Kirsten en Karen Damen: ‘Het duurde lang voor we echt een band hadden’

Karen

“Kirsten en ik zijn allebei heel open naar onze kinderen. Dat was bij ons thuis anders: wij wisten niets van onze ouders en hun relatie. Er werd niet over emoties gesproken, en knuffelen hebben wij ook niet echt gedaan. Ik denk zelfs niet dat ik ooit al ‘ik zie u graag’ tegen mijn moeder heb gezegd. Op dat gebied hebben wij ons allebei wel verzet tegen onze opvoeding: wij zeggen voortdurend tegen onze kinderen dat we hen graag zien.

“Als er iets scheelde, gingen wij dus niet zo snel naar onze ouders. Kirsten ging in plaats daarvan naar grootmoeder, en dat ben ik later ook beginnen doen, omdat ik zag dat zij zoveel had aan ons moeke. Haar mening was zowel voor Kirsten als voor mij ongelooflijk belangrijk. Zo heb ik haar eens gezegd dat ik een liposuctie wilde laten doen, en in plaats van mij de wind van voren te geven, zei ze: ‘Je hebt groot gelijk: als dat in mijn tijd bestond, had ik het ook laten doen.’ (lacht)

“Het heeft lang geduurd voor Kirsten en ik echt een band hadden. Ofwel negeerden we elkaar, ofwel maak­ten we ambras, ofwel lagen we in de zetel te huilen van het lachen. Bij ons ging het altijd in extremen: gewoon overéénkomen, konden wij niet. Samen lachen, dat doen we nu nog steeds – we delen eenzelfde gevoel voor humor, waar niemand anders aan uit kan.

“Onze karakters waren gewoon te verschillend in die tijd, en dat botste. Zij was de rustige en de zelfstandige, ik was het probleemkind. Mama heeft altijd gedacht dat ik meer aandacht en begeleiding nodig had, en toen ik 12 of 13 jaar was, heeft ze ook echt op het punt gestaan om mij op internaat te steken. Ze kon mij niet meer aan, zó rebels was ik. Ik zie haar nog staan, huilend en met haar handen in haar haren, niet wetend wat ze met mij moest aanvangen. Dat soort problemen heeft ze met Kirsten nooit gehad.

“Toen het later met K3 plots erg druk werd, heb ik veel gewerkt op momenten dat kinderen en hun ouders vrij waren. Vaak waren dat weekends of vakanties, waardoor ik veel familiemomenten heb gemist. Zelfs toen mijn mama na de scheiding van mijn papa hertrouwde, ben ik op haar feest vertrokken voor het eten, en kwam ik pas terug toen de laatste gast nét naar huis was. ‘Jij werkt toch hard, hè’, werd me destijds vaak gezegd. Dan zei ik: ‘Mijn zus werkt óók hard.’ Als je alle uren optelt, weet ik niet of ik zoveel meer heb gewerkt dan een ander. Mijn job speelde zich gewoon af op andere uren.

“Kirsten en ik zijn ondertussen allebei moeder, en haar dochter van 16 is mijn petekind. Ik weet nog dat, toen zij geboren werd, ik voor het eerst echt voelde hoe graag je een kind kon zien. En zij had net hetzelfde gevoel toen mijn zoon Sky enkele jaren later geboren werd. Bijna blèrend heeft ze toen gezegd dat ze nooit had gedacht dat ze zoveel liefde zou kunnen voelen voor een kind dat niet het hare was. Onze zoons kunnen het ook nog eens uitstekend met elkaar vinden. Geweldig!”

Kirsten

“Onze moeder heeft zich altijd ten dienste van anderen gesteld, en ik heb de wereld van mama daardoor altijd erg nauw gevonden. Eens met vriendinnen op café gaan of iets gaan eten, dat deed zij niet. Toen onze ouders uiteengingen – ik was 17, Karen 13 – is ze weleens met vriendinnen naar Parijs geweest. Pas nu zie je dat ze langzaamaan haar eigen leven opeist, wellicht omdat ze ook wel ziet dat Karen en ik gesetteld zijn.

“Er is een periode geweest waarin we elkaar volledig uit het oog zijn verloren. Dat is pas veranderd toen ik in 1996 voor mijn job naar Engeland verhuisde. Toen zijn wij elkaar plots wekelijks brieven en faxen beginnen sturen. Alle brieven uit die periode heb ik nog liggen. Dan schreef ze over wat er in haar leven aan het gebeuren was: dat ze Regi had leren kennen, en dat het met K3 zo goed ging. Als je aan Karen als kind vroeg wat ze later wilde worden, zei ze toen al: ‘Beroemd.’ (lacht)

“Toch was het gek toen het effectief gebeurde, want hoewel het met K3 allemaal zo’n vaart liep, drong dat succes niet echt door tot in Engeland. Je kunt je inbeelden dat ik nogal schrok toen ik nét voor de eeuwwisseling terugkwam en haar overal op tv en in de boekjes zag staan. Maar tegelijk dacht ik: ja, dat moest er ooit van komen.

“Karen zegt wel dat ze niet zoveel harder heeft gewerkt dan ik, maar ik vind het toch niet te onderschatten. Als ik van mijn werk thuiskom, ben ik mentaal vermoeid, terwijl haar job ook nog eens fysiek uitputtend was. Ik herinner me een periode waarin ze 56 shows speelde in drie weken tijd, zonder rustdagen. Dat was echt heftig. Maar zelfs toen zorgde ze ervoor dat mama, papa of ik al eens konden langskomen.

“Karen wordt op straat nog regelmatig aangeklampt voor een handtekening of foto. Ik ben op dat vlak een goed afweerschild – ik ben nogal een open boek, vooral met mijn ogen. Daaraan merken mensen snel of hun vraag ongelegen komt. (lacht) Al zal ik Karen wel altijd vragen in welke mood ze is en of er mensen mogen afkomen. Soms heeft ze er geen problemen mee, maar er zijn ook dagen dat het écht even niet lukt. Dan grijp ik in.

“Maar ik kan Karen natuurlijk niet altijd beschermen. Als in de media iets verschijnt dat niet al te lovend is, kan ik daar weinig aan doen. Maar ja, hoge bomen vangen veel wind, zeker? En zelf weet Karen maar al te goed hoe de media je de ene dag de hemel in kunnen prijzen, om je de volgende dag weer af te kraken. Wat ze wél heel erg vond, was de kritiek op ons modemerk (ze startten in 2021 het knit­wear­label Kristina op, red.). Vooral op de prijs van onze truien kwam wat commentaar, omdat die niet echt strookte met het toegankelijke imago van Karen. Toch was ze vooral bang dat ík die kritiek slecht zou verteren, omdat ik er niet aan gewend was. Maar dat valt mee hoor: ik begrijp ondertussen dat ook dát reclame is.” (lacht)