Miss België Kedist Deltour zag na jaren eindelijk haar biologische vader terug: ‘Hij legde als het ware zijn mannelijkheid af’

“Ik kon het echt niet geloven. Het voelde alsof we nog aan het repeteren waren”, zegt Kedist Deltour. Haar vroege uitschakeling op de recente Miss Universe-verkiezing heeft ze nog niet helemaal verteerd. Vooraf werd Deltour nog getipt als een van de favorieten, maar ze schaarde zich niet bij de laatste zestien. “Zelfs de organisatie zei achteraf: ‘We geloven dit niet.’ Ik had er zo hard naar toegeleefd.”

Wat dat precies inhoudt bij een miss? “Vier maanden lang werken. Aan mijn Engels. Aan mijn lichaam. Ik heb zelfs walking les gevolgd, coaching in Amerika, allemaal om het beste van mezelf te laten zien.” Dat deed ze in een tricolore vederdracht, een mix van de Belgische en Ethiopische kleuren, zo’n beetje de perfecte samenvatting van haar opmerkelijke jaar. Met de titel van Miss België op zak, keek ze eindelijk weer haar biologische vader in de ogen. “Ik ben dit jaar herboren.”

Zo’n kroontje doet wat met een mens?

“Zeker weten. Je draagt het slechts een jaar, maar je maakt op die tijdspanne zo veel mee dat het je onomstotelijk verandert. Ik vind van mezelf dat ik gegroeid ben als persoon, dat ik een pak volwassener ben geworden. En ik heb vooral geleerd dat onzeker zijn – wat ik vroeger heel erg was – voor niets en voor niemand nodig is.

“Er is natuurlijk ook een keerzijde aan dat verhaal, je wordt voor een stuk geleefd en moet sterk in je schoenen staan om je grenzen af te bakenen. Heel sterk, soms. Mensen kennen je eigenlijk niet, maar hebben altijd een oordeel klaar. Dat zegt meer over hen, denk ik dan.”

Vlak na de verkiezing stond er meteen een hoop racistische bagger online. U was voor sommige mensen niet Belgisch genoeg. Deed dat pijn?

“Eerlijk gezegd heb ik daar heel bewust niks van gelezen, omdat ik me bij de berichtgeving al slecht genoeg voelde. Die reacties zouden me op dat moment alleen maar dieper geduwd hebben. Ik ben alleszins blij met hoe ik het heb aangepakt. Wanneer je in een nationaal keurslijf kruipt, vertegenwoordig je het land waarvan je afkomstig bent. Ik ben hier op mijn tiende beland, maar mijn roots liggen in Ethiopië. Dat kan en zal ik nooit wegsteken.”

U hebt dit jaar eindelijk uw biologische vader opgezocht.

“Sowieso zat dat plan al heel lang in mijn hoofd. Ik wilde mijn biologische vader opnieuw ontmoeten om eindelijk antwoorden te krijgen op alle vragen waarmee ik jarenlang heb gezeten. Ik leefde met het idee dat hij ons gewoon had weggedaan omdat we niet goed genoeg waren voor hem, of omdat hij plots een andere vrouw had (de moeder van Deltour overleed op haar achtste aan kanker, MIM). Dat werkte een gevoel van minderwaardigheid in de hand.

“Dit jaar kreeg ik de kans om naar Ethiopië te gaan met de organisatie van Miss België, zij hebben alles geregeld en dat kon ik niet laten liggen. Het was jammer dat mijn broer en zus alles thuis via een scherm moesten volgen, maar sowieso was het al heftig genoeg.”

Hoe was het weerzien?

“Ik was enorm zenuwachtig. Je weet niet welke reactie je gaat krijgen, hoe die ontmoeting gaat aflopen, en dan waren er nog eens camera’s bij... Ik dacht echt dat mijn vader zou flippen. Maar hij had zelfs geen oog voor die camera’s, enkel voor mij. Hij ging meteen op de grond liggen, legde als het ware zijn mannelijkheid af in een groots gebaar van genade. Hij vroeg dat ook: ‘Vergeef me.’

“En ik vergeef het hem. Alles. Ik heb gezien dat mijn vader veranderd is als persoon, en gevoeld hoeveel pijn die beslissing hem heeft berokkend. Ik wist natuurlijk ook wel dat we op het moment van mijn adoptie in grote armoede leefden in de sloppenwijken, maar hij heeft de hele situatie haarfijn uitgelegd. Hoe hij zonder werk zat, en niks meer bezat om ons leven te onderhouden.

