‘De sjaals van Union én Anderlecht hingen boven mijn bed’: wie wordt straks de baas in Brussel?

‘Het wordt zondag geweldig. We kijken er al zes maanden naar uit’

Raphaële Moeremans (33), Head of Sustainability bij Union Sint-Gillis

“Ik ben verantwoordelijk voor de duurzaamheid op sociaal, economisch en milieugebied binnen de club. Daar valt onder meer ook de infrastructuur onder, het stadion en het park eromheen. Ik probeer ervoor te zorgen dat bij de verplaatsingen die spelers en fans maken, het koolstofverbruik zo laag mogelijk wordt gehouden. Of dat het elektriciteitsverbruik binnen de perken blijft.

“Wij zijn de enige club in België die doelstellingen heeft geformuleerd op het vlak van duurzaamheid. In de Premier League en de Bundesliga is dat intussen al gemeengoed. Het is onze voorzitter en eigenaar Alex Muzio die dit een van de belangrijkste werven van de club vindt.

“Ik heb het geluk dat ik mag werken in een bureau in dat prachtige Joseph Marienstadion;  elke dag loop ik voorbij die imposante gevel. We werken hier met een vijftiental mensen, dat is natuurlijk veel minder dan bij Anderlecht.

“Wij zijn wel een club met een grote historie, maar de sfeer is hier vooral familiaal. Toch voel je aan alles dat deze club groeit. In mei vorig jaar vierden we nog de promotie naar 1A en nu staan we daar bovenaan. Dat had ik niet durven te dromen toen ik vijf jaar geleden voor het eerst naar een wedstrijd van Union kwam kijken.

“Echt niet normaal dit. Al onze doelen zijn al bereikt.

“Het wordt een speciale match zondag. Herinner u de openingswedstrijd van het seizoen, eind juli, toen we op Anderlecht gingen winnen met 1-3.

“We kijken al zes maanden uit naar een nieuwe derby. Het is geweldig dat er publiek mag bij zijn morgen. Onze supporters zijn speciaal.”

Pronostiek: “Ik zal redelijk proberen te blijven (lacht): 2-1 voor Union.”

‘Het is niet oké dat je als club de voeling met je eigen stad verliest’

Brecht Vaes (33), ‘content lead’ bij RSC Anderlecht

“Ons team doet alles qua online storytelling van RSCA. We proberen zo veel mogelijk de verhalen van de club naar buiten te brengen en zo veel mogelijk fans te werven. Anderlecht zou veel meer kunnen betekenen binnen de gemeenschap.

“Jarenlang ging het sportief zo goed, dat er niet aan supporterswerving gedaan moest worden. Maar dat publiek werd steeds ouder en ze kwamen vooral uit het Vlaamse hinterland. Een vippubliek ook. En dat terwijl Brussel de meeste sjotterkes van het hele land telt. Alleen supporterden die niet voor een Brusselse club.

“Uiteraard speelt daar ook een commerciële logica. Maar het is ook niet oké dat je als club de voeling met je eigen stad verliest. Daarom zijn we ons sinds anderhalf jaar heel bewust aan het profileren als een Brusselse club. We communiceren altijd tweetalig. Vroeger gebeurde dat in een Brussels dialect dat vandaag zelfs in de Marollen helaas niemand nog spreekt. En wanneer een jonge Brusselaar als Anouar Ait El Hadj in de eerste ploeg terechtkomt, zullen we dat groot uitspelen.

“De gezichten van de club, dat is Anderlecht. Kompany, Lukaku of Tielemans: wat zij betekenen voor het voetbal is zoveel groter dan de schandalen waar Anderlecht via oude clubmanagers in genoemd wordt (oud-manager Herman Van Holsbeeck zit in de cel in het kader van Operatie Zero, red.). Er loopt hier niemand meer rond die daar nog iets mee te maken heeft. En we hebben 1.001 andere troeven.

“Het is niet zo dat Union de club van het volk is en wij die van de elite. Union is een supersympathiek project, dat ook veel expats en Dansaert-Vlamingen charmeert. Terwijl de jeugd van Anderlecht, dat zijn de sjotterkes uit de negentien Brusselse gemeenten.”

Pronostiek: “De heenwedstrijd hebben we verloren met 3-1, dus nu gaan we winnen. 0-2.”

