Papa van minister Wouter Beke helpt in vaccinatiecentrum: “Hier voel je wat er leeft onder de mensen, da’s ook handig voor Wouter”

“Wie is vandaag de verantwoordelijke arts?”, vraagt een vrijwilliger in het vaccinatiecentrum van Beringen. “Dokter Beke. Hij staat daar”, antwoordt een centrumverantwoordelijke. Vrijwilliger: “Beke? Zoals de minister?” Centrumverantwoordelijke: “Klopt. ’t Is zelfs de vader van de minister.”

Op het doorgaans ernstige gezicht van Paul Beke verschijnt de glimlach van een betrapt jongetje. Nog geen vijf minuten ervoor had hij in de rust van het geïmproviseerde dokterskabinet van het vaccinatiecentrum beweerd dat slechts heel weinig mensen weten dat hij de vader is van de Vlaamse minister van Welzijn. En dat hij die anonimiteit ook koestert. Want hij staat hier helemaal niet als de vader van, wel als iemand die ooit de eed van Hippocrates zwoer. Iemand die zolang hij kan bijdragen aan de zorg ook wil en zal bijdragen, ook al trok hij eigenlijk drie jaar geleden de deuren van zijn praktijk definitief achter zich dicht na 45 jaar.

“Dat Wouter de bevoegde minister is, is dan ook niet meer dan louter toeval. Ik denk trouwens niet dat Wouter heeft gevraagd of ik me als vrijwilliger wilde opgeven. Dat ging vanzelf. We voeren een wereldoorlog tegen een vijand die we niet helemaal kennen en die we niet zien, maar die wel aanvallen uitvoert waarmee we heel hard worden geconfronteerd. In de situatie waarin we nu zitten, voel ik het gewoon als een plicht om me in te zetten voor de gezondheidszorg en de maatschappij in het algemeen.”

Vlieg op de muur

Paul Beke vormt met een tiental vaak gepensioneerde huisartsen een equipe van supervisoren in het vaccinatiecentrum waar de mensen uit het westelijke deel van Limburg terechtkunnen. “Door die last over te nemen van de jonge garde huisartsen in de regio, kunnen die zich concentreren op hun drukke praktijken.”

Beke draait iedere week een shift van vier uren. “Ik beantwoord de vragen waarmee mensen zitten over de vaccins, oordeel wat moet gebeuren als iemand bij een eerdere prik net iets minder goed reageerde of grijp al eens in omdat een van de gevaccineerden onwel is geworden. Allemaal zaken om de mensen bij te staan. Daar houd ik wel van.”

Het is volgens hem ook een manier om in contact te blijven met de mensen en zijn oude collega’s. Iets waar hij zelf echt van geniet. Maar ook enorm handig voor zijn zoon, geeft Paul Beke toe. Hij fungeert een beetje als een vlieg op de muur. “Als je hier een namiddag rondloopt in het vaccinatiecentrum, voel je echt wat er leeft onder de mensen. Als we elkaar eens zien of bellen, dan praten we dikwijls over wat ik hier te horen krijgen. Wat bij de mensen de vragen zijn rond vaccinatie. Wat hun angsten zijn. Waar zij op hopen. Het is zeer belangrijk dat Wouter dat weet als minister, dat hij voeling blijft houden. Zo heb ik hem al meermaals gezegd dat de mensen die hier om hun vaccin komen echt willen dat de ongevaccineerden verplicht worden zich te laten vaccineren. Ik weet niet of het aan mij ligt, maar de laatste dagen zie ik toch dat Wouter ook steeds meer die koers vaart.”

Koning op bezoek

Paul Beke hoort veel, dus ook weleens scherpe kritiek aan het adres van zijn zoon, de bevoegde minister. “Dat doet pijn. Zeker als het onterecht is. Want met serieuze opmerkingen kan ik leven, niet als ze spuwen en kafferen. Wouter is met niets begonnen. Niets was op een pandemie en zo’n vaccinatiecampagne voorzien. Gelukkig hoor ik steeds minder kritiek. Integendeel. ik krijg zelfs meer en meer complimenten. Dat vult een vaderhart natuurlijk met trots, da’s evident toch? Ik vermoed dat Wouter ook trots op mij is, dat hij apprecieert wat ik doe. Al heeft hij dat nog nooit met zo veel woorden gezegd. Wouter is altijd druk bezig. Dan vergeet hij mij wel eens. Bij zijn eigen vaccinatie mocht ik assisteren, maar toen hij met de koning op bezoek kwam kreeg ik zelfs geen uitnodiging. Het is hem vergeven. Hij moet uiteindelijk de wereldoorlog helpen winnen tegen het coronavirus.”

Wie? Paul Beke (74)

Wat? Supervisor sinds maart 2020

Waar? ‘Vaccinatiecentrum West-Limburg’ in Beringen

Met wie? 10 supervisoren, 400-tal vrijwilligers in totaal