“Daarnaast heb ik ook kunnen uitspreken dat onze stiefmoeder ons in die periode slecht behandelde. Dat was voor hem wel een schok, en zij heeft dat ook toegegeven. Ook haar heb ik het meteen vergeven. Het was een enorme last die van mijn schouders is gevallen.”

Heeft het uw blik op adoptie veranderd? De laatste jaren getuigen steeds meer adoptiekinderen over de littekens die zo’n gebeurtenis teweegbrengt. En er zijn ook de verhalen van fraude, onder meer in Ethiopië.

“Ik weet dat mijn eigen adoptie heel correct verlopen is, dus die verhalen spoken niet echt door mijn hoofd. Ook met mijn adoptieouders heb ik een sterke band. Ik vind het moeilijk om daar een groot oordeel over te vellen. Vind ik adoptie slecht? Neen, absoluut niet, want mijn leven in België heeft me alles gegeven. Maar ik ben me er wel van bewust dat veel in het leven draait om geld, en dan loert er misbruik om de hoek. Ook bij adoptie komt geld kijken. Iedereen weet dat, alleen durft niemand het luidop uitspreken, omdat het vies voelt.”

Wat vond u van de tijdelijke adoptiestop die dit jaar door minister van Gezin Wouter Beke (CD&V) werd geopperd?

“Ik zeg niet dat adoptie makkelijk is, want je hebt als kind sowieso een rugzakje mee. Dat kan tot een trauma uitgroeien, en ik heb alle begrip voor de mensen die dat zo ervaren. Maar ergens zou ik zo’n resolute stop ook ontzettend jammer vinden. Er zijn zoveel kinderen die de kans op een beter leven zo zouden grijpen, die elke dag op straat leven in overweldigende armoede.”

Als ambassadrice van Stichting Pelicano ligt u ook wakker van de kinderarmoede in België. Onderschatten we dat probleem?

“De kinderen gaan dat zelf niet uitspreken, want die armoede zit onder een berg schaamte. Niemand is er trots op om arm te zijn. Maar als je goed kijkt, dan zie je het wel hoor. En ik weet hoe het voelt om niks in handen te hebben. Dan sta je gewoon zo zwak in de wereld. Die vicieuze cirkel kan je alleen doorbreken door die kinderen gelijke kansen te geven, in het onderwijs bijvoorbeeld. Dan stop je armoede.

“Veel mensen onderschatten hoe duur het leven is geworden, hoe sommige mensen elke dag werken om maar net rond te komen. Of je kan pech hebben. In die zin zijn de overstromingen in Wallonië me heel erg bijgebleven. Ik heb daar bij mijn bezoek toen heel veel tranen gezien, een heel leven werken voor een huis werd er in één ogenblik weggewist. Dan sta je machteloos.

“Dat bezoek werd me nadien wel aangewreven door een deel van het publiek. De elektrische toestellen die we doneerden, dat deden we zogezegd enkel voor de aandacht. Ik zou het ook liever anoniem doen, maar dat kan nu eenmaal niet als je die titel draagt.”

Het is alleszins lang geleden dat een Miss België zo vaak in de spotlights stond.

“Misschien een beetje te vaak zelfs. (lacht) Ik vind het eigenlijk wel belangrijk dat de verkiezing hier weer wat meer is beginnen leven. In andere landen voel je dat ‘hun’ miss ontzettend veel steun krijgt, ze wanen zich er een echte koningin. In België heb ik het gevoel dat je nog steeds vaker wordt afgekraakt voor die droom.”

De erelijst wordt diverser, maakt dat de wedstrijd weer relevant? Zelf vond u het als jong meisje moeilijk om jezelf mooi te vinden in een witte omgeving, vertelde u eerder.

“O ja, ik krijg heel vaak reacties van jonge meisjes die daar zelf ook mee worstelen. Dan zeggen ze dat ik een groot voorbeeld voor hen ben, of vragen ze om een video te maken met felicitaties voor een verjaardag. Die meisjes zijn vaak ontzettend zenuwachtig om met me te spreken, maar ik vind het net erg fijn dat ik kan vertellen over hoe ik me zelf voelde als kind en het proces dat ik toen heb doorgemaakt. Leren accepteren wie je bent en geloven in jezelf, dat is allemaal zo belangrijk.”

Heeft u er al eens over nagedacht om uw krullen de vrije loop te laten, zoals de natural hair movement predikt?

“Ja, ik denk daar eigenlijk meer en meer over na. Het rechte haar dat ik nu draag, dat is die typische Europese look. Als ik naar mijn krullen ga, dan volg ik mijn roots. En ik denk dat veel mensen dat wel mooi zouden vinden. Weet je, misschien post ik binnenkort wel zo’n foto op mijn Insta.”