‘In korte tijd is mijn hart blauw en geel gaan kleuren’

Naïm Aarab (33), jeugdcoördinator U6-U12 bij Union Sint-Gillis

“De clubcultuur die leeft bij de eerste ploeg ook vertalen naar de jeugdploegen, dat is mijn taak. Als jeugdcoördinator moet ik trainers rekruteren, organigrammen opmaken, zorgen dat iedereen binnen onze organisatie zijn job kan doen. Maar ik ben ook verantwoordelijk voor de filosofie, de visie van onze club. Dat is er een van een Brusselse club, in het hartje van de Europese hoofdstad, een ploeg met een rijke geschiedenis, die staat voor diversiteit en multiculturaliteit.

“Dat klinkt misschien abstract, maar we trekken het ook door in onze speelstijl. We leren onze jeugd aan om van jongs af aan te voetballen zoals onze eerste ploeg dat doet. Altijd blijven knokken, echt ‘spelen voor het shirt’, zoals dat heet. Zich dubbelplooien voor de ploeg. We willen aanvallend voetbal brengen en onze spelers discipline en respect bijbrengen.

“Racisme is daarom ook een aandachtspunt. Ik ben me er erg van bewust dat dat in het voetbal een probleem is, maar voorlopig hebben wij er bij de jeugd gelukkig geen last van. Maar we zijn er wel mee bezig: we voeden onze spelers op, als mens en als voetballer, en via hen hopelijk ook hun ouders en omgeving.

“Wat voor mij de ploeg van ‘t stad is? Dat is een moeilijke vraag. Ik heb van de U5 tot de U8 bij Anderlecht gespeeld. Daarna even voor RWDM en vervolgens weer tot de U21 bij Anderlecht. Nooit voor Union, maar daar werk ik sinds begin 2021 wel en in die korte tijd kan ik echt al zeggen dat mijn hart blauw en geel is gaan kleuren.”

Pronostiek: “1-1. Ik blijf liever neutraal, deze match is toch een beetje speciaal. Al zou ik liefst van al wel winnen.”

‘Ik ben een beetje de moeder van de spelers, ja. De grootste sloddervos? Yari!’

Kalid Boudraa (43), sinds juli 2021 ‘kit man’ bij RSC Anderlecht

“Ik ben een van de drie kit men van de club. De materiaalman, in feite. Ik zorg ervoor dat alles klaar is voor de matchen en de trainingen, zowel voor de spelers als voor de staf. De juiste truitjes klaar hangen in de kleedkamers afhankelijk van de selectie; zorgen dat de rugnummers kloppen; dat de ballen klaar liggen; de joggingpakken ingepakt zijn.

“Als kit man sta ik heel dicht bij de spelers en de staf. Ik weet perfect wie zijn schoenen graag zo klaar heeft staan en zijn shirt liefst zus. Als iemand een bijzondere boodschap wil uitdragen met een T-shirt onder zijn truitje, zorg ik daarvoor. En ik zie ook dat er in de hotels of kleedkamers niets achterblijft of verloren gaat. De spelers weten dat. In feite ben ik een beetje hun moeder, ja. De grootste sloddervos van allemaal? Dat zal Yari (Verschaeren, red.) zijn. (schaterlacht)

“Drie jaar geleden ben ik beginnen vrijwilligen voor Anderlecht. De videoanalisten assisteren, zulke dingen. Tot me vorige zomer een job werd aangeboden. Het is fantastisch, een droom. Mijn mooiste moment bij de club beleef ik iedere dag opnieuw, zodra ik hier binnenkom.

“Ik ben me ervan bewust dat ik grote schoenen te vullen heb. In mei vorig jaar ging ‘Jeanke’ met pensioen, hij was 36 jaar lang de kit man van Anderlecht en een echt fenomeen. Op internet vind je filmpjes hoe hij de sfeer in de kleedkamer bracht. Het inzetten van de ‘ziggezagge’ na een gewonnen match, dat is nu mijn taak. Heel plezant. Ik ben nog geen Jeanke, maar ik heb nog tijd om hem te evenaren.” (lacht)

Pronostiek: “Union bevestigt match na match, maar wij zijn ook goed aan het spelen. Daarom gaan we winnen. 1-2.”

‘Er is hier nooit ambras. Bovendien is niemand tegen Union’

Fabio Pinto Macedo (28), merchandising en ticketing bij Union Sint-Gillis

“Zorgen dat de fanshop op orde is en alle artikels beschikbaar zijn. De ticketverkoop organiseren. Samen met de mensen van de security ervoor zorgen dat de wedstrijden veilig verlopen. Dat is mijn taak bij Union. Drie jaar doe ik dit nu.

