Een ouderwets herenhuis, hartje Gent. Op een kamertje in de eerste verdieping worden we ontvangen door een jonge gast met golvend haar. De kleurrijke graffiti spat van de muur af, twee rekken bomvol spuitbussen verdringen een bureau en werkbankje. De gastheer biedt ons een kapotte stoel aan. “Oei. Ik sta er meer op dan ik erop zit.” Dit is het heiligdom van Bilzenaar Lindert Steegen (24). Nog maar enkele maanden echt aan de slag als zelfstandig graffitiartiest, maar zijn werk vergaarde al mooie accolades. Zoals zijn kolossale kleurexplosie op pompstation De Vliet in Puurs, die in een internationale lijst van de 100 beste streetartwerken ter wereld verzeilde.

En dan te bedenken dat het gewoon begon onder een brug in Bilzen. “Met een vriend was ik onder de kanaalbrug wat graffiti gaan spuiten. Vrij illegaal, maar bon.” Zestien jaar was Steegen toen. Het leidde tot zijn eerste opdracht. “In het kapsalon van de moeder van een andere vriend was het ook opgevallen. Toen een klant haar vertelde dat haar zoon graag graffiti tegen zijn kamermuur wilde, zei ze: ‘Daarvoor moet je bij Lindert zijn.’ Terwijl ik dat nog helemaal niet kon. (lacht) Dus heb ik thuis in de kelder maar wat tegen een muur geoefend.”

Nooit meer illegaal

Intussen heeft Steegen een pak meer murals op zijn kerfstok staan. Met dank aan de mond-tot-mondreclame. “Die tag onder de brug is het enige illegale werk dat ik ooit aanbracht, ik ben nooit ’s nachts op straat stiekem gaan spuiten. Een beetje jammer, want zo krijg je de strafste verhalen. (lacht) Daarna mocht ik een gevel van basisschool De Breg in Eigenbilzen aanpakken. Als je voor het eerst voor zo’n muur staat, schrik je even. Ik ben er toch een week aan bezig geweest.” Daarna volgden nog meer grote muren. Zoals aan het station van Bilzen, bij mensen thuis of in kantoorruimtes. Tussendoor zat hij nog op de schoolbanken van Sint-Lukas in Gent. “Al heb ik mijn derde jaar wel twee keer moeten doen. Omdat ik iets te veel opdrachten buiten de schoolbanken had aangenomen.” (lachje)

(lees verder onder de foto)

Die pakt Lindert aan met een duidelijke stijl: klare lijnen, abstracte composities, kleurexplosies. “De opdrachtgevers komen intussen naar mij toe omdat ze mijn werk nice vinden. Dat abstracte, die felle kleuren, het trok me altijd aan.” Tegen de muur hangt een papier met kribbeltjes. ‘Just make stuff’, ontwaren we. “Ik ben het best als ik gewoon dingen maak, zonder veel na te denken. Maak waar je zin in hebt, en dan komt dat meesterwerk uiteindelijk vanzelf.” Of hij veel reacties krijgt op zijn werk? “Ja, en meestal is dat heel positief. Het blijft wel interessant om te werken in de publieke ruimte, want de mensen komen sowieso naar je toe. Je hebt de staarders: die durven niks zeggen, misschien omdat het graffiti is. En dan zijn er mensen die rechtuit zeggen dat ze het niks vinden. Ieder zijn mening, ik neem dat nooit persoonlijk. Al is het leuk om met hen in dialoog te gaan. Wat vind je dan wel mooi? Sommigen zeggen dan: ‘Ik heb het niet op kleur.’ Tja, dan kan ik weinig goeds doen.” (lacht)

Back to Hoelbeek

De voorlopige kronen op zijn werk zijn ook de grootste werken die hij tot nu mocht doen: een kleurrijke hypecourt - oftewel, een basketpleintje - in Sint-Niklaas. En dan is er dus Rise Up in Puurs: 540 m² aan grafisch werk. “400 spuitbussen had ik ervoor nodig. Toen het genomineerd werd, begonnen mensen me felicitaties te sturen via Instagram. Ik moest hen vragen waarover het ging. (lacht) Misschien is mijn motto wel: altijd groter en beter. Grotere muren, betere projecten. Ik heb geen stress als ik voor de blanke muur sta, die is er als ik mijn design op de computer uitteken. Gaat mijn tekening goed genoeg zijn? Eens aan de muur is het puur genieten. Met muziek in mijn oren - hiphop, jazz, pop, noem maar op - en een masker op. Altijd, want het is niet het meest gezonde werk. Toen ik jonger was, had ik daar minder aandacht voor. Waardoor ik vaak moeër was aan het eind van de dag. En door te werken met verf ruik ik sowieso al minder goed.”

Steegen is een dromer. Toch komt het altijd terug naar Hoelbeek, het Bilzense dorpje waar hij opgroeide. “Vier straten hebben we, er is zelfs geen bakker. Enkel een café en een kerk.” Hij maakte er zijn masterproef over: It’s all relative, een expo die ook te zien was in Bilzen. “Mijn vijf favoriete plekken thuis had ik op ware grootte nagemaakt, en dan in mijn stijl bespoten. Mijn slaapkamer, het tuinhuisje bij oma, en haar keuken - wat heel grappig was om haar daarin te zien staan. En een treinwagon, die me wegvoert én terugbrengt. Ik keek vaak naar Hoelbeek van: ‘Ik wil hier zo snel mogelijk weg.’ In mijn hoofd kan het soms niet groot genoeg: Gent, Brussel, God weet waar. Eens je weg bent, besef je dat je bent wie je bent omdat je net in dat kleine dorp opgegroeid bent. Had ik die tag ergens in de stad op een muur gezet, zat ik nu waarschijnlijk niet hier.”

Duiven

Op een chaotisch schap staan tussen de lege spuitbussen en gebruikte stencils twee kleinoden. Een miniatuurautootje van Citroën, want ‘onze familie rijdt altijd met Citroën en mijn nonkel had een garage’. Daarnaast een foto van een viergeslacht, baby Lindert op de arm van papa. “Als je goed kijkt naar de tekening in Rise Up, zie je twee opstijgende duiven. De duif doet me steeds denken aan mijn opa, die een duivenmelker was en enkele jaren geleden overleed. Bovendien is het zo’n sterk en positief beeld. Een vogel is altijd vrij, die spreidt zijn vleugels en is weg. (denkt na) Weet je, opa is postbode geweest, oma stond op de markt. Ze hebben heel hard gewerkt voor weinig. Mijn vader staat in het onderwijs. En ik maak kunst. Twee generaties verder is er pure vrijheid om te doen wat je wil. Daar puur ik motivatie uit als ik het even moeilijk heb. ‘Je mag dit gewoon doen, dus doe er alles aan om te zorgen dat dit blijft.’”