat we mogen zingen op de kerstmis dit jaar, want repetities mogen we al niet meer doen. En we willen iedereen een zalige kerst wensen.”

“Ik ben geboren in Engeland. Daar ging ik als kind mee met mijn ouders naar de mis op kerst, voor het eerst toen ik vijf jaar was. Net zoals Elvire en Denise werd ik dan gewekt om mee naar de viering te gaan. In mijn herinnering lag er altijd sneeuw als we ’s nachts rond een uur of een teruggingen, maar ik weet niet of dat ook écht zo was (lachje). Als student en later als volwassene hield ik die traditie in ere. Ik vind kerst bijna even belangrijk als Paaszondag, want zonder een geboorte kan je ook geen kruisiging hebben.”

“In de jaren 90 ben ik naar hier verhuisd, maar ik ben altijd naar de Anglicaanse kerk blijven gaan. De vieringen zijn quasi hetzelfde als in een katholieke kerk, maar er wordt Engels gesproken. Engelsen vieren nooit op kerstavond. We gaan wel naar de mis. Ik ga omdat ik er echt graag bij wil zijn, niet uit gewoonte. Ik kijk er ook altijd naar uit.” 

“Het is zo speciaal om in een stille kerk te zijn en die kribbe daar te zien staan. Je staat toch even stil bij het feit dat Jezus is geboren. Dat het lang donker is geweest en het licht weldra zal terugkeren. Iedereen heeft daar nood aan, dat merk ik aan de kerstbomen die vroeger en vroeger worden opgezet. Vroeger kwam er bij ons geen kerstboom in voor de vierentwintigste, dat mocht niet van mijn vader. Nu zie je dat mensen de boom al na de Sint zetten. Ze hebben nood aan een beetje licht en warmte in huis, of ze nu gelovig zijn of niet. Tijdens de mis zie ik altijd in dat we vrede en licht niet te ver moeten zoeken, omdat die er al zijn. Maar misschien is dat wijsheid die met de leeftijd komt.”

“Dit jaar hangen er Belgische friet, een fles Rosé en een Chanel-handtas in.” Laura, Thomas en Valerie tonen hun bijzondere kerstballen (+)