“Voorheen kende ik de club wel, uiteraard kende ik de club. Ik ben een echt voetbaldier en dan is het onmogelijk om de historie van Union niet te kennen. Elf keer landskampioen, alleen Club Brugge en Anderlecht doen beter. Maar voor de rest had ik niet veel met Union. Ik had dus ook perfect bij een andere ploeg kunnen terechtkomen. Het was namelijk mijn droom om van voetbal mijn werk te maken, zoals van quasi iedere jonge gast. Als speler is dat helaas niet gelukt. (lacht) Maar toen kwam ik mijn stage hier doen toen ik communicatie studeerde. Ik ben op slag verliefd geworden. Nog later bleek ik ook echt aan de slag te kunnen gaan. Vandaag ben ik ontzettend fier dat dit mijn club is.

“Union is gewoon niet zoals andere voetbalploegen. Onze supporters zijn uniek. Nooit is er hier ambras. Op onze hoofdtribune staan kinderen en ouders met baby’s op de arm. Dat zie je nergens anders. Bovendien is niemand tegen Union. Uiteraard is niet iedere voetbalsupporter fan van ons, maar ik heb wel de indruk dat iedereen minstens wel sympathie heeft voor de ploeg. Tenzij misschien de RWDM-supporters. Met Molenbeek is er wel een beetje rivaliteit.

“Met Anderlecht is die er niet. Ik ben dus ook niet bang voor zondag, hoewel het voor de eerste keer in 48 jaar is dat paars-wit op bezoek komt voor een competitiematch. Er zullen ook geen supporters van Anderlecht meekomen. We mogen 70 procent van onze capaciteit benutten, 6.000 à 6.500 plaatsen wil dat zeggen, en we hebben besloten om die volledig voor onze abonnees te voorzien. Er is geen ticketverkoop.

“Misschien gaat de verhouding tussen de twee supportersgroepen in de toekomst nog wel grimmiger worden, nu zijn we nog nieuwkomers. Maar we gaan er toch alles aan doen om het bonne humeur rond het stadion altijd te behouden.”

Pronostiek: “1-0. Liefst ook in de laatste minuut, dat zou magisch zijn voor onze supporters.”

‘De sjaals van Anderlecht én Union hingen boven mijn bed’

Anyssa Ben Hammou (21), Anderlecht-trainster van de U13-meisjes

“Ik ben hoofdtrainster van U13-meisjes die uitkomen in een competitie waar voor de rest alleen jongensploegen aan deelnemen. Zelf speel ik in tweede provinciale, bij Maccabi, waar ik ook coachte. Twee jaar nog maar deed ik dat, en toen vroeg Anderlecht me. (straalt) Dat is niet slecht hè. Ik ben een ontzettend grote supporter van Anderlecht. Mijn grootvader nam me als klein meisje al mee en vandaag gaan wij nog steeds samen naar de matchen kijken.

“Zou Union me dus niet moeten bellen? (enthousiast) Jawel! O, jawel. Mijn opa’s slagzin is: ‘Ik ben supporter van Anderlecht, maar mijn hart ligt in Union. Unionist tot in de kist!’ Hoe vaak ik dat al gehoord heb. Hij is geboren naast het stadion van Union. En ja, dat is besmettelijk. Op mijn slaapkamer hing tot voor kort de sjaal van Anderlecht boven de deur en die van Union boven mijn bed. Ik heb uitrustingen van de twee ploegen. Zondag zal ik een mix van de twee dragen, denk ik.

“Ik vind dat ook geen bleem: ik zie die twee ploegen als één. Twee zulke schone Brusselse clubs. Anderlecht is natuurlijk de grootste club, maar voor de sfeer kies ik sowieso Union. En nee, bij Anderlecht weten ze dat niet. Dat is geheim. Al zullen ze het nu wel lezen. (lacht)

“Ik ben zeven dagen op zeven op het voetbal, en ook mijn stage – ik studeer business and languages – doe ik op de voetbalbond. Ik werk mee aan een project rond inclusie, racisme en discriminatie. Wit, bruin, geel, zwart, lesbisch, homo, jongen, meisje, wat maakt het uit? Dat moeten we er echt in krijgen, van kleins af aan. Maar het voorbeeld moet gegeven worden door de eerste ploegen. Mijn eigen steentje probeer ik bij te dragen op sociale media. Doordat ik voor Anderlecht werk, heb ik er veel volgers bij gekregen. Daarom post ik heel veel over discriminatie. Alle beetjes helpen.”

Pronostiek: “Vraag het mijn grootvader, en zijn hart gaat naar Union trekken. En wat ik denk? 3-2 voor Union!”

‘Ik voel geen extra druk om Vanzeir fit te houden. Dat deed ik sowieso al’

Stephen van den Berg (30), kinesitherapeut bij Union Sint-Gillis

“Een jaar of negen geleden maakte ik voor het eerst kennis met de unieke sfeer in het Dudenpark. Union pendelde toen nog tussen tweede en derde klasse. Dat was supporteren zonder na te denken: ik deed het voor de sfeer, om samen met mijn copains die uitzonderlijke ambiance te kunnen meemaken. Heerlijke momenten.

“Positivisme staat centraal in deze club. Zelfs in de moeilijke jaren bleven de fans positief. Vandaag nog altijd: dit zijn de meest positieve supporters van 1A, denk ik.

“In 2016 mocht ik als stagiair-kinesist de reserveploeg begeleiden. Een jaar later kreeg ik een vast contract als kinesitherapeut van de eerste ploeg, toen nog in 1B. We zijn intussen met drie kinesisten, twee dokters, een masseur, een diëtist en een osteopaat om het team medisch te begeleiden. Een belangrijke job, dat besef ik, maar mijn manier van werken is niet veranderd sinds we bovenaan staan. 

“Ik ondervind geen extra druk om (Deniz) Undav en (Dante) Vanzeir blessurevrij te houden, want dat behoorde sowieso al tot mijn takenpakket. Ik ben alleen met mijn job bezig, al is het uiteraard prettiger om dit te doen wanneer er gewonnen wordt. En ja, toen Vanzeir die strafschop in de 100ste minuut omzette tegen Genk, stond ik samen met de hele staf en alle invallers op het terrein te vieren.

“Of we kampioen kunnen worden? Dat moet je aan de coach vragen. Ik ben máár kinesitherapeut. Het is moeilijk te geloven dat we vorig jaar nog in 1B stonden en vandaag op kop in 1A. Over de titel wordt hier nog niet gesproken, dat lijkt op papier ook onmogelijk. Wij beleven op dit ogenblik een filmscenario, dit is in alle opzichten une belle histoire.”

Pronostiek: “Ik probeer in een grote bocht om pronostieken heen te lopen, maar Union bevindt zich in een positieve fase.”

‘Die Operatie Zero houdt me niet bezig, dat is van voor onze tijd’

Eliot Tybebo (29), assistent-trainer van Vincent Kompany

“Anderlecht is voor mij mijn werk, maar ik werk voor de club waar ik van hou. Ik was een supporter van kleins af aan, en ben bij de lucky few die bij de club van zijn hart mag werken. Is dat dan wel werk?

“Alle corners, vrije trappen, penal­ty’s: daar train ik de spelers op. Hoofdcoach worden interesseert me niet, ik zou het zelfs weigeren. Stilstaande fases, dat is mijn ding. Ik zou het prima vinden om dit de rest van mijn leven te doen. Bij een andere club? Dan zou ik me al moeten kunnen verbeteren, en een betere club dan Anderlecht is er in België niet.

“Het voelt echt speciaal. Ik heb het grootste deel van mijn leven in of rond Brussel gewoond, hier school gelopen, en nu mag ik de grootste club van het land mee coachen. Samen met Vincent, een andere Brusselaar en iemand van wie ik altijd fan ben geweest. Heel veel Brusselaars hebben ons dat niet voorgedaan, behalve Raymond Goethals dan.

“Het loopt de laatste jaren wat minder met Anderlecht, maar we gaan er weer staan. Ik ben er zeker van dat in een leeg stadion spelen ons bijvoorbeeld ook al parten heeft gespeeld. De laatste wedstrijd tegen Standard, bijvoorbeeld, supporters hadden ons toen een extra boost kunnen geven. Operatie Zero (onderzoek naar matchfixing en financiële fraude in het Belgisch voetbal, red.), dat houdt me dan weer niet bezig. Dat is van voor onze tijd, ik kan daar niets aan doen, dus daar verspil ik ook geen energie aan.

“Racisme in het voetbal, dat raakt me veel meer. Persoonlijk kan ik het van me afzetten, maar sinds ik een dochtertje heb, kan ik het gewoon niet meer laten passeren. Ik wil niet dat zij dat ooit moet meemaken. Daar moeten we streng tegen blijven optreden.”

Pronostiek: “Liever 0-1 winst na goed spel, dan 0-5 na slecht spel. Maar hoeveel 0-1, 1-2, 0-3, voor mij allemaal prima.”